Bioscoop | »Dance of the Titans«: Verslaafd aan gelukskoekjes

Het had heel erg kunnen zijn: "Dance of the Titans", een satire op de pathetische poging van de machtigste staatshoofden ter wereld om tijdens de G7-top een gezamenlijke verklaring aan te nemen. Het had een reeks clichés kunnen zijn, een gênante, want volkomen stereotiepe, afrekening met "degenen aan de top" die ons voortdurend manipuleren, alleen maar om de volgende verkiezingen te winnen. De Franse president zou slechte grappen hebben gemaakt over het nog slechtere eten van de Britten, de Italiaanse zou een karikatuur van Gianluigi Buffon en Bud Spencer zijn geweest, verdronken in rode wijn, en de Duitse bondskanselier zou 90 minuten lang wellustig haar Duitse herders hebben geaaid, die tijdens het diner aan haar voeten zaten. Zo zou een Duitse film over het absurde theater van de politiek er waarschijnlijk uitzien, geproduceerd door Constantin Film in samenwerking met RTL+.

De drie filmmakers Evan Johnson, Galen Johnson en Guy Maddin , die laatste vooral bekend is vanwege zijn stommefilmesthetiek en bizar absurde verhalen (»My Winnipeg«, »The Green Fog«), hebben de setting van een G7-top omgetoverd tot een groteske film die vooral leeft van zijn B-horrorsfeer. Eigenlijk is het meer een horrorsoapserie geworden, een genre dat uitgevonden moest worden om gemist te worden.

Eigenlijk is het meer een horrorsoapserie geworden, een genre dat uitgevonden moest worden om gemist te worden.

De dag begint al goed als na de groepsfoto voor kasteel Dankerode, midden in het Duitse bos waar de topconferentie plaatsvindt, de staatshoofden van de grote industrielanden even stilstaan ​​voor een kuil en archeoloog Dr. Buffelmann (die deze naam als grap uitspreekt, is een goede grap) een veenlijk opgraaft. De toon is gezet, hier klopt iets niet.

De muziek is eigenlijk altijd aanwezig maar nooit opdringerig, iets wat zelden gebeurt bij films die zo teren op hun muziek. De muziek schommelt tussen een brute, verontrustende symfonie van de dag des oordeels en het achtergrondgeluid van goedkope porno uit de jaren 80. Ook in deze enigszins vreemde inleiding worden de hiërarchische niveaus subtiel duidelijk: de Franse president Sylvain Broulez (Denis Ménochet) onderbreekt de Duitse bondskanselier Hilda Ortmann (Cate Blanchett) voortdurend om op te scheppen over zijn kennis van veenlijken, terwijl de Japanse premier (Takehiro Hira) op de tweede rij staat en foto's maakt. De Italiaan stelt alleen maar vreemde vragen en is verder onbelangrijk, de Amerikaanse president Edison Wolcott (Charles Dance) lijkt niet zo heel erg in contact met de wereld en valt het liefst in slaap als het erop aankomt (je mist opeens Joe Biden).

Wanneer de zeven na het diner in een paviljoen aan de rand van het bos eindelijk op gang komen om hun slotverklaring te formuleren, die ze als een soort gelukskoekje in een niet nader omschreven crisis aan het publiek willen uitdelen, merken ze dat het hele terrein leeg is. De bedienden zijn verdwenen, de mist van afschuw pakt zich samen, er is geen mobiele telefoonontvangst (in Duitsland wel, maar normaal) en de dichtstbijzijnde stad ligt op 20 kilometer afstand.

Wat tot nu toe leek op een ietwat bizarre satire (de werkgroepen die ze vormen om de verklaring te formuleren doen sterk denken aan gruwelijke schooldagen, toen je geluk of pech had om bij de fitte nerds of de wietrokende losers te worden geplaatst) verandert nu in een compleet bizarre, waardeloze horrorsoap. De Franse president zakt in elkaar in het bos tijdens zijn vlucht voor de herrezen veenlijken en wordt vervolgens door de Italiaan in een kruiwagen door de modder geduwd. De Canadese premier (Roy Dupuis), die ooit een affaire had met de Britse premier, verdwijnt voor een snelle date met de bondskanselier in de vreemd roze verlichte bosjes.

Het bos, soms verlicht alsof het net op het punt staat om door de aliens te worden bezocht, soms heerlijk donker (cameraman Stefan Ciupek maakte de beelden al in Lars von Triers "Antichrist"), wordt het toneel van een uiterst krankzinnige achtervolging tussen wereldpolitici en zombie-moeraslijken. De beste dialoog is die tussen de Britse premier en de Franse president, die zich intellectueel uitgedaagd voelt door de volstrekt waanzinnige situatie en in alles een allegorie ziet (de veenlijken waren ooit leiders van hun stam en toen ze in ongenade vielen, werden ze gewoon in het moeras gegooid). De premier merkt droogjes op: "Sylvain, het betekent gewoon niets."

Dit is een goede handleiding voor de film als geheel. Er zitten een aantal echt geweldige scènes in waarin duidelijk wordt dat zelfs de machtigste mensen ter wereld slechts kleine worstjes zijn met behoeftes en angsten en, bovenal, dat geen enkel normaal mens echt op een adequate manier kan omgaan met de verantwoordelijkheid die op hem of haar rust. Maar al met al wil de film niets van ons. Wij mogen onze ziel, gepolijst door het dagelijks leven, die deze kracht nooit zal ervaren, behouden en daar ook blij mee zijn.

Na de aftiteling van deze film moet men zich, in de zin van Fukuyama, afvragen waar het einde van de satire ligt. Als zelfs gigantische hersenen die plotseling in het bos opduiken, masturberende moeraszombies en een Canadese premier met een knotje niet langer bizar lijken, en als er op artistiek vervormde wijze in de machinekamer van de politiek wordt gefilmd, dan is het nog maar de vraag of deze wereld überhaupt geschikt is om er iets in te overdrijven. Als vandaag de dag een zakdoek op de tafel van een van de belangrijkste politici ter wereld wordt uitgelegd als een zakje cola en het niet meer uitmaakt of dat waar is of niet, dan zijn we echt verloren.

"Dance of the Titans", Canada/Duitsland 2024. Geregisseerd en geschreven door Guy Maddin, Evan Johnson, Galen Johnson. Met: Cate Blanchett, Roy Dupuis, Nikki Amuka-Bird. 104 minuten. Start: 15 mei