Dwóch sędziów Sądu Najwyższego wezwało do kompleksowego ataku na ustawę o prawach wyborczych. Już jest.
Zapisz się na Slatest, aby codziennie otrzymywać na skrzynkę pocztową najbardziej wnikliwe analizy, krytykę i porady.
W środę ustawa o prawach wyborczych otrzymała drugą dawkę brutalnego podwójnego ciosu, a niektórzy obawiali się, że może to doprowadzić do nokautu w Sądzie Najwyższym.
Departament Sprawiedliwości Trumpa niedawno zakończył długotrwałą, dwupartyjną walkę z egzekwowaniem Artykułu 2 Ustawy o prawach wyborczych, części prawa, która ma zapewniać sprawiedliwą reprezentację wyborców należących do mniejszości w podziale okręgów wyborczych w Kongresie, na szczeblu stanowym i lokalnym (między innymi). Zastępca prokuratora generalnego ds. praw obywatelskich Harmeet Dhillon zasygnalizował odejście od ochrony wyborców należących do mniejszości na rzecz ścigania fałszywych oskarżeń o oszustwa wyborcze i wprowadzania innych regresywnych zmian w wyborach wprowadzanych przez Trumpa. Działania te znacznie utrudniły egzekwowanie Ustawy o prawie głosu.
Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych 8. Okręgu po raz drugi orzekł, że wyborcy należący do mniejszości nie mają prawa bezpośrednio pozywać stanów i miejscowości za naruszenia artykułu 2. Jest to orzeczenie, które, jeśli nie zostanie uchylone, skutecznie zakończy egzekwowanie Ustawy o prawach wyborczych w siedmiu stanach, w tym w 8. Okręgu. Co gorsza, dwóch sędziów Sądu Najwyższego już wyraziło zgodę ze stanowiskiem 8. Okręgu. Jeśli zgodę wyrazi jeszcze trzech sędziów, artykuł 2 stanie się martwą literą w całych Stanach Zjednoczonych, przynajmniej w czasie rządów republikanów.
Warto przybliżyć historię mechanizmów egzekwowania Ustawy o prawach wyborczych, aby wyjaśnić, dlaczego to ostatnie orzeczenie jest nie tylko druzgocącym ciosem dla prawa, ale także całkowicie ahistorycznym przejęciem władzy sądowniczej. Kiedy Kongres uchwala prawa chroniące przed dyskryminacją, pojawia się pytanie, kto może pozwać o ich egzekwowanie. Czasami przepisy ustawy wyraźnie wskazują, że ich egzekwowanie może być prowadzone wyłącznie przez rząd federalny za pośrednictwem Departamentu Sprawiedliwości. Inne ustawy mogą być egzekwowane przez osoby, które doznały krzywdy na skutek naruszenia prawa. Gdy jednostki lub grupy mają prawo wystąpić z pozwem w celu wyegzekwowania prawa federalnego, stosuje się określenie, że ustawa obejmuje „prywatne prawo do dochodzenia roszczeń”.
Od 1982 r., kiedy Kongres uchwalił obecną wersję Sekcji 2 Ustawy o prawach wyborczych, sądy uznają, że prywatni powódcy mają prawo dochodzić swoich praw w drodze pozwu w celu wyegzekwowania jej postanowień. I takie pozwy stanowią zdecydowaną większość pozwów wnoszonych w ramach Sekcji 2. Jak wyjaśnił Guardian , „Od 1982 r. było 466 spraw z sekcji 2. Tylko 18 zostało wszczętych przez Departament Sprawiedliwości”. Kiedy ponad 40 lat temu Kongres uchwalał nowelizację prawa, na pewno uznał, że oznacza ona możliwość wniesienia pozwu przez osoby prywatne. W 2006 r., gdy Kongres dokonał całościowej nowelizacji Ustawy o prawach wyborczych, wiedział, że większość pozwów wnoszonych na podstawie Artykułu 2 pochodzi od powodów prywatnych i nie zmienił niczego w Artykule 2 dotyczącym tego, kto może pozywać.
Dlatego zaskoczeniem było, gdy w 2023 r. Sąd Okręgowy 8. Okręgu jako pierwszy orzekł, że prywatni powódcy nie mają prawa do pozwu w celu ochrony swoich praw wyborczych. Inne sądy doszły do przeciwnych wniosków, ale Sąd 8. Okręgu poszedł w ślady dwóch sędziów Sądu Najwyższego, którzy regularnie byli wrogo nastawieni do roszczeń dotyczących praw wyborczych – Neila Gorsucha i Clarence'a Thomasa – i zasugerował, że artykuł 2 nie zawiera żadnego prywatnego prawa do dochodzenia roszczeń.
Powodowie nie próbowali wnieść sprawy z 2023 r. do Sądu Najwyższego w celu uzyskania uchylenia wyroku, być może dlatego, że prawnicy zajmujący się prawami wyborczymi mieli inną teorię na temat tego, w jaki sposób powodowie mogliby pozwać o wyegzekwowanie sekcji 2: poprzez inną ustawę federalną, 42 USC sekcja 1983 , która pozwala ludziom pozywać za określone naruszenia praw obywatelskich przez urzędników stanowych i lokalnych.
W orzeczeniu wydanym w środę większością głosów 2–1 , 8. Okręg zamknął tę drugą drogę umożliwiającą prywatnym powodom wnoszenie pozwów w celu wyegzekwowania art. 2. Podobnie jak wersja z 2023 r., środowe orzeczenie sądu jest śmieszne, ponieważ odrzuca długoletnie stanowisko Kongresu, zgodnie z którym prywatni powodowie mogą wnosić takie pozwy. Sędzia Główny Steven Colloton, mianowany przez George'a W. Busha, napisał w swoim odrębnym zdaniu w sprawie Turtle Mountain Band of Chippewa Indians v. Howe , że 8. Okręg niesłusznie był jedynym sądem, który pozbawił powoda tego skutecznego narzędzia: „Od 1982 r. prywatni powodowie wnieśli ponad 400 pozwów opartych na § 2, które zakończyły się orzeczeniami sądowymi. Większość dochodzi do wniosku, że wszystkie te sprawy powinny zostać oddalone, ponieważ § 2 Voting Rights Act nie przyznaje prawa głosu. Zgodnie ze stanowiskiem wszystkich innych sądów zajmujących się tą kwestią, dochodzę do wniosku, że § 2 przyznaje indywidualne prawo, a schemat egzekwowania opisany w ustawie nie jest niezgodny z prywatnym egzekwowaniem na mocy 42 USC § 1983”.
Powodowie mogą teraz próbować ponownie rozpatrzyć sprawę w całym 8. Okręgu, ale nie udało się to w przypadku apelacji od wyroku z 2023 r. W przeciwnym razie skarżący staną przed trudnym wyborem. Jeżeli powód pozostawi tę sprawę bez zmian, artykuł 2 stanie się martwy w stanach objętych 8. okręgiem: Arkansas, Iowa, Minnesota, Missouri, Nebraska, Dakota Północna i Dakota Południowa. Jeśli Sąd Najwyższy zajmie się tą sprawą, jest już prawdopodobne, że dwa głosy po stronie 8. Okręgu. Jeśli większość przyjmie błędne rozumowanie 8. Okręgu, Sekcja 2 straci ważność w całym kraju.
Oczywiście, należy mieć nadzieję, że większość w Sądzie Najwyższym odrzuci tę próbę zablokowania Ustawy o prawach wyborczych, tak jak odrzuciła ona inne skrajne argumenty wysunięte przez Alabamę kilka lat temu w innej sprawie dotyczącej sekcji 2, Allen v. Milligan . Jednak w dzisiejszych czasach niczego, co dotyczy ochrony praw wyborczych, nie można traktować jako pewnika i cieszę się, że to nie ja muszę podejmować decyzję, czy wejść na ring przed Sądem Najwyższym.
Zapisz się na wieczorny newsletter Slate.
