DEHB'li anne: Natalia Lamotte, teşhisle birlikte nelerin değiştiğini anlatıyor

Bayan Lamotte, 30'lu yaşlarınızın sonlarında DEHB teşhisi kondu. Terapiye başvurmanıza ne sebep oldu?

On bir ay içinde iki çocuk annesi oldum. Oldukça uç bir durumdu. Kendime bakacak hiç vaktim yoktu. Birçok anne aynı şeyi hissediyor. Bebek döneminden sonra kaos benim için daha iyiye gitmedi. Çocuklardan önce kendimi strese alışkın, rahat ve esnek biri olarak tanımlardım. Partnerim ve ben kendimi tanıyamıyorduk. Gerçekte kim olduğumu ve bu huzursuzluğun ve aşırı duygusal dalgalanmaların nereden geldiğini merak ediyordum.

Natalia Lamotte, dört çocuk annesi, bir doula ve "@schwesterherzen.doulas" hesabı altında Instagram fenomeni olarak çalışıyor ve DEHB teşhisi kondu.

Kaynak: Özel

Birçok ebeveyn bebekleri ve yürümeye başlayan çocukları karşısında bunalmış hissediyor. DEHB'nin farkı nedir?

Evde hiç yalnız kalamazdım. Kendimi klostrofobik hissediyordum. Ve her şeyi eskiden yaptığım gibi yapmaya çalışıyordum; bunun yaratabileceği stresi düşünmeden. Kendimi sık sık abartıyordum. Çoğu anne, üç (küçük) çocuğuyla bir kez açık hava havuzuna gider. Sonrasında, bunun hayatlarının en stresli günü olduğunu düşünür ve bir daha asla yapmamaya karar verir.

Ve sen?

Kendi kendime şöyle düşünüyorum: Sanırım kötü organize olmuşum. Bir dahaki sefere daha iyisini yapacağım. Ve sınırlarımı tekrar tekrar zorluyorum. Dürtüselliğim genellikle zihnimin "dur" diyebileceğinden daha hızlı oluyor.

“Kaos, Çocuklar ve Konfeti” (2025) adlı kitabınızda, anne olmadan önce bile DEHB’den şüphelendiğinizi, ancak çevrenizdekilerin şüpheci yaklaştığını anlatıyorsunuz.

Her zaman içten içe hırslıydım. Ve randevularıma zamanında gidemediğimde kendimi sık sık yetersiz hissederdim. Sürekli bir şeyleri unutur, kaybeder ve yanlış yere koyardım. Ama bana, sonuçta kariyerinin ortasında olan üniversite mezunu bir kadın olduğum söylendi. Slogan şuydu: Eğer DEHB'niz varsa, bununla baş edemezsiniz. Üç lisans programına başlayıp bitirememiş olmam önemli değildi. Şuna çok odaklanmıştık: Ne başardın? Bu, yolculuğun ve maliyetinin çok ötesinde önemli.

Natalia Lamotte'nin "Kaos, Çocuklar ve Konfeti" adlı kitabı özellikle nörodiverjan annelere yöneliktir. Temmuz 2025'te Kösel Verlag'da yayınlanmıştır, 256 sayfadır.

Kaynak: Kösel Verlag

Şu anda dört çocuğunuz var, bir şirkette çalışıyorsunuz ve Instagram'da aktifsiniz. Günlük hayatınızda sizi sınırlarınızı zorlayan şey nedir?

Hâlâ aynı anda birçok topla uğraşıyorum ve bunun çok fazla olduğunu biliyorum. Yanımda beni birlikte regüle edebilecek, rahat bir sinir sistemine sahip birine gerçekten ihtiyacım var ki çocuklarımın duygusal fırtınalarında sakince onlara eşlik edebileyim. Çocuklarla günlük hayat çoğu zaman öngörülemez. Tüm randevuları, organizasyonu planlayabiliyorum. Ama sonra bir çocuk hastalanıyor. Diğeri diğer ayakkabıları giymeyi tercih ediyor ve çoktan ayrılmamız gerekirken koridorda yarım saat boyunca tartışıyoruz. Sürekli olarak karşılanması gereken çok farklı ihtiyaçlar oluyor. Kendim de istikrarlı değilsem iyi yapamayacağım çok fazla duygusal iş var.

Genel olarak daha azını yapmak bir seçenek değil mi?

Birisi bana bunun aslında imkansız olduğunu söylediğinde gerçekten motive oluyorum. Ama şimdi anlıyorum ki tek sorun bu olmamalı. Kendime soruyorum: Tüm bunları havada tutmanın bana maliyeti ne? Fiziksel olarak nasılım? Nasıl uyuyorum? Nasıl hissediyorum? Bana değer mi? Mesele yapılıp yapılamayacağı değil. Mesele bedeli. Bu açıdan baktığımda, kesinlikle daha fazla şeyi yarım bırakmalıyım. Bugün bile bundan vazgeçmek benim için zor.

Terapötik desteğe ihtiyaç duyduğunuz zamanı hissediyor musunuz?

Kendimden aşırı derecede memnuniyetsiz olduğumda ve sürekli başarısız ve hayal kırıklığına uğramış hissettiğimde. Randevularımı sürekli unuttuğumda, geç geldiğimde ve insanları hayal kırıklığına uğrattığımda. Haftada iki kez arabamın tavanında termosumla dışarı çıktığımda ve adet döngüm ne olursa olsun sürekli ağlamanın eşiğinde olduğumda. Sonra yardım istiyorum. Bu dönemlerde, daha erken yatmaya da dikkat ediyorum. Genellikle sabah 3'e kadar uyanık kalıyorum çünkü beynim dinlenmeme izin vermiyor veya sonunda huzur içinde araştırma yapacak zamanım olmuyor.

Tanı doğrulandıktan sonra sizin için neler değişti?

Hayatım boyunca çevreme ve onun taleplerine uyum sağlamaya çalıştım. İnanılmaz miktarda enerji harcadım. Teşhisim konulduğundan beri, çevremi kendime göre uyarladığımı ilk kez hissettim. Bu birçok şeyi kolaylaştırıyor.

Sana ne yardımcı olur?

Teşhisim konulduğundan beri günlük hayatımı daha esnek ve aynı zamanda daha yardımsever bir şekilde organize etmeye başladım. Listeler ve haftalık planlar gibi görsel araçlarla çok çalışıyorum, zamanlayıcılar ve not kağıtları kullanıyorum. İş yerinde daha sık "hayır" diyebiliyorum, böylece öğleden sonraları aile hayatımla daha az yorgun hissediyorum.

Peki ya çocuklarla birlikte yaşamada?

Çok fazla uyaranın olduğu bir ortamda, genellikle sadece aşırılıkları hissederim. Örneğin, açlığımı gerçekten çok acı verene kadar fark etmiyorum. Bu yüzden artık düzenli beslenmeye öncelik veriyorum. Eskiden her zaman çocukların yanında olmam gerektiğini düşünürdüm. Önce onlara sandviç yapardım ama aslında kendim de çok acıkırdım. Biri elma suyu dökse, çılgına dönerdim.

"İyi anne" olmanın ne anlama geldiği fikrinden kurtulmanıza yardımcı olduğunu söylüyorsunuz.

Üzerinde çalışıyorum ama benim için kolay değil. Zihnimin derinliklerine işlemiş durumda. Her şey çok gürültülü olduğunda, artık gürültü önleyici kulaklıklar takıyorum. Uykuya dalmalarına yardımcı olmayı seviyorum ama aynı zamanda çocukların isteklerine göre hareket etmek yerine sesli kitap da dinliyorum. Eskiden bundan utanırdım.

Yani artık kendi ihtiyaçlarınızı eskisinden daha fazla mı ön planda tutuyorsunuz?

Bugün kendime daha şefkatli davranmaya çalışıyorum. Her hatamda kendimi hırpalamayı bırakmayı öğrendim. Kendime, öz-optimizasyondan ziyade öz-şefkati örnek aldığımda çocuklarıma daha çok yardımcı olduğumu hatırlatıyorum. Özellikle baskı altında hissettiğimde, bir babanın şu anda benzer şekilde katı bir sosyal denetime tabi tutulup tutulmayacağını kendime soruyorum. Çoğu zaman cevap hayır oluyor ve işte tam da o zaman kendime, hatalı olanın ben değil, beklentiler olduğunu hatırlatmaya çalışıyorum.

Kitabınızda bunaltıcı oyun durumlarından da bahsediyorsunuz.

Uzun zamandır çocuklarım için kötü anılar yaratmaktan korkuyordum. Onlarla olabildiğince çok ve iyi oynamayı bekliyordum. Aynı zamanda bulaşık makinesi bana bağırıyor, boşaltılmasını istiyor. Çamaşır yığınları görüş alanımı kapatıyor. Saat, yemeğin zamanında pişmesi gerektiğini hatırlatıyor. Mutfağın yanı sıra yapılması gereken birçok iş olduğunu anlamak vicdanımı rahatlattı. Ayrıca, çocuğun sevdiği her şeyi sevmek zorunda olmak da gerçekçi değil.

Ne demek istiyorsun?

Bugün, yaşlarına, mizaçlarına ve o günkü ruh halimize bağlı olarak, bana ve çocuklarıma gerçekten neyin neşe getirebileceğini daha iyi anlıyorum. Bilinçli bir şekilde zaman ayırıyor, anda kalıyor ve içten bir ilgi gösteriyorum. Ama şimdi şunu da fark ediyorum: Her zaman uyum sağlamak zorunda değilim. Bir bağlantı aşaması genellikle yeterli oluyor, ardından kendimi benim için iyi olan veya uygun olan şeylere adayabiliyorum. DEHB teşhisi ve tedavisiyle birlikte, ne kadar çok inanç taşıdığımı fark ettim. Bir çocuğun doğum günü partisi de buna bir örnek.

Çünkü her şeyin mükemmel gitmesi mi gerekiyor?

Beni deli gibi strese sokuyor. Haftalar öncesinden listeler yazıyorum, unutamayacaklarımı düşünüyorum ve bir şeyi kaçırma korkusuyla her ayrıntıyı planlıyorum. Doğum günü çocuğu genellikle o gün duygusal olarak tamamen çökmüş oluyor ve en az bir misafir çocuğun özel ilgiye ihtiyacı oluyor. Kendime sürekli, büyük bir parti vererek onlara gerçekten bir iyilik mi yapıyoruz yoksa bunu sadece deneyimin bir parçası olduğu için mi yapıyoruz diye soruyorum. Bütün gün çılgınlar gibi etrafta koşuşturuyorum, eğlendiriyorum, eşlik ediyorum, hizmet ediyorum ve kendimi tamamen unutuyorum. Herkes sonunda gittiğinde, tek bir an yetiyor ve ben patlıyorum.

Bugün nasılsın?

Sınırlarımın çok daha farkındayım. Belki on çocuk yerine üç çocuk davet etmeyi tercih ederim. Gerekirse başka yetişkinlerden de yardım alıyorum ve kendimi mükemmeliyetçilikten kurtarıyorum. Her şeyin mükemmel görünmesi veya ev yapımı ve özenli olması gerekmiyor. Çocuklar için önemli olan şeylere daha çok odaklanıyorum. Örneğin, en sevdikleri içeceklerin ve tatlıların orada olduğundan emin olmak gibi. Ama peçetenin masa örtüsüyle uyumlu olması gerekmiyor.