Regionale voetbalcompetitie: The Warrior

Midden in het gesprek heeft Aytac Sulu al een half uur gepraat over zijn tijd als speler bij SV Darmstadt 98 en zijn nieuwe rol bij Viktoria Aschaffenburg . Dus midden in het gesprek schakelt hij plotseling over naar TSG Hoffenheim en begint hij over de "gouden taps" die ze daar hadden. Sulu lacht. Hij bedoelt het figuurlijk, natuurlijk. Wat hij eigenlijk probeert te zeggen, is: wat hij in Hoffenheim aantrof, is totaal anders dan wat hij nu in Aschaffenburg aantreft. Maar dat geeft niet. Aytac Sulu maakt er gewoon het beste van.

Maak er het beste van: dit klinkt misschien clichématig, maar het loopt zo als een rode draad door Sulu's biografie dat je zou kunnen denken dat het zijn leidraad is, misschien zelfs wel zijn levenswerk.

Recentelijk werkte hij als assistent-trainer bij Hoffenheim, eerst bij het Onder-17-team, daarna bij de Regionalliga . Hij heeft nog nooit op de eerste rij gestaan. De 39-jarige Sulu zit in een kantoor op het trainingscomplex van Aschaffenburg, zijn T-shirt strak om zijn bovenarmen gespannen, zijn linkeronderarm getatoeëerd en zijn baard is netjes, niet zo lang als hij soms was tijdens zijn tijd als Bundesliga-speler in Darmstadt.

Als coach hoeft Sulu de tegenstander niet langer angst aan te jagen; hij staat nu gewoon langs de zijlijn toe te kijken. Hoewel, hij kijkt niet alleen maar toe. Meestal doet hij energiek mee. In wezen, zegt Sulu, is hij nog steeds dezelfde persoon als toen op het veld. "Er is niet veel verschil. Ik sta gewoon ergens anders," zegt de coach, en legt vervolgens uit dat zijn team moet spelen zoals hij vroeger deed. Voor iemand zoals hij is voetbal in de eerste plaats werk. Zo heeft hij het spel altijd begrepen. En nu moet zijn nieuwe team zijn imago zijn. "De niet-talentvolle eigenschappen zijn het belangrijkst: dat je kunt rennen en vechten," zegt Sulu.

Dus Aytac Sulu is en blijft Aytac Sulu. Dat is een van de redenen waarom hij nu hier zit, in deze kamer op het trainingscomplex van Schönbusch. Achter hem hangen twee foto's: spelers van Aschaffenburg in wit-blauw, die elkaar omhelzen. Hoe vaak gaat dat dit seizoen gebeuren?

Er zijn ernstige twijfels in de stad of Viktoria de uitdaging van de Regionalliga aankan. Meer dan een heel team is vertrokken en de nieuwe spelers bestaan voornamelijk uit jonge spelers die nog moeten bewijzen dat ze het in zich hebben om in de Regionalliga te spelen. De twijfels werden bevestigd door een 4-0 nederlaag tegen SpVgg Greuther Fürth II bij de seizoensopener. Vorig seizoen wist de club slechts degradatie te voorkomen en nu is het budget volgens berichten nog maar de helft van wat het was. Gaat dit werken? Of rennen ze blindelings de afgrond in?

Aytac Sulu begrijpt de vraag niet. Hij geeft toe dat het "iets heel groots" zou zijn als Viktoria in de competitie zou blijven. Maar twijfels?

"Ik heb me geen moment zorgen gemaakt," verzekert Sulu, terwijl zijn gedachten plotseling terugkeren naar de dag dat hij het stadion voor het eerst bezocht. Viktoria heeft verschillende kunst- en natuurgrasvelden, en het team speelt in een stadion, niet zomaar op een sportveld zoals andere teams uit de vierde divisie. Natuurlijk, de staanplaatsen zijn overwoekerd met onkruid, en je ziet nu hoeveel de douchekoppen erdoorheen zijn gegaan. Maar was dat in Darmstadt niet ook zo?

Als hij het over de douchekoppen en het onkruid heeft, trekt hij geen grimas. Hij rolt ook niet met zijn ogen; integendeel: Aytac Sulu glimlacht. Zijn hart lijkt te verwarmen. Als spelers naar Viktoria komen, ondanks de huidige omstandigheden, moet dat betekenen dat ze zichzelf echt kapot willen maken, net als Sulu vroeger deed.

En zo heeft hij het van jongs af aan geleerd. Hij komt uit een gezin van migrantenarbeiders en groeide op met twee oudere broers en zussen als zoon van een conciërge en een lopendebandarbeider in Nußloch, niet ver van Heidelberg. Als een schoolreisje een subsidie van zijn ouders vereiste, ging de kleine Aytac vaak niet mee en werd tijdelijk in een parallelklas geplaatst. "Het was voor mij de normaalste zaak van de wereld toen dat gebeurde", zegt hij nu. Hij groeide gewoon op in bescheiden omstandigheden: "We hadden niet het geld om één keer per week naar McDonald's te gaan. Soms aten we twee of drie dagen achter elkaar pasta met tomatensaus."

Misschien is dat wel de reden waarom Aytac Sulu is geworden wie hij nu is. Misschien is dat ook de reden waarom hij nooit klaagt of zeurt als het moeilijk wordt, maar in plaats daarvan zijn T-shirtmouwen opstroopt en aan de slag gaat. Met deze instelling lijkt hij op het juiste moment op de juiste plek te zijn in Aschaffenburg.