Herkes suçludur, dolayısıyla kurbandır. Bu Garlasco'nun paradoksudur

Del Prete Herkes bir şeyden suçludur, dolayısıyla potansiyel katillerdir. Dolayısıyla kurbanlardır. Garlasco'nun paradoksudur . Akrabalar, arkadaşlar, tanıdıklar: en iyi kara film gibi soruşturmalar ve şüphelerle dolu bir sahnede kahramanlar ve figüranlar.

On sekiz yıldır zaafları ortaya serildi ve onlarla birlikte bizimkiler de: duygusal eksiklikler, kıskançlık, ihanet, bastırılmış arzular. Kamusal günahlara dönüşen özel ahlaksızlıklar. Bu, rejim veya ayin değişikliği olmaksızın Tanrı'yı ​​tahttan indirmiş bir ülkenin neredeyse teokratik yansımasıdır; inancın söndürüldüğü, kurtuluşun burada ve şimdi arandığı bir Strapaese.

Ve eğer başkalarının günahlarını parmakla göstermezsek, bu dünyada insan kendini nasıl kurtarabilir? Pier Paolo Pasolini'ye göre ahlaklı insan bakışlarını yalnızca kendi sefaletlerine odaklar; ahlakçı ise bunun yerine başkalarının sefaletlerine. Ahlakçılık en uygun refugium peccatorum'dur. Böylece başkaları eksik, şüpheli ve yargılanmaya açık hale gelir.

Peki ne zaman potansiyel katillere dönüşürler? Garlasco'da olur, Floransa'da Canavar hikayesiyle ve kanıtlanmış veya kabul edilmiş bir suçlusu olmayan birçok başka dedektif hikayesinde olur. Her seferinde, herhangi bir teorinin geçerli hale geldiği gerçeğin sınırı aşıldığında olur. Üçüncü derece yargı, başka bir yargıcın aklından herhangi bir makul şüpheyi gidermek için yeterli olmadığında olur. Tartışmalı ve tartışılmış bir soruşturma sonsuz hale geldiğinde.

Kısa devre böyle başlar, artık içini dışından, kötüyü iyiden, suçluyu masumdan ayırt edemediğimiz bir Möbius şeridinin bükülmüş düğümü. Çok fazla hayatı, çok fazla hayatı emen bir sarmal. Başkalarının hayatları, casusluk yapılmış ve tehlikeye atılmış. Kaybolmuş.

Ve biz, meraklı ve öfkeli seyirciler, belki de ilk taşı koymalıyız. Ya da en azından bir mazeret bulmalıyız.