W imieniu swego ojca Leïla Slimani dotarła do końca

To właśnie na Azorach, pośród deszczu i wymuszonej samotności, Leïla Slimani ukończyła trylogię opartą na historii jej własnej rodziny. I Will Carry the Fire With Me — wydana przez Alfaguara — jest ostatnim tomem i opowiada o trzecim pokoleniu, ma bohatera opartego na autorce i zmusza ją do wspominania i rozmyślania nad wydarzeniami z przeszłości. Obejmują one to, co przydarzyło się jej ojcu, znanemu bankierowi niesłusznie oskarżonemu o defraudację. Po The Country of Others i See How We Dance była to, jak zapewnia Observador, najtrudniejsza książka do napisania w czasie, gdy czuła się fizycznie i psychicznie krucha.

Nadal jednak pracuje nad adaptacją tej sagi na potrzeby telewizji i nie wyklucza kontynuacji historii w niedalekiej przyszłości.

Urodziła się w Rabacie w Maroku 3 października 1981 r. w rodzinie częściowo francuskojęzycznej, zawsze czuła się nie na miejscu w obu krajach i kulturach. W wieku 43 lat i zamykając ten rozdział, który był bardziej osobisty niż inne sukcesy, które opublikowała ( Song douce , W ogrodzie ogra , Zapach kwiatów nocą ), udało jej się osiągnąć pewien spokój, którego długo szukała.

Niedawno zasiadała w jury Festiwalu Filmowego w Cannes, napisała artykuł potępiający sytuację w Strefie Gazy i mówi, że jest niedowierzająca wobec wzrostu ekstremistycznej polityki. Przyznaje jednak, że ma nadzieję i patrzy na świat — dokąd teraz będzie podróżować, aby promować swoją najnowszą książkę, która została przetłumaczona na ponad 40 języków — z optymizmem. W międzyczasie, z przyznaną sobie przyjemnością jedzenia lunchu nad morzem i picia piwa, chce zostać w Lizbonie, gdzie mieszka od pół tuzina lat.

Ta książka kończy trylogię i w pewnym sensie jest dla Ciebie najbardziej osobista, ponieważ opiera się na Twoim dzieciństwie i młodości. Czy było najtrudniejsze do napisania? Tak, to było najtrudniejsze, ale nie mogę powiedzieć, czy było trudniej pisać z powodu tego, co w tym opowiadam, czy też to, co opowiadam, było pod wpływem faktu, że byłam w stanie cierpienia. Nie wiem, jaki był początek i koniec, ale tak, to była bardzo trudna książka do napisania, ponieważ byłam w bardzo kruchym stanie fizycznym i psychicznym. Byłam bardzo zmęczona i w chwili utraty orientacji, tak jak Mia na początku książki, która przechodzi przez rodzaj mgły mózgowej. To było coś, czego doświadczyłam, miałam trudności ze znalezieniem drogi powrotnej.

Dlaczego zmierzyłeś się z przeszłością? Tak, zwłaszcza mój ojciec stracił pracę, został aresztowany. Myślałem też, że moja matka przeczyta rękopis. Kiedy czułem się źle, moja rodzina mówiła mi: „Ta książka sprawia, że ​​tak się czujesz”. Myślę, że wywierałem na siebie tak dużą presję, żeby dokończyć trylogię i napisać dużą książkę o moim ojcu, że wylądowałem w bardzo ciemnym i trudnym miejscu. Myślę też, że byłem wyczerpany, ponieważ opublikowałem dwie pierwsze części, potem zostałem laureatem Nagrody Bookera, napisałem ceremonię otwarcia Igrzysk Olimpijskich, przeprowadziłem się do Portugalii itd. Doszedłem do punktu, w którym moje ciało i umysł odmówiły posłuszeństwa.

Co powiedziała Ci Twoja matka, kiedy przeczytała rękopis? Bardzo mało.

Czy spodziewałeś się takiej reakcji? Tak. Kiedy piszę, zadaje mi mnóstwo pytań, drażni mnie i mówi: „Ostrzegam cię, nie mów o mnie za dużo. Jeśli tego nie zrobisz, pozwę cię do sądu”. Robi też notatki na marginesach. Ale kiedy daję jej skończoną książkę, jest bardzo nieśmiała, nie potrafi powiedzieć, co czuje. Wiem tylko, że uważa, że ​​książka jest bardzo mroczna i melancholijna. Myślę, że to zrobiło na niej największe wrażenie. Często mówi, że napisze do mnie list, w którym powie mi, co myśli, ale nigdy go nie dostaję.

Czy odkryłeś rzeczy o swojej rodzinie lub o sobie, o których nie pamiętałeś? Sporo, zrozumiałem wiele rzeczy o ludziach w mojej rodzinie i przede wszystkim o sobie. Pozwoliło mi to pogodzić się z samym sobą.

W jakim sensie? Nie po to, by zrozumieć, kim jestem, ale po to, by zrozumieć powody. Innymi słowy, by zrozumieć, że tak naprawdę wszystko, czym jestem, ma historię, przyczynę, pochodzenie i powód. Poczułam ogromny smutek, gdy w Maroku ludzie mówili mi, że nie jestem prawdziwą Marokańczyką, że nie jestem wystarczająco tym czy tamtym. Teraz, gdy rozumiem złożoność historii mojej rodziny i złożoność historii mojego kraju, mówię sobie, że tak, mogę nie być Marokańczykiem, jakiego byśmy chcieli lub którego opisujemy w nieco banalny sposób, ale pod koniec dnia jestem częścią Maroka na swój własny sposób. I myślę, że to sprawia, że ​​chcę jeszcze bardziej bronić różnorodności mojego kraju. Nie wszyscy musimy być Marokańczykami w ten sam sposób, tak jak nie wszyscy musimy być Francuzami w ten sam sposób. Jesteśmy Francuzami o różnym pochodzeniu, mówiącymi różnymi językami. I to samo dotyczy Portugalii i wielu innych krajów. Myślę, że to jest coś, czego chcę bronić coraz bardziej: ta idea, że ​​tożsamość nie powinna być czymś, co nas ogranicza. Uwolniłam się od tego. Nie potrzebuję już spojrzenia innych, aby powiedzieć mi, kim jestem. Teraz, dzięki tym trzem książkom, wiem głęboko w środku, kim jestem i skąd pochodzę, czym jestem.

Czy poczucie przynależności, które wcześniej było dla Ciebie nieco niejasne, stało się wyraźniejsze? Tak, uspokoiło się, bo w każdym razie rozumiem, że mam historię. Nie wiem, czy mam korzenie, ale mam historię. Dziwne, staję się coraz bardziej nomadyczna, nie mogę przestać podróżować. Może muszę o tym napisać. Nie wiem, dlaczego nie mogę osiedlić się w jednym miejscu.