Insidertip uit Duitsland: Mascha Schilinski in Cannes

"Ik ben heel enthousiast", vertelt de 41-jarige regisseur en scenarioschrijver in een interview met RBB. "Ik ben ontzettend blij, maar de opwinding overstijgt alles." Ze wilde uiteraard dat "Looking Into the Sun" op een groot festival werd vertoond. De film verdient het immers. "Maar dit had ik niet echt verwacht. Het is de droom van elke filmmaker!"

Deze droom wordt werkelijkheid op het 78ste Internationale Filmfestival van Cannes (tot en met 25 mei). Hier zijn, zoals de Süddeutsche Zeitung zelfvoldaan opmerkt, Duitse filmmakers "soms moeilijker te vinden dan een fatsoenlijke lunch voor minder dan 20 euro." Maar deze keer ontmoet je ze toch, al is het anders dan verwacht.

Bekende regisseurs als Fatih Akin ("Amrum") en Christian Petzold ("Miroirs No. 3") presenteren hun nieuwe films op de Croisette, maar alleen in zijluiken en niet in de hoofdcompetitie. In de race om de Gouden Palm is er naast auteursfilmsterren als Wes Anderson en Kelly Reichardt maar één Duitse filmkunstenaar: Mascha Schilinski. Maren Ade bereikte dit voor het laatst in 2016 met haar film "Toni Erdmann" .

Een portret van vier generaties

Waar gaat "Looking into the Sun" over? De film richt onze aandacht op een oude vierkante boerderij in eenklein dorpje in de regio Altmark in Oost-Duitsland. Vier vrouwen wonen er of woonden er, en het filmdrama verweeft hun verhalen met behulp van sprongen in de tijd. Zo slim dat naarmate het verhaal vordert, de grenzen tussen de personages vervagen. Een portret van vier generaties wordt een beeld van de eeuw.

"Toen we door de kamers van de binnenplaats liepen, voelden we de eeuwen," zegt Mascha Schilinski, "en er kwam een ​​eeuwenoude vraag in ons op." Zelfs als klein meisje, opgroeiend in een oud Berlijns appartement, vroeg ze hen altijd: "Wat is er binnen deze muren gebeurd? Wie heeft er eigenlijk op deze plek gezeten waar ik nu zit? Welk lot heeft zich hier voltrokken? Wat hebben de mensen hier meegemaakt en gevoeld?" Veel mensen stellen zich zulke vragen, maar slechts weinigen maken er een film over.

De vrouwelijke blik in film

In het geval van Mascha Schilinski richt ze zich, net als in haar debuutfilm "The Daughter" (2017), een psychodrama over een gecompliceerde ouder-kindrelatie, opnieuw op een vrouwelijk perspectief . Mascha Schilinski zegt dat dit vrouwelijke perspectief voor haar en haar co-auteur Louise Peter heel belangrijk is, omdat het veel te weinig voorkomt. "Looking into the Sun" vertelt het verhaal vanuit het perspectief van een vrouw. "De film gaat vooral over uiterlijk, de blikken waaraan vrouwen in de afgelopen eeuw zijn blootgesteld, hoe dat vandaag de dag voelt en hoe dat doorwerkt, hoe het in de lichamen van mensen brandt."

Het lijkt erop dat Mascha Schilinski's pad naar de filmwereld voorbestemd is: ze is de dochter van een filmmaker die haar als kind vergezelde naar filmlocaties en sets. Tijdens haar schooljaren speelde ze in televisie- en bioscoopfilms. Daarna werkte ze als casting director, liep stages in de filmindustrie, reisde door Europa en werkte als goochelaar en vuurdanseres voor een klein reizend circus. Na haar opleiding tot auteur aan de filmschool van Hamburg vestigde ze zich in Berlijn als freelance auteur voor series en films.

Haar debuutfilm "The Daughter", die in 2017 op de Berlinale werd vertoond, leverde Mascha Schilinski veel aandacht op. De nominatie voor Cannes zal haar carrière waarschijnlijk een flinke boost geven. Toen ze de uitnodiging uit Cannes kreeg, kon ze het niet geloven. "Ik moest eerst opzoeken of 'Officiële Selectie' een soort zijserie was of echt de competitie", vertelt Mascha Schilinski. We hebben de film ingediend bij alle drie de A-lijstfestivals: Berlijn, Venetië en Cannes. We wisten niet eens of de respectievelijke selecties de film überhaupt zouden zien. Niemand kent ons. Maar kort voor Kerstmis kwam het bericht: "Gefeliciteerd, je doet mee aan de competitie in Cannes!"