Isabelle Huppert ontvangt ereprijs Gouden Alexander in Thessaloniki: 'Ik moet vrij zijn in mijn kunst'

Het 66e Internationale Filmfestival van Thessaloniki reikte de Gouden Alexander Ereprijs uit aan de Franse en internationale ster en theateractrice Isabelle Huppert voor haar bijdragen aan de filmkunst. Vijftien van haar films werden vertoond tijdens het evenement, de actrice gaf een masterclass getiteld "Van podium naar scherm" en woonde de vertoning van "Copacabana" bij met haar dochter, actrice Lolita Chammah.

Tijdens de masterclass deelde Huppert haar waardevolle kennis van theater en film met haar fans. De Griekse schrijver en dichter Ersi Sotiropoulou modereerde het evenement. Huppert, een frequente reiziger naar Thessaloniki, maakte met haar films een onmisbaar onderdeel uit van het festival. De productieve actrice gaf aan zeer tevreden te zijn met haar films, zich verbonden te voelen met de personages die ze vertolkte, zich bevoorrecht te voelen om met geweldige regisseurs te werken en dat de films die werden vertoond een bijzondere selectie waren.

ZOEK NAAR HET ONBEKENDE

Ze legde uit dat ze regelmatig buiten haar comfortzone treedt en dat de film waarin ze zich voor het eerst een actrice voelde, de Hongaarse productie The Heiresses (Marta Meszaros, 1980) was. "Werken in het buitenland is geweldig. Op deze manier word je onderdeel van een vreemd gebied. Het spelen van complexe personages is nooit moeilijk voor me geweest. De echte uitdaging is werken met een regisseur die je niet vertrouwt. De relatie tussen regisseur en acteur zou gebaseerd moeten zijn op wederzijds vertrouwen. Ik ben altijd bevoorrecht en gelukkig geweest; ik heb altijd gezocht naar en gekozen voor rollen met vrouwen. Ik benader het onbekende met nieuwsgierigheid. Het enige dat veranderd is, is de manier waarop filmproductie wordt geconsumeerd. Ik zoek altijd het onbekende. Een diepe duik in het onbekende is precies wat ik zoek, en wat ik meestal vind," zei ze.

Huppert, die op vierjarige leeftijd voor het eerst voor de camera verscheen in een video die haar vader maakte, zei: "Als je een rol moet spelen, is er geen tijd om na te denken. Als het op acteren aankomt, stop ik met denken; het draait allemaal om het moment. Ik heb les gehad van Peter Zadek, een legendarische figuur in het Duitse theater. Theater is vaak fysiek en mentaal vermoeiend. Acteren vereist constante focus omdat elke beweging zichtbaar is. Na een tijdje ontstaat er een denkbeeldige wereld op het podium. Sarah Kanes toneelstuk "4.48 Psychosis" had een abstract element dat naturalisme en realisme tegensprak. Ik stond twee uur roerloos op het podium. Om een ​​goede theatervoorstelling te geven, moet je vergeten dat het publiek in de zaal zit." Ze haalde ook Claude Chabrols The Ceremony (1995) en Michael Hanekes The Piano Teacher (2001) aan: "Goed en kwaad, de strijd tussen klassen, een marxistische interpretatie. Een ironische, scherpe, tragische film. Chabrols films zijn politiek. Ook Haneke creëert constant spanning in zijn films. In The Teacher was er een shot met mijn rug naar de camera, mijn gezicht niet zichtbaar, ik at een sandwich, geen dialoog, maar de spanning was nog steeds voelbaar."

Vervaging van grenzen

Ze verklaarde dat ze geen specifieke acteermethode volgt en benadrukte dat het een methode is die ze erfde zonder er bewust een beslissing over te nemen. Ze benadrukte dat er vroeger goede en slechte personages waren, maar dat de grenzen daartussen nu vervagen. Huppert benadrukte het belang van een gevoel van vrijheid bij acteurs, dat vasthouden aan één theatertraditie verkeerd is en dat ze toneelschrijver Alfred Jarry steunt, die vindt dat we het theater moeten afschaffen, en deelt daarmee de overtuiging dat we vrij moeten zijn in zowel theater als film.

'IK KAN NIET DE HELE LAST VAN HET MISLUKKEN OP MIJN RUG DRAGEN'

Michael Cimino's "Heaven's Gate" (1980) was een fantastische ervaring; we brachten zeven maanden door in Montana, VS. Deze film staat bekend om zowel succes als mislukking. Hij deed het niet goed aan de kassa. Gedurende mijn hele carrière heb ik altijd gedacht dat deze film van een auteur was, een persoonlijke film met een scherp, politiek commentaar. Mislukking raakt me natuurlijk. We maken films niet om ze verborgen te houden in een kamer; we maken ze voor een groot publiek. Ik ben maar een acteur; ik kan de last van mislukking niet op mijn schouders dragen." Huppert, bekend om zijn uitdagende rollen, zegt: "Ik speel complexe, controversiële personages, maar ik maak ze niet onsympathiek. Vroeger waren er duidelijke grenzen tussen goed en kwaad; nu zijn die grenzen vaag en niet meer te onderscheiden." Over Copacabana (2010), waarin ze samen met haar dochter speelde, zei ze: "Het was een geweldige samenwerking, een komedie met scherpe randjes die diep commentaar levert op het gebrek aan communicatie tussen de generaties en tegelijkertijd de balans tussen moeder en dochter verstoort."