Het gebruikelijke gesprek
1 – Europa praat tegen zichzelf. Behoudens een last-minute wending is de kans groot dat een "oplossing" voor de oorlog in Oekraïne gevonden zal worden in een besloten bijeenkomst tussen Donald Trump en Vladimir Poetin, zonder enige aandacht voor de eisen van Europa of Kiev. Mocht dit gebeuren, en met de nodige aandacht voor de afstand, dan zou het een terugkeer zijn naar de begindagen van de Koude Oorlog, toen Washington en Moskou de regels dicteerden en de anderen, namelijk de Europeanen, luisterden en... zwegen.
De realiteit is hard. Nadat ze Trumps onderhandelingschantage met betrekking tot tarieven hadden geaccepteerd, zijn de Europeanen min of meer irrelevant geworden voor de Amerikaanse president. In zijn ogen, en binnen de logica van persoonlijke macht waarbinnen hij opereert, zijn de Europeanen al getemd. Ze vierden 15% invoerrechten alsof het een overwinning was, beloofden meer Amerikaanse wapens en brandstof te kopen, stemden in met een verhoging van hun NAVO-bijdragen en stelden zelfs de mogelijkheid uit om een digitale belasting in te voeren tegen bedrijven in Silicon Valley. Geconfronteerd met zoveel capitulatie en elke vorm van confrontatie weigerend uit angst om verbrand te worden, lopen ze nu het risico dat ze in zichzelf moeten praten.
2 – De gruwel blijft ongestraft. Zijn er ondraaglijke verschrikkingen, en andere die geaccepteerd worden? Zou het veroordelen van duizenden mensen tot de hongerdood niet de unanieme, krachtige en krachtige veroordeling van alle naties moeten verdienen? Een Europa dat in opstand is gekomen in naam van vrijheid, democratie en mensenrechten kan, vooral in de moeilijkste tijden, geen dubbele maatstaven hanteren met betrekking tot wat er in Oekraïne en Gaza gebeurt.
Zeker nu het duidelijk is hoe gewelddadig en angstaanjagend Benjamin Netanyahu's beloofde laatste offensief zal zijn om de totale verovering van het gebied in de nabije toekomst te voltooien. Dit is geen oorlog meer, maar simpelweg een bloedbad. Zonder internationale controle of toezicht. Net als in de ergste totalitaire regimes is het simpelweg identificeren van iemand als "vijand" voldoende om hem onmiddellijk te vernietigen. Vervolgens doet de propagandamachine de rest, zoals te zien is bij de eliminatie van Anas al-Sharif en vijf andere journalisten van Al-Jazeera: zelfs terwijl het Qatarese televisienetwerk, verschillende ngo's en leden van de Verenigde Naties het ontkennen, blijft Israël volhouden dat de verslaggever lid was van Hamas, en… daar blijft het bij. De dagen dat de dood van twee Amerikaanse journalisten in Nicaragua de val van het Somoza-regime bespoedigde, zijn voorbij. Nu, in tijden van banale verontwaardiging, kan zelfs de wreedste horror niet meer dan vijf minuten aandacht opeisen.
3 – Branden zijn te voorkomen. Sommige verhalen veranderen nauwelijks. Elke zomer worden klachten over bosbranden en beschuldigingen over het gebrek aan blusmiddelen – met name luchtbrandbestrijding – herhaald, altijd gemythologiseerd alsof ze de oplossing zijn die de branden onmiddellijk kan blussen. Het geheugen is kort, en wanneer we geconfronteerd worden met een zoveelste opmars van de vlammen in de bossen, bijna altijd in chaos, merkt niemand dat iedereen dezelfde argumenten en beschuldigingen herhaalt, alleen met de extra nuance dat we in de regering het ene zeggen en in de oppositie precies het tegenovergestelde.
Als we zouden stoppen met ons alleen op onszelf te richten, zouden we, op basis van wat we hebben gezien in enkele van 's werelds meest ontwikkelde landen, zoals de VS, Canada en Australië, ook snel beseffen dat grote branden vrijwel onmogelijk te beheersen zijn – zelfs met tientallen vliegtuigen in dienst en de best getrainde brandweerlieden. Daarom is investeren in preventie cruciaal. En als ze dan toch uitbreken, moeten we ons volledig richten op civiele bescherming om dodelijke slachtoffers te voorkomen. Natuurlijk voedt deze rationele houding geen controverse of haat. Als we doorgaan met de gebruikelijke woede-uitbarstingen, zouden we niet verbaasd moeten zijn als immigranten binnenkort de schuld van de branden krijgen. We hebben er allang genoeg van.
4 – Zweep in de rechtbank? De scheiding der machten is een van de pijlers van een democratisch regime. En respect voor instellingen zou een verplicht onderdeel moeten zijn van alle schoolvakken, niet alleen van het burgerschapsonderwijs. Zoals verwacht verwierp het Constitutionele Hof de Vreemdelingenwet. En onmiddellijk stuurde de president van de Republiek, zoals zijn prerogatief is, deze terug naar het parlement. Zo zijn institutionele regels.
Wat willen sommigen nu? De regels veranderen, de Grondwet veranderen, de samenstelling van het Constitutionele Hof veranderen, alles veranderen wat ermee in tegenspraak is. We weten al hoe dat afloopt.
