Podróż orbitalna dobiega końca

MOSKWA (EFE) — Radziecka sonda kosmiczna Kosmos 482, wystrzelona w marcu 1972 r. w celu zbadania planety Wenus, ale nigdy nie opuszczająca orbity Ziemi, rozbiła się wczoraj w Oceanie Indyjskim, poinformowała rosyjska agencja kosmiczna Roskosmos.

Urządzenie „przestało istnieć, gdy opuściło swoją orbitę i wpadło do Oceanu Indyjskiego” – czytamy w oświadczeniu zamieszczonym na Telegramie.

Kosmos 482, o średnicy około jednego metra i masie mniejszej niż 500 kilogramów, wszedł w gęstą atmosferę o godzinie 06:24 GMT około 560 kilometrów na zachód od środkowych Andamanów.

Urządzenie ostatecznie zatonęło w Oceanie Indyjskim na zachód od stolicy Indonezji, Dżakarty, podano w oświadczeniu, podkreślając, że kontrolowane wejście sondy w atmosferę Ziemi odbyło się zgodnie z planem.

„Zniżanie samolotu było kontrolowane przez zautomatyzowany system ostrzegania o niebezpiecznych sytuacjach w przestrzeni bliskiej Ziemi” – poinformował Roskosmos.

W ostatnich dniach społeczność naukowa snuła szerokie domysły na temat tego, czy statek przetrwa wejście w atmosferę i gdzie ostatecznie rozbije się radziecki statek.

Roskosmos oświadczył, że prawdopodobieństwo uszkodzenia planety wskutek uderzenia sondy, które nie miało nic wspólnego z meteorytem, ​​jest bardzo niskie.

Tymczasem NASA podkreśliła, że ​​ponieważ urządzenie zostało zaprojektowane tak, aby wytrzymać przejście przez gęstszą atmosferę Wenus niż ziemska, istnieje możliwość, że sonda, lub przynajmniej jej część, przetrwa ponowne wejście w atmosferę bez większych uszkodzeń.

Zdaniem ekspertów sonda ma półkulistą powłokę ochronną wykonaną z tytanu i jest wyposażona w 2,5-metrowe spadochrony, które mają spowolnić jej prędkość. Eksperci wątpią jednak, czy sonda będzie nadal działać po ponad półwieczu.

Według Roskosmosu, w samym ubiegłym roku do atmosfery Ziemi dostało się 1981 naturalnych i sztucznych obiektów kosmicznych – pięć każdego dnia – z czego jeden na siedem waży ponad 500 kilogramów.

Sonda Cosmos 482 programu Wenera (Wenus), wystrzelona 31 marca 1972 r. z kosmodromu Bajkonur, nigdy nie zdołała opuścić niskiej orbity okołoziemskiej z powodu usterek technicznych.

Oficjalna nazwa sondy — będącej kopią stacji Wenera-8, która dotarła do celu 22 lipca 1972 r. — brzmiała 3V671, ale po awarii nazwano ją Kosmos 482. Tak nazywano artefakty pozostające na orbitach okołoziemskich po niepowodzeniu misji.

Po wystrzeleniu rakiety nośnej Molnia-M, której pierwsze trzy człony działały prawidłowo, misja nie powiodła się z powodu awarii czwartego członu wspomagającego, który działał 125 sekund zamiast planowanych 192.

Według danych NASA, po próbie startu na trajektorię transferową w kierunku Wenus, statek kosmiczny rozpadł się na cztery części: dwie pozostały na niskiej orbicie okołoziemskiej i uległy rozpadowi w ciągu 48 godzin, a pozostałe (prawdopodobnie lądownik i odłączony moduł silnika górnego stopnia) weszły na wyższą orbitę.

Początkowo sonda wraz z czwartym stopniem rakiety nośnej pozostawała na eliptycznej orbicie o wymiarach 220 na 9800 kilometrów, ale po półwieczu maksymalna odległość elipsy zmniejszyła się do jednej czwartej, co sprawiło, że jej upadek na Ziemię był nieunikniony.

Oprócz Wener - w sumie 14 - Związek Radziecki wysłał w kierunku Wenus także sondy aerostatyczne Wega (1 i 2).