Wojna na Bliskim Wschodzie dotarła na stadiony. W poniedziałek zaplanowano jeden z najbardziej emocjonujących meczów piłkarskich roku.

Wśród izraelskich piłkarzy reprezentacji Ariel Harush uchodzi za osobę o liberalnym duchu. Bramkarz FC Ashdod z południa kraju opowiadał się za pokojowym współistnieniem Żydów i Arabów. Jednak to sprowokowało wielu kibiców.

Tę postawę szczególnie wyrażają ultrasi z Beitaru Jerozolima, którzy są dumni, że ich klub nigdy nie podpisał kontraktu z arabskim zawodnikiem. Podczas meczu w Aszdodzie w zeszłym sezonie ultrasi obrazili Harusha, który sam kiedyś grał w Beitarze. Później próbowali go nawet zaatakować.

Kibice Beitaru zaczęli skandować swoje tradycyjne hasła: „Nienawidzimy wszystkich Arabów”. I: „Armia izraelska musi zwyciężyć”. Wśród rozwścieczonego tłumu obecny był również ich gość honorowy, który kilka lat wcześniej reprezentował ich jako prawnik: skrajnie prawicowy minister bezpieczeństwa narodowego Itamar Ben-Gvir, znany z rasistowskich i brutalnych wypowiedzi. Kibice obejmowali Ben-Gvira i całowali go w policzki.

„Wojna bardzo podgrzała atmosferę polityczną w Izraelu, więc takie wybuchy przemocy na stadionach mogą się nasilić” – mówi Matan Segal, dyrektor inicjatywy antyrasistowskiej „Kick It Out”. „Jeśli izraelska piłka nożna nie opanuje sytuacji, grożą jej sankcje ze strony UEFA”. Segal rozważa nawet zawieszenie sezonu, który rozpoczął się w ten weekend.

Przed wojną mecze w Izraelu prawie nigdy nie były przerywane z powodu przemocy, ale tylko w zeszłym sezonie doszło do dwóch takich incydentów. Pirotechnika, wtargnięcia na boisko, bójki na pięści. Trzeci rok z rzędu wzrosła również udokumentowana liczba rasistowskich okrzyków na stadionach. Obecnie wynosi ona 367, co stanowi wzrost o 64 procent w porównaniu z poprzednim sezonem.

W centrum uwagi znalazła się La Familia, prawicowo-ekstremistyczna grupa fanów Beitaru Jerozolima. Zaledwie kilka dni po ataku terrorystycznym Hamasu 7 października 2023 roku, członkowie La Familii wdarli się do szpitala pod Tel Awiwem i wywołali zamieszki. W szpitalu rzekomo leczono bojownika Hamasu, ale doniesienia te okazały się fałszywe.

Inni członkowie grupy służyli jako żołnierze w Strefie Gazy. Pozowali z flagami Beitaru przed zniszczonymi budynkami. Te zdjęcia rozprzestrzeniły się w mediach społecznościowych, mówi Matan Segal: „Kilkakrotnie udokumentowano również na demonstracjach, że La Familia zastrasza i atakuje przeciwników premiera Benjamina Netanjahu”.

Ultrasi z Beitaru odwołują się do tradycji liczących prawie sto lat. Począwszy od lat 30. XX wieku, Beitar był początkowo miejscem spotkań Mizrachijczyków, żydowskich imigrantów z państw arabskich, którzy czuli się pokrzywdzeni w porównaniu z Żydami pochodzenia europejskiego. Podczas powstawania Izraela Mizrachijczycy konkurowali na przykład z arabskimi Izraelczykami o nisko płatne posady. „W Beitarze ugruntowała się silna postawa antyarabska i antymuzułmańska” – mówi politolog Jan Busse z Uniwersytetu Bundeswehry w Monachium.

Przez pierwsze trzy dekady swojej historii Izraelem rządziły rządy lewicowe. Beitar stał się jednak platformą dla nacjonalistów i w 1977 roku poparł Menachema Begina, pierwszego premiera Izraela z partii Likud. Później Benjamin Netanjahu również wykorzystywał lożę VIP do nawiązywania kontaktów politycznych. Jego kolega z partii Likud, Reuven Rivlin, prezydent Izraela w latach 2014–2021, był wcześniej dyrektorem zarządzającym Beitaru.

Najwyraźniej, częściowo dzięki tym politycznym powiązaniom, Beitarowi udało się sześciokrotnie zdobyć mistrzostwo Izraela. W szczególności ultrasi przesuwali granice jeszcze bardziej na prawo. W 2013 roku, kiedy Beitar ogłosił pozyskanie dwóch muzułmańskich zawodników z Czeczenii, kibice podpalili klubowe biuro. „Niektórzy ultrasi działają również w organizacjach takich jak Lehava, które odrzucają wszelkie relacje między Żydami a nie-Żydami” – wyjaśnia ekspert ds. Bliskiego Wschodu Jan Busse.

W poniedziałek Beitar zmierzy się z Bnei Sakhnin w meczu otwarcia ligi izraelskiej. To jeden z najbardziej kontrowersyjnych meczów w roku. Bnei Sakhnin, z siedzibą w północnym Izraelu, to najważniejszy klub dla mniejszości arabskiej, która stanowi 20 procent populacji. Klub jest również popularny na terytoriach palestyńskich. Jego kibice często wypowiadają się politycznie, a czasem nawet antysemicko.

Kibice Bnei Sachnin wielokrotnie odwracali się plecami do boiska podczas hymnu Izraela. Wielokrotnie skandowali „nowy Holokaust” przeciwko swoim drużynom przeciwnym. Komentator stadionowy Bnei Sachnin, Saeed Hasanein, wyraził współczucie dla Hamasu w wywiadzie telewizyjnym na początku tego roku. Skrytykował arabskich Izraelczyków, którzy dołączyli do izraelskiej armii, „armii wroga”, jak to ujął. Bnei Sachnin zdymisjonował Hasaneina.

Przez dziesięciolecia piłka nożna była uważana w Izraelu za symbol współistnienia. Czasami w wyjściowym składzie reprezentacji narodowej znajdowało się trzech lub czterech zawodników pochodzenia arabskiego. Teraz jednak to głównie ci Arabowie są określani mianem „terrorystów” w mediach społecznościowych – tacy zawodnicy jak Ramzi Safouri, Mohammad Abu Fani i Dia Saba. „Presja społeczna i polityczna w Izraelu jest tak duża, że ​​Arabowie izraelscy rzadko wypowiadają się publicznie” – mówi historyk Amir Theilhaber. „A kiedy już to robią, ich wypowiedzi są szybko interpretowane jako poparcie dla terroryzmu”.

Amir Theilhaber pracuje również dla New Israel Fund. Ta organizacja pozarządowa wspiera projekty społeczeństwa obywatelskiego w Izraelu, w tym „Kick It Out”. W ostatnich miesiącach kilka grup kibiców i stowarzyszeń sprzeciwiło się rasizmowi. Wywiesili również transparenty upamiętniające Hersha Goldberga-Polina, kibica Hapoelu Jerozolima, który został porwany, a następnie zamordowany przez Hamas 7 października.

A co robią kluby? Mecze coraz częściej odbywają się w piątki w ciągu dnia. Dzięki temu więcej rodzin może przyjść na stadion z dziećmi, a atmosfera jest mniej agresywna. Działa infolinia do zgłaszania incydentów rasistowskich. Jednak te incydenty często nie są odpowiednio karane, mówi Amir Theilhaber, co również odzwierciedla sytuację polityczną: „Istnieją pewne przepisy mające na celu zwalczanie rasizmu, ale mam wrażenie, że nie zawsze są one wystarczająco egzekwowane”.

Rząd Izraela najwyraźniej przygotowuje się obecnie do okupacji miasta Gaza . Benjamin Netanjahu wyraził nawet w niedawnym wywiadzie sympatię dla „Wielkiego Izraela” – czyli wydalenia milionów Palestyńczyków.

Ultrasi Beitaru Jerozolima od lat wyrażają tę wizję na stadionie. Podczas ostatniego meczu z Bnei Sachnin skandowali „Ahmad Tibi nie żyje”. Można to interpretować jako groźbę śmierci skierowaną pod adresem polityka arabskiego pochodzenia Ahmada Tibiego, który jest członkiem izraelskiego parlamentu od 1999 roku. Tibi cieszy się również szacunkiem wielu Żydów. Dla kibiców Beitaru była to niedopuszczalna prowokacja.