Een tentoonstelling om Alfredo Carracedo te ontcijferen, een kunstenaar die even nauwkeurig is als hij verborgen blijft.

De Towpyha Gallery opent een nieuwe ruimte in het San Telmo-circuit en presenteert een reeks nooit eerder tentoongestelde werken van de kunstenaar Alfredo Carracedo (1927-2000), in de beginjaren lid van de Grupo Joven . Rebel en ongelovige van het systeem, zijn werk maakte deel uit van de tentoonstelling Grupo Joven, kunst en minachting in de jaren 50 dat het onderzoeksteam van de galerie verheugde over dit interessante project, dat in de jaren vijftig in Buenos Aires werd ontwikkeld en dat vele maanden lang in het Recoleta Cultureel Centrum geopend bleef.

De Young Group werd op 21 september 1946 opgericht door Víctor Magariños D. (1924-1993) samen met Domingo Di Stefano (1926-2022), Osvaldo Lucentini en Héctor Álvarez. De groep speelde in op de zoektochten van een jonge generatie die niet alleen wantrouwend stond tegenover kunstcritici en museumdirecteuren, maar ook een praktijk nastreefde die zou leiden tot een stimulans voor wat later bekend zou worden als de formele woordenschat van de beeldende kunst . Hierbij werd afgestapt van het systeem van representatie om een ​​abstractie te creëren die meer rekening hield met innovatie en abstracte productie.

In deze tentoonstelling zien we Alfredo Carracedo, in de schaduw van de abstractie, aan de hand van een tentoonstelling van veertig jaar aan ongepubliceerde schilderijen en tekeningen die veilig bewaard werden in het huis van een van Alfredo's zonen. Naast de talloze minutieus opgestelde stukken komt ook een vooroordeel naar voren dat hij 40 jaar lang koesterde ten aanzien van het lesgeven, vanaf 1959 aan het Colegio Cardenal Newman en van 1967 tot begin jaren 1990 aan San Juan Evangelista, La Salle en Inmaculada Concepción in Lomas de Zamora.

Het is interessant om op te merken dat dit een onderzoek is onder leiding van de Chileense curatoren Marcela Astudillo en Federico Towpyha naar een productieruimte die werd uitgesloten van de algemene geschiedenis van de Argentijnse kunst, wellicht omdat sommige van haar leden individueel relevanter waren dan anderen, zoals het geval is bij Eduardo Mac Entyre , Miguel Ángel Vidal of Víctor Magariños D.

De groep bleef bestaan ​​uit veel van zijn collega's die hun opleiding hadden verlaten, terwijl hij zijn studies afrondde en stopte met het tentoonstellen van zijn werk . Hij nam echter niet meer deel als toeschouwer, misschien wel overtuigd dat radicalisering niet tot zijn basisprincipes behoorde. Het is belangrijk om te benadrukken dat de teksten die het collectief bedacht, de jaren vijftig markeerden en de conventionaliteit van het concept en de materialiteit ervan ter discussie stelden.

De tentoonstelling beslaat twee verdiepingen en laat de vele creatieve activiteiten van de kunstenaar Carracedo zien, zoals het ontwerpen van sieraden (zijn familie had een juwelierszaak), het tekenen van abstracte tapijten voor een fabrikant in de provincie Buenos Aires die er nooit in slaagde zijn klanten zijn creaties te laten kiezen, bestanden over zijn lespraktijk (prachtige handgemaakte technische bestanden die de voorwaarden van zijn lessen definieerden: het punt, de lijn, de vormen, de kleur en het steunvlak), foto's van familie en collega's, en een begeleidend idee met teksten om zijn houding, zijn werken en het verhaal binnen zijn eigen verhaal te ontcijferen.

In 1949 sloot hij zich aan bij het kunstenaarscollectief Grupo Joven. Drie jaar later studeerde ze af aan de Nationale School voor Schone Kunsten Prilidiano Pueyrredón en nam ze deel aan de Arganat-keramiektentoonstelling in de Peuserhal. Samen met Chalukián en Magariños D. ondertekende hij in 1955 het manifest “Ter verdediging van de beeldende kunsten” en in 1957 de open brief aan Eduardo Barilari “15 punten en een moraal”.

Marcela Astudillo stelt dat Alfredo er altijd naar streefde om onopgemerkt te blijven: "Hij deed alles vanuit een soort schaduw, zoals de titel van de tentoonstelling suggereert, en misschien is een van de redenen daarvoor zijn afkeer van de hogere sferen van artistieke instellingen, van de markt die de natuurlijke vloeibaarheid van creatieve processen verstoort, of van de maatschappelijke eisen van de artistieke wereld."

Wat deze hoeveelheid werken kenmerkt, is dat ze ons door hun omvang dwingen bij elk detail stil te staan. Het zijn werken die het resultaat zijn van lange tijd van obsessieve oefening , onberispelijke papieren die nog steeds zeer goed bewaard zijn gebleven, tekeningen uit de vrije hand met de rigoureuze nauwkeurigheid van iemand die zijn hand wil laten reageren op het vakmanschap van het abstracte tekenen.

De conservator vertelde dat ze overdag hard werkte en dat ze zich in haar vrije tijd isoleerde van haar familie. In de eenzaamheid ontwikkelde hij zijn effectiviteit met strengheid tot laat in de avond , iets wat werd bevestigd door zijn kinderen, die zagen hoe hun vader werd gedreven door deze passie, die hij moest opgeven vanwege een losgelaten netvlies, mogelijk veroorzaakt door zijn poging om een ​​spoor achter te laten.

Het is puur toeval dat zijn werk niet in de prullenbak is beland, zoals dat wel gebeurt bij sommige erfgenamen van kunstenaars, die zonder enige criteria bepalen wat de moeite waard is en wat ze niet interessant vinden weggooien. En het is letterlijk toeval dat Federico en Marcela begrepen dat dit verhaal diepgaand onderzocht moest worden om een ​​groep en een kunstenaar terug te brengen naar de hedendaagse wereld die verwijzen naar een houding die heel typerend is voor de naoorlogse jaren: het in twijfel trekken van de gevestigde orde en het aanwakkeren van nieuwe debatten.

Het is aan te raden om de nadruk te leggen op de productiejaren, aangezien de galerie ervoor heeft gekozen om geen lineair systeem van jaar tot jaar te gebruiken, maar zich in plaats daarvan te baseren op de relaties die kunnen worden vastgesteld tussen verschillende soorten productie . Van de ontwerpen die uitsluitend een beroep doen op een krachtig minimalisme met lijnen van gelijke dikte, tot de ontwerpen die een dynamiek verkennen die bijna dicht in de buurt komt van driedimensionaal werk, tot de ontwikkeling van een compositie die vorm, kleur en ruimtelijk evenwicht integreert voor tapijten die misschien ooit vervaardigd zullen worden.

Maar het is ook belangrijk om de didactische zin te verifiëren die eveneens een essentieel onderdeel was van die tijd: het definiëren van de lijn, het observeren van de relaties tussen andere kunstenaars om manieren van het gebruik van plastische woordenschat te illustreren, het geïnteresseerd zijn in de historische processen die bepaalde innovaties ondersteunen, maar bijna fundamenteel, het ontwikkelen door de creatieve daad van een intelligentie die zich uitstrekt tot observatie en methode.

Alfredo Carracedo, in de schaduw van abstractie , is te bezoeken van maandag tot en met vrijdag van 10.00 tot 17.00 uur. bij Galería Towpyha, Piedras 986, San Telmo.