Hulk Hogan is overleden: de man die het worstelen en Amerika vormgaf

Toen Hulk Hogan de worstelring betrad, barstte de arena los. En er ontstond iets typisch Amerikaans. Het nummer "Real American" schalde uit de speakers. Het was niet zomaar gekozen. Het refrein luidt: "Ik ben een echte Amerikaan en ik zal vechten voor de rechten van ieder mens. Ik zal vechten voor wat juist is. Ik zal vechten voor jouw leven."

Deze regels werden in de jaren 80 het onofficiële tweede volkslied van de Verenigde Staten. Ze galmden door uitverkochte arena's, kinderkamers en woonkamers. Hogan marcheerde naar binnen, af en toe zwaaiend met de Amerikaanse vlag, maar meestal wees hij naar het publiek, spande zijn spieren en staarde hij meewarig in de camera. Het publiek juichte. Altijd.

Worstelen is bovenal een en al showmanschap. De sport draait om enscenering. Het moet voor het publiek aanvoelen als een echt gevecht, maar alles is gechoreografeerd. Elke trap, elke stoot, elke worp verloopt volgens een plan. En niemand belichaamde worstelen zo perfect als Hulk Hogan.

Hij populariseerde de sport en maakte hem "groter dan Amerika". En ondertussen werd hij zelf een icoon. Sports Illustrated schreef ooit dat Hulk Hogan voor professioneel worstelen was wat de Amerikaanse Babe Ruth voor honkbal was. "Hij is een peetvader en pionier van wat de sport is geworden en waar hij om bekend zal staan."

Met andere woorden: Hogan was de eerste megaster van World Wrestling Entertainment (WWE) en groeide daarmee uit tot een figuur in de Amerikaanse popcultuur. Hij maakte van een nichesport een miljardenbusiness.

Hogan was nooit een van de technisch meest begaafde worstelaars. Maar dat deerde niemand. Hogan wist wanneer hij moest brullen en wanneer hij moest vallen. En als hij verslagen leek, stond hij met hernieuwde energie weer op en "laadde zich op". Fans noemden dat moment "Hulking Up", waarop Hogan tegen alle verwachtingen in weer opstond en de controle over de wedstrijd herwon. Hij wees dan met de vinger naar zijn tegenstander en won uiteindelijk het gevecht. Hogan leek altijd onverstoorbaar. Net als Superman.

De WWE, destijds bekend als de World Wrestling Federation (WWF), zag hem als een Amerikaanse superheld. Hij betrad de ring met een zonnebril, lang blond haar, een gele broek en een dikke snor. Voor elke wedstrijd scheurde hij zijn shirt uit. Dit werd zijn handelsmerk.

Terrence "Terry" Gene Bollea, Hulk Hogans echte naam, werd geboren op 11 augustus 1953 in Augusta, Georgia. Voordat hij begon met worstelen, speelde hij honkbal, was hij bassist in verschillende rockbands en deed hij aan gewichtheffen. Zijn biceps zouden 60 centimeter lang zijn geweest.

Hij debuteerde in 1979 in de WWE. Destijds was hij nog een slechterik, een zogenaamde heel. Hij beledigde en provoceerde andere worstelaars en fans, en gebruikte illegale wapens in de ring. Twee jaar later werd Hogan ontslagen uit de competitie omdat hij een rol in de film "Rocky III" had geaccepteerd. WWE beschouwde dit als contractbreuk. Maar Hogan keerde snel terug naar de ring en werd een centrale figuur in een groeiende industrie.

De jaren 80 waren de gouden eeuw van de showsport. Worstelen beleefde een bloeiperiode. Eigenaar Vince McMahon breidde WWE uit, eerst in de VS en later wereldwijd. Hogans Amerikaanse heldengimmick paste perfect bij het tijdperk.

De Verenigde Staten van de jaren tachtig werden gedomineerd door Reagans beleid en de Koude Oorlog. Dit had ook gevolgen voor het worstelen. Hogan vocht met schurken met Sovjet- of Arabische connotaties, zoals Nikolaj Volkoff en de IJzeren Sjeik. De wedstrijden hadden altijd een politieke toon en de tegenstanders waren duidelijk gedefinieerd. En uiteindelijk won de "echte Amerikaan" altijd.

Op 23 januari 1984 won Hogan voor het eerst het World Heavyweight Championship, WWE's meest prestigieuze titel. Het was het begin van Hulkmania en zijn fanbase groeide. Hogan werd een cultfiguur. Zijn boodschap was simpel: "Als je traint, je vitamines slikt en je gebeden opzegt, kun ook jij een held worden."

Op het hoogtepunt van zijn carrière versloeg hij André the Giant in 1987. Hogan tilde zijn 1,80 meter lange en 250 kilo wegende tegenstander de lucht in en gooide hem op de mat. Bijna 100.000 toeschouwers keken toe in de Silverdome in Pontiac, Michigan. Hogan werd echt een merk. Er waren Hulk Hogan-actiefiguren en zijn eigen tekenfilmserie op zaterdagochtend werd uitgezonden op televisie. Hogan en worstelen waren in die tijd vrijwel alomtegenwoordig.

Maar aan alle hype komt een einde. Begin jaren negentig was Hulkmania voorbij. De tijdgeest op sociale media en media was veranderd. Worstelfans zochten naar andere helden en verhalen. WWE richtte zich op jongere sterren zoals Bret Hart, Shawn Michaels en The Undertaker. Een patriottische Amerikaan zoals Hogan speelde, was niet langer gewild. Zijn imago leed er ook onder, omdat hij voor de rechter toegaf jarenlang anabole steroïden te hebben gebruikt. Het imago van de onwrikbare held brokkelde verder af.

Hogan vond zichzelf opnieuw uit. In 1996 keerde hij terug onder de naam Hollywood Hogan. Als antiheld, gekleed in het zwart en met een cynische glimlach, een soort parodie op het personage dat hij eerder was geweest. Het nieuwe personage werkte en werd geaccepteerd door het publiek. Maar zijn reputatie bleef bezoedeld. Het echte leven haalde hem in.

In 2007 scheidde hij van zijn vrouw Linda, met wie hij in 1983 was getrouwd. Ze kwam in de publiciteit door de realityserie "Hogan Knows Best", die het gezinsleven in beeld bracht. Na de scheiding beschuldigde ze Hogan onder andere van fysiek geweld. Hij klaagde haar aan wegens smaad.

Het ene schandaal volgde op het andere. In 2012 werd een heimelijk opgenomen seksvideo vrijgegeven waarop Hogan te zien was met de toenmalige vrouw van een vriend. Hogan spande een rechtszaak aan wegens schending van zijn privacy. De beheerders van de website die de video publiceerde, moesten hem 140 miljoen dollar schadevergoeding betalen. In 2015 werd een opname van een privégesprek vrijgegeven waarin Hogan racistische taal gebruikte. WWE verbrak onmiddellijk de banden met hem. Drie jaar later werd hij weer in dienst genomen, maar Hogans reputatie was niet meer te redden.

Recentelijk was hij betrokken bij de Amerikaanse verkiezingscampagne. Afgelopen zomer hield hij een toespraak op het Republikeinse Partijcongres, slechts enkele dagen na de moordaanslag op Donald Trump. "Ze probeerden de volgende president van de Verenigde Staten te vermoorden," schreeuwde Hogan in de microfoon. Hij scheurde zijn shirt uit en onthulde een rood tanktopje met de tekst "Trump – Vance 2024". Trump applaudisseerde in het publiek en wierp hem een kus toe. Trump wordt beschouwd als een groot worstelfan. De twee kenden elkaar al sinds eind jaren 80.

Toch leek Hogans optreden bizar. Hij had eerder de Democraten gesteund. Nu was hij het boegbeeld van de MAGA-beweging. Hogan kwam opnieuw onder vuur te liggen. In januari werd hij genadeloos uitgejouwd door het publiek in WWE's "Raw". Het was Hulk Hogans laatste publieke optreden.

En toch blijft zijn naam onvergetelijk. WWE verklaarde donderdag: "Hulkmania zal eeuwig leven." Maar helden sterven ook. Hulk Hogan stierf op 71-jarige leeftijd aan een hartstilstand.