Loodgietersprobleem
Tijdens de herstructurering van onze lokale overheid stuiten we op een probleem: een probleem met de waterleiding.
Als we een probleem hebben met onze loodgieterswerkzaamheden, hebben we een aantal opties om dit op te lossen: we kunnen een professionele loodgieter met een bewezen staat van dienst bellen, de klusjesman bellen die onze buren heeft geholpen of proberen het probleem zelf op te lossen.
Het inhuren van een professional zal in eerste instantie duurder uitpakken. Dat schrikt ons af, omdat een klusjesman het probleem wellicht voor minder geld kan oplossen. Zelf kunnen we met twee of drie filmpjes op YouTube de klus klaren.
Ik zou zeggen dat de meesten van ons in de tweede of derde categorie vallen: we redden ons ermee en houden het nog even vol – we sparen een paar centen. We zijn de beste! Maar deze mentaliteit strekt zich uit van de loodgieters tot de overheid; we vinden een manier en we zien wel wat er gebeurt.
Wat we het vaakst zien, zijn politici die met geweld hun intrede doen op televisie.
Dus, wat doet een politicus eigenlijk? Waar studeert iemand om politicus te worden? Wat voor opleiding is dat? Waar lopen ze stage? Wat doet een politicus eigenlijk?
Nou, een politicus kan een arts, een leraar, een manager, een advocaat zijn... ze kunnen van alles zijn, en dan bedenken ze een strategie om ons ervan te overtuigen op hen te stemmen. Om op hen te stemmen omdat het beter voor ons is! Voor ons als collectief, voor het democratische systeem.
De strategie van een arts/professor/advocaat bestaat doorgaans uit het aansluiten bij een politieke partij en het aansluiten bij een loodgietersbedrijf dat een bepaald type leiding beter vindt dan een ander. Deze loodgieter klimt vervolgens in de partijhiërarchie op basis van zijn ambitie en charisma, essentieel voor de overstap van loodgieter naar politicus.
Hierbij wordt een herenovereenkomst gesloten tussen de partij en de politicus: de partij dient de politicus door hem te promoten en te introduceren in de politieke arena; en de politicus dient op zijn beurt de partij door aanhangers en kiezers naar de partij te trekken.
Maar laten we niet vergeten wat we nodig hebben! We hebben een loodgieter nodig! Er is een waterlek, wie gaat het repareren? We hebben er al een doek omheen gebonden, maar het begeeft het!
Nou, luister eens! Een politicus is degene die onze leidingen gaat repareren!
Een politicus met een meer linkse of rechtse ideologische inslag, een politicus die zijn gereedschapskist meeneemt: ideeën, projecten, studies, zelfs een ingenieursdiploma! En ze komen niet alleen. Ze brengen een team mee. En het team brengt: meer artsen, leraren, advocaten, technici in "dingen", formulieren, toepassingen, meningen en meer studies... en onze pijplijn stroomt over!
Wij hebben alleen een loodgieter nodig!
Een professional met een gereedschapskist die is afgestemd op de klus die hij of zij gaat klaren. Maar daarnaast hebben we een heel systeem van onbuigzame mensen, technici die onderworpen zijn aan politieke macht, partijbelangen, persoonlijke belangen, en advocaten die maar wat aanmodderen!
Het systeem wordt door ons van binnenuit gecreëerd; we zitten gevangen in zo'n complexe en uitgebreide wirwar dat we op een gegeven moment niet meer weten of het de leiding is die we moeten repareren of het schakelbord dat problemen heeft. Op een gegeven moment weten we niet meer of het de loodgieter is die de leidingen onderhoudt. Want die heeft verstand van leidingen.
Wij hebben onze hoop op de regering gevestigd.
De regering bestaat uit politici, politici, dat hybride wezen, dat Zwitserse zakmes dat alles doet. En naast dat het alles doet, is het een zeer altruïstisch wezen dat we kiezen omdat het onze belangen boven alles zal verdedigen, zelfs als dat betekent dat we een oplichter met een medische graad in het zadel moeten helpen.
Deze naïeve romantiek, het geloof in het vangnet van de overheid dat ons beschermt, is eigen aan ons; deze politici, in hun trots en eigendunk, bellen niet eens de loodgieter.
Dit is wat ons tegenhoudt om vooruit te komen.
Overheden, en meer specifiek politieke partijen, vormen een soort broederschap van kameraden met bepaalde gemeenschappelijke ideeën en principes die om strategische en praktische redenen samenkomen. Ze kennen mandaten toe aan zichzelf en hun medewerkers.
Zou het niet beter zijn om gewoon een loodgieter te bellen?!
Maar de loodgieter bellen zou een revolutionaire daad zijn, een daad van diepe moed! Het zou een daad zijn waar de partij misschien niet blij mee zou zijn.
Omdat onze loodgieter een vrij, onafhankelijk persoon zou zijn, een technicus met echte kennis van het onderwerp, een apolitiek persoon in de partijdige zin van het woord, met een buitenstaandersperspectief op het systeem, met het specifieke doel om de taak binnen de toegestane tijd te voltooien.
Deze professional zou geen senior technicus zijn, maar zou deel uitmaken van een bedrijf met duidelijke doelstellingen op directieniveau en zou worden betaald op basis van de mate waarin hij of zij die doelstellingen bereikt.
Dit is het systeem dat ik graag in de praktijk zou zien: politici die gekozen worden op basis van hun programma's en ideeën, maar die dit op professionele wijze extern uitvoeren in een bedrijfsmodel.
We hebben een democratisch systeem, maar in de basis een monarchistisch democratisch systeem, zelfs met oppositie, en het recht om elke vier jaar de ene slechte situatie in te ruilen voor de andere.
Een systeem van lappendekenoplossingen, met weinig uitvoerende en hervormende capaciteit, waardoor politicus zijn geen technische vaardigheid is, maar een sociale vaardigheid.
En de leiding blijft lekken.
observador
