Hoe de VS besloten dat China te groot is om te intimideren, terwijl ze India straften met een importheffing van 50%

Nog steeds gepikeerd door de 50%-tarieven van president Donald Trump , zijn de Indiërs tot een ander bitter besef gekomen: de Amerikaanse leider lijkt New Delhi eruit te pikken, terwijl hij de echte Russische steunpilaren in China een vrijbrief geeft. Het Indiase establishment, dat Trumps machtsovername grotendeels verwelkomde en oprecht geloofde dat de twee op het punt stonden een wederzijds voordelige deal te sluiten, lijkt enigszins geschokt. Weinigen hadden de vernedering kunnen voorspellen dat ze zowat het enige land waren dat uit de onderhandelingen kwam met hogere tarieven dan die waarmee het werd bedreigd. Dit was niet het hoogtepunt van de Indiase diplomatie; Reuters citeerde een functionaris die zei: "We misten de diplomatieke steun die nodig was nadat de VS betere deals sloot met Vietnam, Indonesië, Japan en de EU." Misschien is dat de reden waarom de reactie van het ministerie van Buitenlandse Zaken relatief gematigd is geweest. In de hoop dat de onderhandelingen nog gered konden worden, noemde New Delhi de tarieven "oneerlijk, ongerechtvaardigd en onredelijk", en wees er terecht op dat de VS jaarlijks nog steeds voor miljarden dollars aan meststoffen en uranium van Rusland koopt. Typisch voor de verklaring was ook de aanval op de Europese Unie, die vrijere handel met India wil, geen tariefmuren – maar een aanval op de EU is de voorkeurszet van iedereen in de internationale betrekkingen, inclusief de Europeanen. Het is waar dat India niet de enige is. Japan heeft bijvoorbeeld de aankoop van ruwe olie uit Rusland hervat, maar niemand lijkt hen achterna te zitten. Wat de Indiase verklaring niet vermeldde, maar wel had kunnen doen, is dat China geen boetes heeft gekregen voor zijn forse energieaankopen uit Rusland. Die stilte verhult echter een groot deel van de verontwaardiging. China is een veel verstandiger doelwit voor Trumps woede als hij Rusland echt wil controleren. Peking biedt president Vladimir Poetin veel meer betekenisvolle steun – economisch en politiek – dan New Delhi. Maar China, zo blijkt, is nu te groot voor Trump om te intimideren. De onderhandelaars zullen waarschijnlijk meer tijd krijgen dan anderen om tot een akkoord met de VS te komen, en het kan Moskou blijven steunen met een straffeloosheid die India ontzegd wordt. (Trump zei deze week dat hij Peking zou kunnen straffen met extra tarieven op Russische energie, hoewel een van zijn belangrijkste adviseurs de waarschijnlijkheid ervan bagatelliseerde.) Een New Delhi dat ontevreden is over de ongelijke behandeling die Peking krijgt, zal het doelwit van zijn wrok verleggen van China naar de VS. Beleidsmakers die een Amerikaanse handelsoorlog tegen China zouden verwelkomen, denken heel anders over een Amerika dat die confrontatie uit de weg gaat en in plaats daarvan India afstraft. Peking komt naar voren met een verbeterde status, het enige land dat het tegen Trump kan opnemen. Het verschil in aanpak steekt deels omdat Russische energie niet zo belangrijk is voor India als sommigen misschien denken. Het kredietbeoordelingsbureau ICRA schat dat India vorig begrotingsjaar slechts 3,8 miljard dollar bespaarde dankzij Russische olie – vergelijk dat eens met de 242 miljard dollar die het land in totaal aan ruwe olie-import heeft uitgegeven. En al die 3,8 miljard dollar komt ook niet terecht bij gewone burgers. Een aanzienlijk deel van de geraffineerde olie wordt opnieuw geëxporteerd, waardoor de rekeningen van consumenten in de rest van de wereld dalen. Gezien de afnemende korting op Russische olie gingen de meesten in New Delhi ervan uit dat een verschuiving van olie naar andere bronnen – waaronder Amerikaanse leveringen – eerder vroeg dan laat zou plaatsvinden. Maar ze dachten niet dat er sprake zou zijn van een stormloop; misschien zou het onderdeel worden van een bredere deal tussen India en de VS. Die veronderstelling was duidelijk onverstandig en voortgekomen uit overmoed. De verschuiving nu – dankzij de Amerikaanse president – zal ernstige politieke gevolgen hebben. Modi's tegenstanders, die een zeldzame kans zien om hem te overvleugelen op het gebied van nationalisme, hebben hem ervan beschuldigd zwak te zijn ten opzichte van Trump. Een golf van anti-Amerikanisme stroomt diep en sterk onder de intellectuele klasse, en de onterechte uitsluiting van India heeft dit alles aan de oppervlakte gebracht. Wanneer ze worden omringd door onbeheerste stemmen die verklaren dat de nationale trots op het spel staat, is het voor de meeste leiders moeilijk om rationele beslissingen te nemen. De regering draagt een zekere verantwoordelijkheid voor het feit dat relatief kleine winsten uit de handel met Rusland klinken als een zaak van vitaal nationaal belang. Het land zal nu een manier moeten vinden om die boodschap elegant om te draaien. Ook anderen die de VS niet gunstig gezind zijn, grijpen hun kans om te profiteren van de teleurstelling in New Delhi. President Luiz Inacio Lula da Silva van Brazilië – dat getroffen is door tarieven die duidelijk politiek van aard zijn – heeft Modi opgeroepen om een gezamenlijk front tegen Trump te vormen. Er gaan berichten dat hoge functionarissen binnenkort naar Moskou zullen reizen; en de premier zelf zou naar China kunnen gaan voor een bijeenkomst van de door Peking gedomineerde Shanghai Cooperation Organization. Een reis van Modi naar China zou nog maar een jaar of wat geleden ondenkbaar zijn geweest; hij is er in zeven jaar niet één keer geweest. Maar het is ook niet verrassend, gezien hoe China aanvallen die India moet verduren, lijkt af te kunnen wenden. Het enige land dat Trump niet kan intimideren, is mogelijk ook de enige bron van bescherming tegen hem. (Disclaimer: De meningen in deze column zijn die van de schrijver. De feiten en meningen die hier worden geuit, weerspiegelen niet de mening van www.economictimes.com.)