Pleeghonden gaan altijd viraal op sociale media. Ik ken de waarheid achter die trieste berichten.

Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.

Meer dan 8,4 miljoen mensen hebben een TikTok van mij en mijn allereerste pleegkind, Bob, bekeken.

De video werd geplaatst de dag nadat Bob en ik een adoptie-evenement hadden bezocht van Badass Animal Rescue, de organisatie die Bob vier maanden eerder vanuit een asiel in Georgia naar Brooklyn had gebracht. Tijdens het evenement voelden potentiële adoptanten zich aangetrokken tot Bob, maar hij wilde niets met hen te maken hebben. Telkens wanneer een vreemde voorzichtig zijn hand uitstak om te snuffelen, deinsde hij terug.

Vlak voordat we vertrokken, vroeg een kunstenares op het evenement of ze een video van ons op haar TikTok mocht zetten. Ik stemde toe, zonder er bij na te denken, terwijl Bob en ik terugliepen naar de metro. De volgende ochtend ontdekte ik dat de TikTok viraal was gegaan. "POV: je bent op een adoptie-evenement en alle adopteerbare honden krijgen aandacht, behalve...", zo staat er in het filmpje terwijl de camera draait voordat hij op Bob en mij landt. "BOB. Geef hem alsjeblieft een permanent thuis!"

Ik scrolde naar de reacties, ik was er al. Honderden mensen reageerden dat ze Bob wilden, dat ze in andere staten woonden, maar dat ze zouden reizen om Bob te adopteren. Toen begon de media het op te pikken. "Hartverscheurende video toont 4,5 kilo wegende, drie jaar oude hond 'Bob' die NIEMAND wil", las de Daily Mail. "Pup die niemand wilde, gaat viraal in 'hartverscheurende' video: 'Ik zou sterven voor Bob'", las de Daily Mail. New York Post.

Sommige hondenopvangcentra proberen dit soort reclame te omarmen; Badass vernoemt zijn pups bijvoorbeeld naar beroemdheden in de hoop dat de beroemdheid dan opnieuw om pleeggezinnen vraagt. Ook werkt het bedrijf samen met diereninfluencers als Dogist. In een paar dagen tijd werd Bob zo beroemd als een hond die niet in een Oscar-genomineerde film speelt maar kan worden. Ik heb urenlang de berichtgeving en de reacties van mensen die zeiden dat ze Bob wilden adopteren, doorgenomen. Hoeveel van hen, vroeg ik me af, zouden een dag met hem doorbrengen – de echte hond, niet het filmpje van een seconde – en het dan opgeven?

Mijn pleegreis begon kort nadat ik in 2022 op TikTok kwam. Mijn feed stond aanvankelijk vol met algemene, schattige hondenfilmpjes; daarna kwamen de verlaten honden in asielen. Maar toen: video's van honden die gered werden en eeuwig dankbaar waren voor hun redders. Op een middag in juni googelde ik "Brooklyn Dog Rescue zoekt vrijwilligers" en kwam ik terecht op de website van Badass Animal Rescue.

Ik ben zeker niet de eerste die via een goed afgestemd algoritme een pleeggezin heeft gevonden. Krista Almqvist, directeur van Badass Animal Rescue, schat dat ongeveer 65 procent van de pleegaanvragen van de organisatie via sociale media binnenkomt. Lauren Botticelli, directeur van Animal Pad, schat dat dit percentage voor haar opvang in San Diego dichter bij de 80 procent ligt.

Maar het vinden van een balans tussen het aantrekken van potentiële pleeggezinnen en eerlijk zijn over de realiteit van het pleeggezin kan lastig zijn voor dierenopvangcentra. Video's op sociale media van honden die pleegzorg nodig hebben, benadrukken vaak verhalen over verwaarlozing om de kijkers te raken en hen te motiveren tot actie, zonder duidelijk uit te leggen wat die achtergrond betekent voor de behoeften van een hond.

Stel dat een video begint met een bange hond die seconden later het gezicht van zijn redder likt. Potentiële pleegouders realiseren zich misschien niet dat "het minstens een week duurde om deze hond te laten zitten en me te laten vertrouwen", zegt Botticelli.

Veel organisaties, waaronder Animal Pad en Badass Animal Rescue, proberen potentiële pleeggezinnen over deze realiteit te informeren, maar elke hond is anders en geen enkele opvang weet wat elke hond nodig heeft als hij eenmaal in een nieuw huis woont. Bovendien begrijpt geen enkele pleeggezinnen echt de emotionele tol die het vervullen van die behoeften met zich meebrengt. In die situatie bevond ik me toen ik besloot om Bob te adopteren.

Binnen enkele seconden nadat ik mijn appartement was binnengekomen, dook Bob meteen achter in zijn bench. Die eerste avond kroop ik steeds dichter naar Bob toe, in de hoop dat hij zou begrijpen dat hij veilig was. Hij deinsde voor me terug, en ik kon het hem niet kwalijk nemen; hij had geen idee waar hij was of wie ik was.

Maar ik was nog steeds boos. Dit was niet het ongecompliceerde verhaal van het belangeloos helpen van een dankbare hond dat ik van sociale media gewend was. Dit proces zou duidelijk meer inhouden dan alleen zindelijkheidstraining – hoewel dat ook moeilijker bleek dan ik had verwacht. Elke keer dat ik Bob uit zijn bench haalde en zijn trillende lijfje naar buiten droeg, weigerde hij te bewegen. Na 36 uur in onze zorg had Bob nog steeds niet geplast, gepoept, gegeten of iets anders gedaan dan in elkaar gedoken zitten.

Er is een 'regel van drie' in de opvanggemeenschap: veel honden zijn de eerste drie dagen in een nieuw huis volledig opgesloten en het kan drie weken duren voordat ze gewend zijn. In deze periode is het normaal dat pleegouders of adoptanten 'willen opgeven', vooral als ze de opvang 'geromantiseerd' hebben na het zien van een video op sociale media, zegt Botticelli.

Ik begreep deze regel intellectueel, maar er naar leven was een heel ander verhaal. Dus deed ik het enige wat ik kon doen: ik wachtte. Na een paar weken die als een eeuwigheid voelden, begon ik de eerste van vele primeurs te zien. De eerste keer dat Bob in mijn aanwezigheid was. De eerste keer dat hij zich door mij liet aaien. En de eerste keer dat hij naar buiten liep. De avond dat hij eindelijk zijn heupen en poten op het gras liet vallen, was ik zo opgelucht dat ik begon te huilen.

Een maand nadat hij bij mij thuis was gekomen, werd Bob geadopteerd. De volgende dag begonnen de paniekerige berichtjes van de adoptant binnen te stromen. "Heeft Bob niet geplast toen je hem net had gekregen?" "Heeft Bob zich voor je verstopt in zijn bench?" Ze bleef me weken daarvoor wanhopig een kroniek van mijn leven sturen. Toen, 72 uur nadat ze onze hal had verlaten: "Ik kan dit niet."

Kort daarna liep ik haar appartement binnen om Bob mee naar huis te nemen. Toen hij me zag, rende hij naar me toe en sprong op mijn benen. Op de stoeprand hurkte Bob neer en liep.

Drie maanden en een hartwormbehandeling later droeg ik Bob naar het adoptie-evenement in Prospect Park. Toen ging hij viraal en stroomden de directe berichten binnen van verslaggevers en televisieproducenten die wilden profiteren van Bobs nieuwe roem.

Elke keer dat ik geïnterviewd werd, werd me gevraagd waarom Bob nog niet geadopteerd was. Ik probeerde over te brengen dat Bob weliswaar geadopteerd was, maar dat de zorg ingewikkelder was dan zijn (nog steeds snel groeiende) TikTok suggereerde. Maar de genuanceerde realiteit paste niet helemaal in een krantenkop.

Hoewel je zou denken dat een viraal moment direct tot adoptie zou leiden, is dit vaak niet het geval. Dat gold niet voor Bob – slechts weinigen van Bobs 112 sollicitanten waren een goede match voor hem – en dat geldt ook voor veel andere adopteerbare honden die viraal zijn gegaan. Nadat een video van een geamputeerde hond die door de Animal Pad werd gered, viraal ging, ontving de hond binnen enkele uren honderden aanmeldingen, maar "we hadden geen van hen een succesvolle match", zegt Botticelli.

Een andere stoere hond van Animal Rescue ging onlangs viraal nadat de producers van Today Show een hond vernoemd naar podcaster en acteur Matt Rogers hadden bedacht om de echte Matt Rogers te verrassen. De show heeft miljoenen kijkers en een Instagram-bericht van de twee kreeg meer dan 16.000 likes, maar medio augustus waren er nog maar weinig aanmeldingen. Dit is een typisch voorbeeld van een hond die viraal gaat; het is makkelijk om een ​​bericht te liken, maar het leidt niet altijd tot actie.