Mavado Charon, wanneer beelden grenzen overschrijden

Elke week onderzoekt Agnès Giard, antropoloog verbonden aan de Universiteit van Parijs Nanterre en specialist in Japan, in "Les 400 Culs" hedendaagse seksuele discoursen en praktijken met een sceptische en onthechte analyse, op basis van het nieuwste onderzoek in de mens- en sociale wetenschappen.

Mijn tekentechniek is jeuk. Ik improviseer een hoofd in het midden van de pagina, wat spontaan resulteert in een lijk in een mortuarium waar tien personages elkaar afslachten en neuken. Tijdens het interview op afstand is de 49-jarige Mavado Charon in de tuin van een kleine boerderij in Maine-et-Loire die hij samen met zijn vrouw aan het renoveren is. In het weekend gaan ze daarheen, samen met hun dochter, om de moestuin en de fruitbomen te verzorgen. De vogels fluiten vrolijk om hem heen, wat in schril contrast staat met de wrede visioenen die ik in gedachten houd om de (juiste) vragen te stellen: masturbatie met behulp van een blikken doos met scherpe randen, sodomie met verrotte menselijke stammen, lichamen gespietst op palen. Wil hij geruststellen?

Mavado Charon beweert met zachte stem dat "de gewelddadigheid van de echte wereld" voor hem "ondraaglijk" is: "Ik ben van nature nogal angstig", verzekert hij. Misschien is dat wel de reden dat wrede dingen dit verlangen in mij opwekken. Ze maken mij bang, daarom teken ik apocalyptische taferelen.