Vastgebonden in gemeenheid

Arme jongen. Zijn naam is Daniel. Zoon van Juana Rivas en Francesco Arcuri. Gebruikt als gevangene in de voogdijoorlog die zijn Spaanse moeder tegen zijn Italiaanse vader voerde. Kanonnenvoer voor opportunistische politici zonder enig gevoel voor voorzichtigheid of plicht, die alleen maar persoonlijk gewin nastreven door feministische slogans en kinderalimentatie aan te voeren die niets met deze zaak te maken hebben.

Daniel, die vrijdag eindelijk naar zijn vader terugkeerde, is ook makkelijk te gelde te maken voor de nieuwsentertainmentindustrie. Er is geen aaseter die tegenwoordig niet probeert te profiteren van de jongen en zijn ongeluk. Zelfs Amnesty International heeft zijn portie onbeduidende aandacht gevraagd om ons te herinneren aan het voor de hand liggende: dat het belang van het kind voorop moet staan. Ze vergeten echter dat dit werk, het waarborgen van het belang van het kind, precies is wat zowel de Italiaanse als de Spaanse rechtbank deden toen ze bevalen dat hij naar zijn vader moest terugkeren, nadat de moeder haar verplichting om hem terug te sturen na een vakantie met haar zoon niet was nagekomen.

Het ontstaan van rechtvaardigheid zorgt er alleen voor dat de schade wordt beperkt, niet dat deze wordt weggenomen.

Wanneer de redenering van volwassenen in een neerwaartse spiraal terechtkomt, zijn het uiteindelijk de kinderen die de prijs betalen. De tussenkomst van de rechter dient slechts om de schade te beperken, niet om deze te elimineren. Rechters zijn niet perfect. Maar ze baseren hun beslissingen op wat ze observeren, beoordelen en accepteren of verwerpen als bewezen. Het feit dat de juridische redenering in dit geval herhaaldelijk in het voordeel van de vader uitvalt, lijkt echter irrelevant. Wat we de laatste tijd hebben gezien, bevestigt dat het opzichtige publieke melodrama van een moeder die graag dwangmatig rechterlijke uitspraken over de voogdij over haar kinderen negeert, veel aangrijpender is.

Lees ook De CV-oorlog Josep Martí Blanch

Op de achtergrond, altijd en in alle gevallen, staat het geroemde welzijn van het kind. Maar een gesprek met een rechtbankprofessional die zich met deze kwesties bezighoudt, is voldoende om je bewust te worden van de talloze gevallen waarin kinderen door gek geworden moeders en vaders (beide of één van hen) slechts als wapens worden behandeld. En in dit perverse en egoïstische misbruik van kinderen voor de rechter zijn genderonderscheid irrelevant. Vrouwen en mannen zijn gelijk in hun verachtelijkheid. Een verachtelijkheid die vaak in tranen gehuld is.