8 redenen waarom ik (nog steeds) van Amerika hou
Het is het verjaardagsweekend van de Verenigde Staten – de 249e verjaardag van de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring – en ik denk niet dat ik de enige ben die zegt dat ik nog nooit minder zin heb gehad om te vieren. Elk uur brengt nieuw slecht nieuws, zoals existentieel slecht nieuws, zoals de hospiceverpleegkundige die aan de telefoon is met slecht nieuws. De andere kant op kijken heeft geen zin meer, want hoe je ook kijkt, het is er ook. De vangrails houden niet, de wreedheden stapelen zich snel en woedend op. Niet alleen probeert niemand de wreedheden te verbergen, ze verkopen ook merchandise met een wreedheidsthema . Ze steken dat geld in hun zak, en ze proberen het niet eens te verbergen, omdat ze er geen enkele reden meer voor hebben. Het is grimmig, en dit jaar voel ik me over een 4 juli-feestje precies zoals mijn hond over vuurwerk voelt: nee dank je, en als je me nodig hebt, lig ik onder het bed.
Er is een zin uit Mike Doughty's nummer "Move On" uit 2004 die samenvat hoe ik me nu voel: "Ik hou zo veel van mijn land, man," zingt Doughty, "als een exasperating friend." Amerika verkeert in crisis, en we zouden er niet zo boos over zijn als we er niet zo van hielden als we nu doen.
Ik hou van Amerika, en jij houdt van Amerika, en we hebben een hele dag vrij, en we willen die dag niet boos doorbrengen. Laten we dus even stilstaan bij wat we nog steeds zo geweldig vinden aan dit land, dit concept, deze irritante vriend die, in tegenstelling tot de meeste vrienden, de ongecontroleerde macht heeft om voor onze deur te verschijnen, ons in een busje te gooien en ons op te sluiten in een kooi in de Everglades als we te brutaal worden, want, weet je, de zaken zijn sinds 2004 een stuk sneller gegaan.
Hier zijn een paar dingen die ik nog steeds geweldig vind aan Amerika. Ik hoef je dit niet te vertellen, maar de toon zal alle kanten opgaan.
MOTELS
Het zwembad van het Tahiti Motel in Wildwood, New Jersey, in de jaren 60. Tegenwoordig zijn de voorzieningen van een motel misschien HBO, airconditioning en een vleugje gevaar, maar ze zijn nog steeds een essentieel onderdeel van het Amerikaanse landschap.
Ik hou net zo veel van luxe als ieder ander, maar er is toch iets geruststellends aan een motel langs de weg, het prachtige bijproduct van het snelwegennet van ons land. Je kunt het je voorstellen, toch? Je bent op roadtrip, de zon is onder, je oogleden worden zwaar, en daar is het: het zoemende neonlicht, de buitengangen, de belofte van leegte en HBO. Je krijgt je sleutel van een receptionist die alles heeft gezien en niets heeft gezegd. Je rijdt recht op je voordeur af en valt flauw op een krakende matras, in een kamer waar statistisch gezien bijna een moord moet hebben plaatsgevonden, op nog geen drie deuren afstand van daadwerkelijk overspel. Maar het gaat je niets aan, je bent gewoon op doorreis. Je wordt onverkwikt wakker en reist verder, verder in je Amerikaanse snelwegavontuur.
PUBLIEKE VIJAND
Public Enemy treedt in 1992 op in Chicago. De groep bood een pure en eerlijke vorm van patriottisme.
Sinds de twee Amerikaanse rampen van Rush Limbaugh en Newt Gingrich in de jaren negentig is het in de mode om mensen te vertellen dat als ze Amerika bekritiseren, dat komt omdat ze Amerika en de waarden waarvoor het staat haten. Vooral progressieve mensen en mensen van kleur. Je zegt dat je door de politie wordt geprofileerd en als doelwit wordt gekozen? Nee, je haat gewoon wet en orde. Geloof je in de wetenschappelijke consensus dat klimaatverandering echt is en door de mens wordt veroorzaakt? Nou, ik neem aan dat je het kapitalisme haat. Je bent homoseksueel en wilt een gezin stichten? Dat komt omdat je het gezin haat. Het maakt niet uit of het onlogisch is, en het maakt niet uit dat niemand ooit meer over Amerika heeft geklaagd en het heeft beledigd dan de huidige regering. Het werkt gewoon. Public Enemy gaf Amerika de vrije teugel, met woede en precisie, en dat is mijn soort patriottisme. Chuck D gaf een eerlijker beeld van het leven in de binnenstad dan het nieuws ooit heeft geprobeerd, en Flavor Flav schreef een aantal van de meest mafste rijmpjes aller tijden en had later meer dan één seizoen van een datingshow op VH1. Als dat niet de Amerikaanse droom is.
HET SNELLE CASUAL RESTAURANTCONCEPT
Werkelijk een van Amerika's grootste bijdragen aan de wereld.
Het is niet helemaal McDonald's, het is niet helemaal Ruby Tuesday. Je hebt geen ober, niet hier. Nee, je bestelt aan een balie, rekent ter plekke af en gaat dan zitten. Je hebt een nummer gekregen op een standaard, of als dit concept echt werkt, een buzzer . Na een paar minuten komt er een bezorger aan of zoemt er een buzzer, en daar is het: je maaltijd, op een dienblad. Je zit in een fast casual restaurant, schat: Shake Shack, SweetGreen, Panera Bread. De kosten en de tijd die je erin steekt passen bij je moderne levensstijl, seizoensgebonden menu's zijn slechts een beperkte tijd verkrijgbaar, het vlees en de groenten zijn iets verser (niet lokaal, het is niet dat soort scene, maar gewoon, ik weet niet, verser , je voelt het). Daarna ruim je dat dienblad zelf op, en als je naar buiten gaat, ben je absoluut niet meer dan 50 meter verwijderd van een YogaSix. Amerika heeft fast casual uitgevonden. Ik weet het eigenlijk niet honderd procent zeker, maar ik weet wel dat Amerika het beter doet dan welk ander land ter wereld dan ook, tenzij we kijken naar de Britse peri-peri kipketen Nando's, die nu ik erover nadenk eigenlijk best wel lekker is.
ER IS GEWOON ZO GODVERDOMME VEEL VAN
Een afgelegen snelweg in Californië. We zijn een groot land met veel mensen.
Als ik de Pacific Coast Highway in Santa Monica op zou pakken en naar het noorden zou rijden, zou ik de herenhuizen van Montecito en het in mist gehulde badplaatsje Cayucos passeren, over de rotsachtige kliffen rijden en langs de dure meditatiecentra van Big Sur, recht het eclectische stadslandschap van San Francisco inrijden, dan langs de sequoia's, de wietplantages en de zandduinen van Oregon helemaal tot aan de rotsachtige kustlijn en de besneeuwde toppen van het Olympic National Park in Washington. En dat is nog maar de uiterste rechterkant van deze plek, en dat is nog niet eens alles. Als je de New York City Marathon loopt, verandert het accent van de mensen die je aanmoedigen elke vijf tot zeven minuten. New Haven en New Orleans liggen in hetzelfde land. We hebben Montana en Miami. We omvatten een menigte. Je kunt ons niet homogeniseren.
CHICAGO'S "ZATERDAG IN HET PARK"Toen dit nummer in 1972 uitkwam, was er nog geen stevige entertainmentmedia die het Lied van de Zomer besprak. Je was toen min of meer overgeleverd aan de genade van de radio; als je je favoriete nummer wilde horen, moest je wachten tot een dj het draaide. Als je het geluk had in een auto te rijden met een 8-trackspeler in het dashboard, zat je nog steeds niet echt aan het stuur: die dingen hadden geen terugspoelfunctie. Als je een nummer op repeat wilde luisteren, moest je naast je platenspeler gaan zitten om de naald op te pakken en terug te draaien naar het begin. Maar ik zie nog steeds de mensen van 1972 voor me die keer op keer naar dit nummer luisterden. Het voelt als een zomer zoals maar weinig nummers dat ooit hebben gedaan. En het gaat over wat de liedjesschrijver Robert Lamm zag in Central Park, op 4 juli 1970. Al dat lachen, dansen en zingen van Italiaanse liedjes gebeurt op het hoogtepunt van de Vietnamoorlog, midden in het presidentschap van Nixon, twee maanden nadat de Nationale Garde het vuur opende op studentenprotesten bij Kent State. Dát is veerkracht. Daar kunnen we wat van leren.
DEZE NIEUWSBLOOPERSorry voor deze bergbeklimmer, maar alleen al de gedachte aan dit moment doet me hardop lachen. Ik vind dit geweldig. Ik vind het geweldig dat dit de enige bestaande kopie is. Ik vind het geweldig dat het zo gepixeld is dat je je de gezichten van de presentatoren alleen maar kunt voorstellen. Ik vind het geweldig dat het gebeurde vlak voordat het een sensatie zou zijn geworden, voordat er een stortvloed aan reactievideo's en denk-Substacks over zou zijn verschenen, voordat het al deze drie mensen in de soort instant virale roem zou hebben gelanceerd die hen rond 18.00 uur aan de cast van The Traitors zou hebben toegevoegd. Ik ben dol op de wijsvinger die zegt: "Als je denkt te weten waar dit verhaal naartoe gaat, wacht dan maar af", en ik vind het geweldig dat de vrouw die hem omhoog houdt zelf niet weet waar dit verhaal naartoe gaat. Zodra "hij homo is", ben ik in de hemel, altijd, altijd. Ik zie je bij het volgende item op deze lijst nadat je het nog tien keer hebt bekeken.
OTIS REDDING OP HET MONTEREY POP FESTIVAL, 1967Welkom terug. Reddings optreden werd ingekort door regen en een lokale avondklok, maar DA Pennebaker filmde het terwijl hij beelden verzamelde voor Monterey Pop! en bracht het uit als de korte film Shake! Otis at Monterey in 1987. Het staat nu op Criterion en verdient die uitroeptekens. Het is 18 minuten puur genot, en dit is het slotnummer. Pennebaker neemt voor dit nummer even afstand van het concertfilmformat en trakteert ons op close-ups van het publiek: de jongvolwassenen van 1967, de eerste golf hippies, de frontlinie van de nieuwe Amerikaanse Bohemen. Bedenk dat het slechts vier jaar daarvoor nog een enorme hit was dat The Beatles haar tot aan hun oren hadden. Twee jaar later zouden we T Rex en Roxy Music hebben. Het herinnert ons eraan dat cultuur snel kan evolueren in goede en groovy richtingen. Het is ook leuk om je voor te stellen wat een kuttijd Stephen Miller hier gehad moet hebben.
DEZE HELE ZAAK OVER HET FEIT DAT WIJ DE THUISBASIS ZIJN VAN DE DAPPEREN
Een "No Kings"-protest nabij Mar-A-Lago op 14 juni 2025.
Dus, ja, luister, we bevinden ons op een crisispunt. Een eerlijk proces en het idee dat niemand boven de wet staat, zijn suggesties gebleken, zoals een stopbord op een afgelegen kruispunt waar kilometers ver geen andere auto te bekennen is. Mensen lachten een maand geleden nog om het idee van concentratiekampen in Amerika, maar we zitten al bij "herdenkingsconcentratiekamp-T-shirts". En ik denk dat Chuck Schumer's beste plan is om ons te vertellen dat we in 2026 naar de stembus moeten. We zitten in de problemen.
Het was makkelijk om het te zien aankomen, en het was makkelijker om te zeggen dat het niet zo was. We hebben onszelf tot aan de rand van de dood gevleid met het idee van Amerikaans exceptionalisme, het idee dat het hier niet kan gebeuren omdat we anders zijn, en we zijn anders omdat God het zo heeft gezegd. En als je daar een gedetailleerde en scherpe vraag over stelt als " huh? ", dan is dat omdat je Amerika haat, want die onzin werkt nog steeds . Deze keer zijn de mensen die je vertellen dat je Amerika haat dezelfde mensen die momenteel reageren op dingen zoals de Amerikaanse procureur-generaal die nogal twijfelt over habeas corpus met een schouderophalen en een vraag: wat ga je doen ?
We zijn niet uitzonderlijk. We zijn gewoon een land. We zijn gewoon gewone mensen. Maar we zijn een land omdat we zo'n 250 jaar geleden dappere gewone mensen waren die tegen tirannie vochten. Zo'n tachtig jaar geleden waren we dappere gewone mensen die tegen fascisme vochten. Nu zitten tirannie en fascisme, waarvan historici ons hebben gewaarschuwd dat ze ooit voor onze deur zouden kunnen staan, op onze bank onze restjes op te eten. Ik ben in Los Angeles, waar de ICE momenteel het hardst toeslaat. Je zult dit niet op het nieuws zien, en het is anekdotisch, maar er zijn momenteel vier huizen in aanbouw in mijn blok, en weet je wat ik al twee weken niet heb gehoord? Een hamer. De restaurants waar we naartoe gaan hebben zichtbaar te weinig personeel. Het grote park in de buurt heeft net zijn picknick voor 4 juli afgezegd vanwege de ICE-activiteit in de omgeving. Denk daar eens over na: er zijn mensen die wel de verjaardag willen vieren van het land waar ze wonen, maar dat kunnen ze niet, want de kans is groot dat ze in een busje worden gezet en God weet waarheen worden gestuurd, of hun papieren nu in orde zijn of niet. Denk daar eens over na.
ICE heeft de wapens, de busjes en misschien de badges, hoewel ze die meestal niet laten zien. Ze hebben het budget, en nu de "Big, Beautiful Bill" is aangenomen, staat dat budget op het punt te exploderen. Maar zij hebben niet de moed. Wij wel. Ik heb het gezien. Ik heb gemeenschappen zien opkomen om hun buren te beschermen. Ik heb mensen hun rechtendiploma of hun Spaans van de middelbare school zien gebruiken om hun medeburgers te informeren over hun rechten. Wij, het volk, hebben de moed, en ik weet het, want ik heb het volk gezien, en ik heb de agenten gezien, en alleen het volk laat zijn gezicht zien.
We hebben allemaal wel een klusje te klaren. Iedereen heeft een klein hamertje en een stukje muur waar ze op kunnen tikken. Genoeg gehamerd en het valt om. We hoeven alleen nog maar te hameren.
Volgend jaar kunnen wij net zo goed onze 250ste verjaardag vieren.
esquire
