Een fout van de beste keeper ter wereld zorgt ervoor dat Duitsland uit het toernooi wordt gehaald

Soms gaat een mislukking, waarvan de tragedie bijna niet te bevatten is, vooraf aan een volkomen alledaagse gebeurtenis. Een gebeurtenis waarvan de banaliteit verrassend, zelfs ronduit verbazingwekkend is. Zoals dit doelpunt in de 113e minuut van de halve finale tussen Duitsland en Spanje, toen de Duitse doelvrouw Ann-Katrin Berger letterlijk de verkeerde gok waagde. Toen Aitana Bonmatí, de Spaanse Wereldvoetballer van het Jaar van FC Barcelona, het strafschopgebied binnenkwam, verwachtte Berger duidelijk een voorzet, haar arm naar rechts wijzend, maar de Spaanse realiseerde zich dat er een fractie van een seconde een opening was ontstaan tussen de doelvrouw en de doelpaal. Daar plaatste ze de bal – en Berger was een oogwenk te laat.

Verslagen: Dit was de beste keeper van dit toernooi , die haar team tot dan toe in de wedstrijd had gehouden, net als tegen Frankrijk. Haar teamgenoten gaven haar geen ongelijk, hoewel je haar, met alle respect, niet zomaar van de fout kunt vrijpleiten. Janina Minge, al de derde aanvoerder van dit toernooi na het verlies van Giulia Gwinn en Sjoeke Nüsken, schoot haar keeper te hulp: "Het is ontzettend zuur dat zo'n bal erin ging, maar vijf ballen eerder hadden erin kunnen gaan, en Anne redde uitstekend. Dus Anne treft absoluut geen schuld." Maar Berger was des te genadelozer in haar eigen oordeel: "Ik neem de schuld op me; de eerste paal moet gesloten zijn, dat is zeker. Daarom ben ik nog meer teleurgesteld in mezelf. Hoeveel reddingen ik ook maak, deze had van mij moeten zijn."

Een moment dat alleen keepers kennen: de scène uit de WK-finale van 2002 schoot me al snel te binnen, toen de tot dan toe vrijwel ontembare Oliver Kahn een bal liet terugstuiten en zo Brazilië de WK-zege bezorgde. Nog niet zo lang geleden was Manuel Neuers blunder in de halve finale van Bayern München tegen Real Madrid net zo kort als die van Kahn – en ontnam hij zijn team daarmee een potentiële Champions League-titel.

Kahn, Neuer: Ann-Katrin Berger, de 34-jarige van Gotham FC in de National Women's Soccer League, maakt nu ook deel uit van deze oeroude galerij van het Duitse voetbal. En dat is zeker geen slecht gezelschap, want beiden zijn legendarische figuren, twee van de grootste keepsters die het wereldvoetbal ooit heeft gekend. En Berger? Ze is een speelster die tot voor kort alleen door kenners van het vrouwenvoetbal in Duitse stadscentra zou zijn herkend, maar die tijdens het EK in het hele land werd besproken. En met groot respect.

Voor haar risicovolle spel, voor haar onwrikbare zelfvertrouwen, maar vooral voor haar spectaculaire reddingen. Zonder haar had het Duitse team de halve finale nooit bereikt; tegen Frankrijk stopte ze twee strafschoppen en benutte ze er zelf één. Maar ze had deze shoot-out al praktisch in haar eentje afgedwongen toen ze haar team met een krankzinnige redding van een wisse nederlaag behoedde. Een charismatische figuur. Onverstoorbaar, ontspannen, retorisch rechttoe rechtaan, pretentieloos. En zelfs op zo'n moeilijk moment, zonder een greintje zelfmedelijden. Ze heeft geen medelijden met zichzelf, maar ze heeft nog meer medelijden met haar teamgenoten.

Berger zei echter, doelend op Aitana Bonmatí: "Dit is de briljantie van een speler wiens capaciteiten we allemaal kennen." Een pertinente opmerking, aangezien Bergers misrekening niet zo consequent door een andere tegenstander zou zijn uitgebuit. Het is niet nodig om het meteen een geniale ingeving te noemen, zoals sommige experts deden. De uitzonderlijke kwaliteit van de Spanjaard kwam zeker tot uiting in dit doelpunt.

In dat opzicht was het een veelzeggende scène. Het weerspiegelde geen enorm, maar een subtiel verschil. De Duitsers presteerden 113 minuten lang briljant. Het was echter duidelijk dat de twee teams meer dan alleen een genuanceerd spel hadden – en ook waarom de Spanjaarden als favoriet voor de titel worden beschouwd . Qua combinatiespel, precieze passes en inventiviteit in de aanval hadden de favorieten een aanzienlijk voordeel ten opzichte van hun tegenstanders. Het feit dat ze hen in bedwang hielden en soms zelfs dicht bij de overwinning kwamen, verdient alle lof.

Het kan echter niet verhullen dat de Duitsers niet alleen een goede dag nodig hebben tegen de absolute wereldtop, maar ook een flinke dosis geluk, zoals het geval was tegen Frankrijk toen ze in de minderheid waren. De Duitse bondscoach Christian Wück besefte terdege dat zijn team nog geen wereldtop is. Na afloop sprak hij over de uitstekende ontwikkeling die zijn team had doorgemaakt en prees hij de spelers voor hun harde werk. Hij wees er ook op dat ze meer hadden bereikt dan iedereen had verwacht.

Maar er is nog ruimte voor verbetering in balbezit en techniek. De coach betreurde ook de beperkte doorlaatbaarheid van het Duitse vrouwenvoetbal en het geleidelijk opdrogen van talent: "We moeten allemaal samenwerken om de talentontwikkeling naar een hoger niveau te tillen. Dit lukt alleen als we samenwerken. We moeten de juiste conclusies trekken, zodat we ooit weer een team hebben dat toernooien kan winnen." Hij benadrukte echter duidelijk dat hij één ding niet wilde: een kopie van de Spaanse vrouwen, hoe goed ze ook mogen zijn.

Bijna terloops verwoordde Wück een universeel geldige wijsheid: het heeft geen zin om een stijl te kopiëren als de omstandigheden niet vrijwel identiek zijn. En zelfs dan is het een lastige opgave. Het gaat erom de eigen kwaliteiten tot het uiterste te drijven en zinvolle elementen te integreren. De Duitsers hebben tijdens dit toernooi herhaaldelijk bewezen dat ze onder de meest ongunstige omstandigheden (tegen Spanje ontbraken ze vier vaste spelers) kunnen leren.

Dit toonde ook de belangrijkste voorwaarde aan voor een snelle terugkeer naar het topvoetbal: de mentaliteit van het team was enorm sterk en de twee finales waren een ware karaktertest. Bovendien komen trainer en team nu goed met elkaar overweg, hoewel dat een paar maanden geleden na interne conflicten niet verwacht werd . Christian Wück gaf openlijk toe: "Ik heb veel geleerd, zowel op als naast het veld. Ik ben trots op het team, ook al ben ik nu helemaal leeg."

Het kan nog wel even duren voordat de Duitsers dit EK kunnen waarderen als het succes dat het werkelijk is. Los van de resultaten wisten de vrouwen een miljoenenpubliek te boeien. Nu, zelfs zonder titel, lijkt wat al meer dan tien jaar tevergeefs wordt geprobeerd, werkelijkheid te worden: vrouwenvoetbal in Duitsland is nu een geaccepteerde kracht – en niet langer slechts een seizoensattractie als de resultaten goed zijn.