»Transamazonia« in de bioscoop | De Aspirine Dame

Het verhaal van Juliane Koepcke, die op 17-jarige leeftijd een vliegtuigcrash in het Peruaanse regenwoud overleefde en zich tien dagen lang door de jungle sleepte totdat ze werd gered, heeft veel mensen gefascineerd. Werner Herzog, die destijds tevergeefs probeerde een zitplaats te bemachtigen op dezelfde noodlottige vlucht, kon deze ongelooflijke gebeurtenis begrijpelijkerwijs ook niet uit zijn hoofd zetten. Terwijl Juliane in de jungle vocht om te overleven, waren hij en Klaus Kinski een paar rivieren verderop bezig met de opnames van hun avonturenfilm “Aguirre, the Wrath of God”. In 1998 maakte hij eindelijk de waardevolle documentairefilm “Wings of Hope”, die je op YouTube kunt bekijken. Om dit te doen, keerde hij samen met de Duits-Peruaanse bioloog Koepcke terug naar de crashsite.

Deze jonge vrouw, die een val van drie kilometer vrijwel ongeschonden overleefde, inspireerde ook de in Zuid-Afrika geboren en in Berlijn wonende regisseur Pia Marais tot haar film "Transamazonia". Maar ze weeft een heel ander verhaal uit de ongelooflijke gebeurtenis: haar Juliane heet Rebecca en wordt gespeeld door Helena Zengel, die in 2019 als tienjarig meisje voor opschudding zorgde met haar rol als een getraumatiseerd meisje dat buiten de wal en het schip valt bij de kinder- en jeugdzorg. Na haar internationale succes speelde ze samen met Tom Hanks in de Amerikaanse western "News of the World" en momenteel is ze te zien in de fantasyfilm "The Legend of Ochi".

In "Transamazonia" redt een lid van de fictieve Iruaté-stam het meisje dat bedekt is met modder en bloed. Vervolgens draagt ​​hij het zesjarige meisje dagenlang door de Braziliaanse jungle. Later wordt de radeloze Rebecca uit het ziekenhuis opgehaald door haar vader Lawrence (Jeremy Xido), een christelijke evangelische missionaris.

Negen jaar later promoot Lawrence Rebecca – nu gespeeld door Zengel – bij zijn gemeente als gebedsgenezer. De gelovigen, die tijdens de kerkdiensten worden opgezweept, noemen haar de "Aspirine Dame". Stoïcijns en stil, streeft de blonde engel ernaar wonderen te verrichten; ze overtuigt zelfs een vrouw in een rolstoel om op te staan. Op zulke momenten lijkt ze op de getraumatiseerde jonge vrouw uit de horror klassieker “Carrie – Satan’s Youngest Daughter.” Maar ze ontwikkelt pas aan het einde duivelse telekinetische krachten. Integendeel, Marais laat bewust in het midden of Rebecca een buitengewoon talent heeft, en zelf lijkt ze daar ook niet helemaal zeker van.

De sfeer van de film is overtuigend; Het hypnotiserende camerawerk van Mathieu de Montgrand zuigt de kijker diep de Braziliaanse jungle in, maar de overdreven dreigende muziek katapulteert je soms terug in je saaie bioscoopstoel.

Helaas kan het script van Marais, Willem Droste en Martin Rosefeldt de beelden niet bijhouden. Naarmate de film vordert, vraag je je steeds meer af wat er nu eigenlijk verteld wordt. Die van een vrouwelijke zelfontdekking onder ongewone omstandigheden? Een moeilijke dochter-vaderrelatie die bovendien gebaseerd is op een schandelijke leugen? Moet het gaan over rampzalig zendingswerk dat zelfs de meest afgelegen gebieden bereikt, of over milieuvernietigend kapitalisme? Marais raakt steeds meer verdwaald in de jungle van haar eisen.

In de buurt van hun missiepost kappen roekeloze arbeiders het regenwoud en brengen daarmee hun levensonderhoud in gevaar. Rebecca kiest de kant van haar inheemse tienervriendinnen, die haar ooit provoceerden door te vragen of ze altijd doet wat haar vader zegt. Hij smeekt zijn wonderkind Rebecca echter om de vrouw van de eigenaar van het houtbedrijf te genezen, die in een soort coma is geraakt. Haar man belooft dat als het haar lukt, hij de houthakkers uit het gebied zal terugtrekken. Rebecca lijkt tussen alle fronten terecht te zijn gekomen, terwijl het conflict tussen de inheemse bevolking en de houthakkers steeds verder escaleert. Maar dat is niet genoeg, ze is ook jaloers op de verpleegster die een tijdje bij hen verblijft. Dit zaait ook twijfels over Rebecca's ware afkomst.

Op het laatste moment probeert Marais nog op halfslachtige wijze de verhaallijnen aan elkaar te knopen, maar dat lukt haar niet en het is ook niet erg interessant, omdat tot dan toe noch het innerlijke leven van Rebecca, noch dat van haar vader, noch dat van de inboorlingen bijzonder belicht was. Ook Helene Zengel, die zich moedig een weg baant door de plotjungle, kan hier niet tegenop.

Ook al zou men vermoeden dat Marais het 'Witte Redder'-complex kritisch ter discussie wilde stellen - met name duidelijk in een scène waarin de houtkapbaas Lawrence uitlegt dat hij zich zorgen maakte over het hout en het geld van de inheemse bevolking, maar dat Lawrence zich duidelijk zorgen maakte over hun ziel - dan nog faalt het besluiteloze melodrama in deze bewering. De poging om dit onderwerp kritisch te onderzoeken, gaat verloren in narratieve onzekerheid.

»Transamazonia«: Duitsland, Brazilië, Frankrijk, Zwitserland, Taiwan, 2024. Regie: Pia Marais. Boek: Pia Marais, Willem Droste, Martin Rosefeldt. Met: Helena Zengel, Jeremy Xido, Sérgio Sartorio. 115 minuten Releasedatum: 15 mei.