Lübeck viert | Degradatie van Holstein Kiel: Houten been weg

Het leven als voetbalfan is fantastisch: je kunt al het onbeschaafde, oorlogszuchtige en agressieve in dit tweede bestaan ​​proppen, en dan heeft je ziel een paar dagen rust. U kunt weer uw brood verdienen, zonder dat u op de redactie tegen dromerige columnisten hoeft te schreeuwen of in de rij bij de kassa de boel in de fik hoeft te zetten. Andere mensen hebben religies of landen nodig om hun haat de vrije loop te laten. Ik heb voetbal in plaats van een religie, en mijn land is het prachtige Lübeck, dat eeuwenlang als hoofd van de Hanze over de Baltische regio heerste en daardoor zo welvarend is geworden dat zelfs de meest kritische theatercritici vandaar terugkeren en de schoonheid van de stad prijzen.

Het enige wat over deze parel aan de Oostzee hangt, is de nooit geheelde schande: dat de geallieerden na de oorlog op het krankzinnige idee kwamen om een ​​stadje ten noorden van Preetz uit te roepen tot hoofdstad van de nieuwe deelstaat Sleeswijk-Holstein. Een afschuwelijke doorn in het oog, een Deens vissersdorp dat door keizer Wilhelm II werd aangeprezen als basis voor zijn marine, net zoals Adolf Hitler de stad Wolfsburg stichtte voor de auto-industrie.

Deze berg afval is het tegenovergestelde van mijn charmante, historisch rijke geboorteplaats; Ik ken persoonlijk mensen uit Lübeck die regelmatig voor hun werk daarheen moeten, ten noorden van Preetz, en die de naam van de stad niet noemen, maar altijd zeggen: "Gisteren was ik weer in Kackstadt." Nou, als Lübecker zou je het riool aan het fjord grotendeels kunnen negeren, als er geen voetbal zou zijn! Het dwingt ons al tientallen jaren om ons prachtige VfB Lübeck, de trots van het noorden, te vergelijken met de "ooievaars" uit Kackstadt, die om een ​​of andere onverklaarbare reden onlangs in de Bundesliga belandden om zich daar tot op het bot, dat naar rotte kabeljauw stinkt, voor gek te zetten.

Oh, wat geweldig dat er voetbal bestaat! En dat je een bepaalde giftigheid in je meedraagt, deze negativiteit die iets triests als degradatie na slechte sportieve prestaties kan ombuigen in een triomf, een gelukzaligheid! Toen de ploeg uit Kackstadt onlangs opnieuw degradeerde, verkondigde de toenmalige minister-president Daniel Günther (CDU) de leugen: FC Kriegsmarine had "de voetbalpassie aangewakkerd" in de deelstaat Sleeswijk-Holstein (hoewel ik er 50 jaar geleden mee ben opgegroeid in Lübeck, toen ze in de zogenaamde hoofdstad nog handbal speelden), en hij, de gekozen leider van de deelstaat, schaamde zich er niet voor om op Facebook te roepen: "Geen andere club, ALLEEN HOLSTEIN!"

Ik deed daarentegen iets wat ik nooit doe: ik kocht mezelf, als een echte macho, een sigaar. Ik heb een Piccolo (Rotkäppchen rosé) gekocht. Trots als een pauw. En gevierd in het park. Oh, dat waren heerlijke minuten! Wat een triomf! Zoals de Fransman, en met hem uiteraard ook de columnist, het beter doet dan ooit en hier heel formeel en weloverwogen kan opmerken: Fuck Holstein Kiel!