Amerikanen hebben wel degelijk een gebrek aan empathie. Het wordt ons ontnomen.
Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.
Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over onzichtbaarheid, vooral omdat ik heb gemerkt hoe Trumpworld op veel manieren probeert anderen af te schilderen als irrelevant of als spoken. Of je nu tot het kamp behoort dat zegt: ' we hebben een grotere tent nodig' of tot het kamp van 'we hebben een grotere tent nodig ', de oppositie tegen Trump koestert een hoopvolle verwachting: als ontevreden kiezers persoonlijk lijden gaan ervaren, zullen ze ook te maken krijgen met een afrekening die hen van de huidige president zal afkeren. Het idee is dat, naarmate Trump-kiezers met eigen ogen de pijn gaan zien , hetzij door individuele financiële problemen , prijsstijgingen of schaarste als gevolg van de Trump-tarieven; door de kosten , ontberingen en het verlies van overheidsdiensten als gevolg van stormen en klimaatverandering; of door bezuinigingen van de overheid op SNAP , Medicaid , veteranenvoorzieningen , kankeronderzoek en vaccins die eindelijk hun dierbaren ten goede komen, zullen ze gezamenlijk hun weg terug vinden naar een algemeen respect voor stabiliteit, empathie, bestuur, democratie en zelfs de rechtsstaat.
Deze theorie van afwachten vormt een hoeksteen van de strategische planning van veel Democraten voor de tussentijdse verkiezingen . Helaas is dit gebaseerd op de misvatting dat er een kenbaar volume aan persoonlijk lijden bestaat, dat ons allemaal terugvoert naar een moment van tactisch, rationeel eigenbelang of (nog beter!) de langzame wedergeboorte van mededogen en zorg voor anderen. Het probleem met dit soort denken is dat het in de praktijk niet altijd – misschien zelfs niet vaak – klopt. Zoals Robert Kuttner betoogde , is er ten minste een deel van de Trump-kiezers dat zich openlijk uitspreekt voor het lijden van de ander, zolang die ander maar meer lijdt dan zijzelf , ongeacht hoe groot of oplosbaar hun lijden is. Er is ook de niet te kwantificeren maar, geloof ik, wel heel belangrijke Amerikaanse ‘geluksgevoel’, die sommigen van ons doet geloven dat, zelfs terwijl anderen het moeilijk hebben, degenen van wie we houden aan problemen zullen ontkomen als gevolg van persoonlijke verdienste, of – als de zaken verslechteren – dat we inderdaad een manier kunnen vinden om te onderhandelen met de dictator die onze eigen huid zal redden . Dit is de Amerikaanse droom, omgezet in persoonlijke geloofssystemen: het zal mij nooit overkomen, want dit is nog steeds het meest vrije land op aarde. De systemen die op mij van toepassing zijn, zullen dus allemaal standhouden.
Maar de grootste fout die schuilt in de hoop dat mensen uiteindelijk compassie zullen voelen voor het lijden van de ‘ander’ – de vluchteling, de migrant, het transgenderkind en de vrouw met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap – is dat het negeert dat we elke dag juist andersom worden getraind: we worden geconditioneerd om zelfs die mensen te negeren voor wie we acht jaar geleden als moeder nog enige verwantschap voelden. Onlangs hebben we nog gemarcheerd voor een raciale aanpak van de politie, we hebben ons georganiseerd om de reproductieve vrijheid te beschermen en we hebben het homohuwelijk gevierd. Tegenwoordig verzetten we ons weliswaar tegen de voortdurende opmars van autocratie, maar we beseffen nog niet dat één van Trumps unieke superkrachten de onzichtbaarheid is van de vele mensen die Amerika vroeger zo bijzonder maakten.
De manieren waarop de ander doelbewust uit het publieke bewustzijn wordt gewist, worden al tientallen jaren bestudeerd en vastgelegd door experts op het gebied van autoritarisme. Van Hannah Arendts werk over de doelbewuste manipulatie van eenzaamheid en angst tot het doelbewust inzetten van taal die gemarginaliseerde minderheden ontmenselijkt en het gebruik van desinformatie om publieke verhalen vorm te geven: het handboek dat de meest succesvolle autocraten gebruiken om ons bang te maken voor kwetsbare groepen is welbekend. Het wordt gemakkelijk overgenomen en op grote schaal toegepast, maar Trump en MAGA hebben een reeks plannen ontwikkeld waarmee we elkaar zo snel en volledig kunnen laten verdwijnen dat het met het blote oog bijna niet te zien is.
Soms probeert het team van Trump echte mensen onzichtbaar te maken door ze kleiner af te schilderen dan ze zijn. Toen minister van Binnenlandse Veiligheid Kristi Noem in maart de beruchte CECOT-gevangenis in El Salvador bezocht, waar honderden Venezolaanse migranten zonder eerlijk proces werden overgeleverd, liet ze zich fotograferen voor een grote groep mannen zonder shirt . Ze poseerde als een supermodel tussen grote katachtigen op een fotoshoot . Het systematisch anonimiseren en onleesbaar maken van de identiteit van iedereen die ervan wordt beschuldigd een bendeleider of terrorist te zijn, zonder bewijs, is een manier om ervoor te zorgen dat ze onze aandacht niet meer waard zijn. Tegelijkertijd zijn Trump en zijn kabinet er even bedreven in om elke vermeende buitenstaander eruit te pikken en af te schilderen als groter dan het leven zelf en monsterlijk. De bewering van Stephen Miller dat Kilmar Abrego Garcia een bekend bendelid en sekshandelaar is, is een voorbeeld van dit toneelstuk, evenals het gebruik van naar verluidt gefotoshopte afbeeldingen van zijn knokkels om te suggereren dat hij de leider is van een gewelddadige criminele bende.
Het afschilderen van deze man uit Maryland, die drie kinderen grootbrengt met zijn Amerikaanse vrouw, als een vervangbaar individu te midden van een massa gezichtsloze 'terroristen' en angstaanjagend gevaarlijk als bendeleider (ondanks het ontbreken van een greintje bewijs van crimineel gedrag), leidt al snel tot een test van de gevoelloosheid van de burger. Het vormt tevens een inenting tegen een toekomstig ontwaken van empathie: als het Witte Huis Abrego Garcia onzichtbaar kan maken en een zittende rechter en een lid van het Congres kan arresteren , kan dat vast en zeker ook gebeuren – zoals het gedicht luidt – met de volgende groep. Terwijl de zogenaamde autoritaire leider de klasse van gezichtsloze ‘vijanden’ blijft opvoeren, wordt het van vitaal belang om ook de ontmenselijking en degradatie van deze zogenaamde vijanden te blijven opvoeren. Het doel hierbij is niet alleen om een gevoel van publieke apathie ten opzichte van de ander te creëren. Je kunt het in realtime zien verharden en verkalken. Zoals Nick Miroff van The Atlantic meldde , ging de regering van Trump van het toegeven dat Garcia ten onrechte was verwijderd en het proberen hem weer thuis te krijgen, naar het verharden van zijn standpunt dat hij een bekende crimineel was. Dit deed ze vooral om te kunnen beoordelen of de rechtbanken de uitvoerende macht konden aanspreken in deportatiezaken. Maar het dient ook als een manier om te testen of de publieke verontwaardiging die in maart ontstond en in april tot uiting kwam over deze wetteloze ontvoering, in mei weer zal afnemen.
Zo werkt onzichtbaarheid: dingen die ons vier maanden geleden nog shockeerden, dringen vandaag de dag niet meer door. De massaontslagen van overheidsmedewerkers die ons in februari choqueerden en van streek maakten, worden vandaag met stoïcijnse stilte ontvangen. De werknemers vragen zich af waarom niemand zich er druk om maakt . Amerikanen die niet goed bij hun hoofd waren toen Roe v. Wade werd vernietigd, lijken stilletjes te beseffen dat de staat Georgia Adriana Smith, een 30-jarige hersendode vrouw, in leven houdt zodat ze als couveuse voor haar foetus kan dienen. Het is niet zo dat de meesten van ons daadwerkelijk een gebrek aan medeleven of empathie hebben; het is gewoon zo dat een centrale motor van autoritarisme er bewust voor zorgt dat uw invloedssfeer steeds kleiner wordt. Hoe meer je je zorgen maakt over het voeden van je gezin, het behouden van je baan en het naar een goed functionerende universiteit sturen van je kind, hoe minder tijd je zult hebben om je druk te maken over mensen die vorig jaar nog echte mensen leken. In zekere zin past JD Vance's cynische interpretatie van religieuze doctrines — wij zorgen in de eerste plaats voor onszelf en de kwetsbaren krijgen de restjes — volledig bij deze visie. Het creëert een structuur waarin je de menselijkheid van een steeds kleiner wordende groep mensen in je omgeving kunt erkennen, terwijl je jezelf gevoelloos maakt voor degenen die erbuiten leven.
Er valt niemand te verwijten dat de mens de neiging heeft om aan dit fenomeen toe te geven. Onze uitgeputte hersenen en harten kunnen oneindig lijden niet verdragen. Het is het doel van autoritaire leiders overal ter wereld om oneindig lijden te veroorzaken, in de hoop dat hiermee de wens van burgers om terug te vechten wordt uitgedoofd. Het is een van de redenen waarom degenen die zich verzetten tegen autocratie ons eraan herinneren dat we verbinding moeten zoeken met vreemden, contact moeten leggen met mensen in andere landen en onszelf moeten dwingen een gemeenschap te vormen met mensen die onze vooropgezette ideeën uitdagen. Onszelf opnieuw trainen om iedereen – zelfs de mensen die we niet kennen, of nog niet hebben ontmoet, of met wie we geen directe intuïtieve associatie kunnen voelen – als menselijk en waardevol te zien, is een van de belangrijkste vormen van verzet die we kunnen ondernemen. Het reduceren van een levend wezen tot een NPC (nonplayer character) is de beproefde methode van fascisten en sociopaten. Maar het is geen onomkeerbare aandoening. Donald Trump, Stephen Miller en Kristi Noem kunnen mannen naakt uitkleden en hun hoofd scheren, maar ze kunnen er niet voor zorgen dat wij het niet zien. Dat kunnen alleen wij.
Het onzichtbaar maken van de ander is in wezen gewoon weer een autoritaire truc waarmee we genoegen kunnen nemen met een acceptabel niveau van massale uitleveringen, het stopzetten van scholenfinanciering, het arresteren van overheidsfunctionarissen of het verlenen van presidentiële gratie. Het is niet zozeer zo dat de meeste Amerikanen geen basis-empathie hebben, maar eerder dat we gedwongen worden om het te rantsoeneren en eerst onszelf te bedienen. Of die inspanning op tijd kan worden teruggedraaid voor de tussentijdse verkiezingen of de verkiezingen van 2028, is niet zozeer de lastige vraag. De vreemd urgente taak is om onszelf af te vragen of we onbewust bekwaam zijn geworden in de onmerkbare pogingen om sommige mensen onzichtbaar te maken, en waarom we bereid zijn dat te accepteren. Dat is niet het werk van politieke partijen of van berichtgeving, en zelfs niet van luipaarden of gezichten. Het is iets waar we allemaal vatbaar voor zijn en waar we allemaal voor moeten oppassen .
Meld u aan voor de avondnieuwsbrief van Slate.
