Voorsteden: noch engelen noch demonen

De documentaire van Mohamed Bouhafsi , "La banlieue, c'est le paradis", was een groot succes op France 2 (18 februari). Momenteel is in het Palais de la Porte-Dorée in Parijs de tentoonstelling “Geliefde voorsteden” te zien. De cultfilm La Haine uit de jaren negentig is opnieuw tot musical verheven en wordt gepresenteerd op het Fête de l'Humanité.

De pers besteedde ook veel aandacht aan het boek Grands ensemble van de sociologen Fabien Truong en Gérôme Truc, die tien jaar onderzoek deden naar Grigny (Essonne) en het dagelijks leven van de inwoners van mijn woonplaats analyseerden. De voorsteden staan ​​daardoor in de schijnwerpers. Maar dat geldt blijkbaar niet voor publieke besluitvormers. Zal dat ook het geval zijn bij de volgende interministeriële commissie voor de stad, de hoogmis van het stedelijk beleid onder leiding van de premier, die al meerdere keren is uitgesteld en nu gepland staat voor 6 juni?

De honger naar waarheid in de Bétharram-affaire heeft François Bayrou duidelijk in zijn greep. Maar bovenal staan ​​de voorsteden al lang niet meer op de agenda van de overheid. En misschien ook wel sinds Jean-Louis Borloo, inmiddels twintig jaar geleden, een stadsvernieuwing van onze wijken opstartte, die net zo onterecht wordt bekritiseerd als het stedelijk beleid, waarvoor net 15 miljoen euro is bevroren.

Deze 15 miljoen euro zijn een druppel op een gloeiende plaat voor de staatsbegroting, maar vormen een nieuwe klap voor onze wijken, die steeds minder prioriteit krijgen. Zeker omdat het stedelijk beleid, dat 1% van de staatsbegroting vertegenwoordigt, de nationale beleidsmaatregelen op het gebied van werkgelegenheid, opleiding, strijd tegen discriminatie, integratie, onderwijs, veiligheid en gezondheid niet kan vervangen.

Een deel van het Franse probleem met zijn voorsteden heeft misschien vooral te maken met de manier waarop wij ernaar kijken, alsof we ze als een last beschouwen, maar dit probleem komt ook voort uit een zware koloniale erfenis waar de nationale verbeelding geen antwoord op heeft gevonden. Onze boodschap is simpel: onze wijken zijn een oplossing voor het land, geen probleem. En ver van het mediaverhaal dat het Franse platteland en de Franse paviljoens afzet tegen het stedelijke Frankrijk, zijn de inwoners ervan noch engelen noch demonen. Sommigen laten de buitenwijken schitteren op het grote scherm. En anderen laten tijdens de Olympische Spelen de Marseillaise weerklinken op de sportpodia en zijn de trots van het blauw-wit-rode Frankrijk.

Deze persoonlijkheden zijn de standaarden voor nationale verzoening met de voorsteden. Maar bovenal is er een dringende behoefte om onze voorsteden te demystificeren. Net als iedereen in onze wijken willen wij opgeleid worden, leren, een eerlijk loon ontvangen en vreedzaam en in een vrij, gelijkwaardig en broederlijk Frankrijk leven.