Wie is Francesco Rubino, de Italiaan in Londen die volgens Time tot de 100 meest invloedrijke mensen in de wereld van de gezondheidszorg behoort?

Aan het begin van zijn carrière wilde hij niet per se obesitaschirurg worden. Toch is Francesco Rubino , 53, dankzij zijn 25-jarige carrière en ervaring op dit gebied, volgens het tijdschrift 'Time' een van de 100 meest invloedrijke mensen in de wereld van de gezondheidszorg. Opgenomen worden in de lijst van 2025 (leidercategorie) "was een dubbele voldoening: niet alleen een persoonlijke erkenning, maar ook een erkenning voor de Lancet Commission , 56 experts van de VS tot Australië, van alle continenten, met wie we jarenlang hebben samengewerkt, begonnen in 2019, om voor het eerst de diagnose obesitas te definiëren . Een diagnose die onderscheid maakt tussen klinische en preklinische obesitas. We hebben dit spontaan en zonder vergoeding gedaan, met dezelfde passie die je hebt als je begint met je studie geneeskunde", legt Adnkronos Salute Rubino, hoofd Metabole en Bariatrische Chirurgie aan King's College London, uit.

"Tot nu toe", benadrukt de deskundige, "hadden we geen klinische diagnose van obesitas, maar een classificatie op basis van gewicht. En het is niet eenvoudig om een ​​classificatie te gebruiken die, met de body mass index, de gezondheid van het individu niet weerspiegelt." Hoe leg je mensen uit wat obesitas is? "Het is een spectrum aan aandoeningen", legt Rubino uit. Er zijn mensen die met matige obesitas leven en niet direct gezondheidsproblemen hebben, maar misschien wel een risico lopen op toekomstige gezondheidsproblemen. Dit risico moet met andere strategieën worden behandeld. Maar er zijn ook mensen die een echte ziekte hebben, hier en nu, geen toekomstig risico. Mensen die niet kunnen lopen, niet kunnen ademen, niet kunnen werken. Helaas worden ze vaak niet herkend als mensen met deze ziekte, hebben ze vaak geen toegang tot behandeling en nog vaker zijn ze ook slachtoffer van stigma. Daarom moest obesitas als ziekte worden erkend. Het werk van de commissie is dan ook "tegen vooroordelen" .

Vooroordelen die "in twee praktisch tegengestelde richtingen gaan. Enerzijds is er de reden waarom het tot nu toe niet mogelijk was om op een wereldwijd erkende manier te beschouwen dat obesitas ook een ziekte is", redeneert Rubino. Anderzijds is er het tegenovergestelde vooroordeel, namelijk dat men alle obesitas als een ziekte wil afschilderen, misschien wel een onvrijwillige fout. Het punt is dat dit een probleem is dat zoveel mensen treft en dat we op een concrete, wetenschappelijke, medische en ethische manier moeten beslissen hoe en aan wie we prioriteit geven aan medicijnen en chirurgische ingrepen die niet aan iedereen gegeven kunnen worden, en dat we iedereen op een gepaste manier behandelen.

Rubino legt uit dat hijzelf aan het begin van zijn reis "een verkeerd idee" had over de kwestie. "Ik dacht dat het heel erg met levensstijl te maken had, iets wat je kon aanpakken door te sporten en minder te eten. 'Waarom een ​​operatie?', dacht ik bij mezelf," zegt hij. Toen besefte ik dat ik het mis had wat betreft zowel de oorzaken van obesitas als de interventies. Ik besefte dat het niet zo simpel was. En ik specialiseerde me in deze operatie. Kortom, het is "een belangrijk probleem, waarin we wat mij betreft een stap vooruit hebben gezet, maar het is een stap vooruit die nog steeds vereist dat veel mensen, waaronder ook sommige gezondheidswerkers, hun levensstijl en visie op obesitas enigszins aanpassen". Er zijn mensen die partij kiezen alsof het een kwestie van mening is, "in plaats daarvan zou het een probleem moeten zijn dat behandeld wordt op basis van wetenschappelijk bewijs. De commissie heeft een manier gevonden om een ​​realiteit te erkennen die, alles welbeschouwd, voor iedereen duidelijk is, namelijk dat obesitas een risicofactor kan zijn en een echte ziekte kan zijn die de werking van organen op dezelfde manier aantast als andere ziekten. Deze mensen mogen dus niet gediscrimineerd worden."

Rubino was een 'globetrotter' van de medisch-wetenschappelijke wereld . Rond zijn 28e pakte hij zijn scalpel en vloog naar het buitenland. Geboren in Cosenza, studeerde hij geneeskunde in Rome, aan de Katholieke Universiteit - Policlinico Gemelli. "Hier studeerde ik af en specialiseerde ik me in algemene chirurgie. Al tijdens de laatste jaren van mijn specialisatie begon ik ervaring in het buitenland op te doen", vertelt hij. "Toen verliet ik Italië om mijn opleiding voort te zetten in de Verenigde Staten, in het Mount Sinai Medical Center, in de Cleveland Clinic." Toen was er een pauze van 7 jaar in Frankrijk, in Straatsburg. Toen boden ze me een baan aan bij Cornell University in New York, waar zich een van de eerste diabeteschirurgiecentra ter wereld bevond. "Mijn eerdere onderzoek had een mechanisme aangetoond waarmee operaties voor obesitas daadwerkelijk het suikermetabolisme veranderen, onafhankelijk van gewichtsverlies. Dus had ik op de een of andere manier dit concept van chirurgie ontwikkeld om diabetes type 2 te behandelen."

De deskundige leidde dit centrum bij Cornell "ongeveer 7 jaar". En de Big Apple is ook de stad waar hij "toevallig" zijn vrouw Christin ontmoette, "een Amerikaanse uit Californië, twee totaal verschillende verhalen, het onze". Ze "is operazangeres en voor een congres dat ik in New York organiseerde, belde ik de Juilliard School om een ​​zangeres te zoeken die voor de gelegenheid wilde optreden. Ze arriveerde." De rest is geschiedenis. Het stel woont sinds 2013 in Londen en heeft inmiddels een zoon van 9 jaar. Italië? "Hij is vermist, maar we komen zo vaak mogelijk terug om mijn vader te bezoeken. Hij woont in Calabrië en is 87 jaar oud." (door Lucia Scopellit i)