Deze advocatenkantoren zouden Trump moeten aanklagen voor afpersing vanuit het Witte Huis

Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.

Donald Trump heeft nooit echt geheimzinnig gedaan over zijn criminele gedrag, maar nu durft hij het met trots te verkondigen. In zijn recente interview met Time Magazine bekende de president in feite dat hij zich schuldig had gemaakt aan afpersing :

Je hebt gebruik gemaakt van bedreigingen, rechtszaken en andere vormen van dwang.

Nou ja, ik doe blijkbaar iets goed, want veel advocatenkantoren hebben mij veel geld gegeven.

Afpersing is nu eenmaal een misdrijf. Maar wie maalt daar nou om? Trump gaat zichzelf niet vervolgen. Het goede nieuws is dat dat niet hoeft. Hem juridisch aansprakelijk stellen, vereist geen vervolging. Trumps acties stellen hem en zijn medewerkers bloot aan een krachtige vorm van burgerlijke aansprakelijkheid, waardoor duidelijk wordt dat ze in feite criminelen zijn: burgerlijke RICO.

De Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act werd in 1970 door het Congres aangenomen om de georganiseerde misdaad aan te pakken. Deze wet maakt het 'onwettig voor een persoon die in dienst is van of verbonden is aan een onderneming … om direct of indirect deel te nemen aan de uitoefening van de activiteiten van een dergelijke onderneming door middel van een patroon van afpersingsactiviteiten.'

Dat klinkt ingewikkeld, en dat is het ook: RICO is een complexe wet. Maar hij is wel machtig. Rechtbanken hebben civiele RICO omschreven als ‘een buitengewoon krachtig wapen – het equivalent van een thermonucleair apparaat in een rechtszaak’, omdat het de verdachte stigmatiseert als afperser, hem blootstelt aan een drievoudige schadevergoeding en hem de mogelijkheid biedt om een ​​groot deel van zijn criminele netwerk te ontdekken. En hier volgt precies wat Trump doet. Laten we eens naar twee belangrijke bepalingen kijken:

Wat is een ‘onderneming’ in de zin van de wet? RICO definieert het als “elk individu, partnerschap, corporatie, vereniging of andere juridische entiteit, en elke vakbond of groep van individuen die feitelijk met elkaar verbonden zijn, maar geen juridische entiteit vormen.” Wat zou dat hier zijn? Nou, het zijn Trump en zijn adviseurs (en mogelijk ook ambtenaren van het kabinet en zijn onderkabinet) die zijn programma van afpersing en omkoping hebben gepland en uitgevoerd. Dat zou een ‘feitelijke associatie’ kunnen zijn.

Wat wordt in de wet verstaan ​​onder ‘een patroon van afpersingsactiviteiten’? Simpel gezegd gaat het om twee of meer gevallen van ‘voorwaardelijke feiten’, de misdaden die in de wet worden genoemd. Trumps acties passen goed binnen deze daden. Overwegen:

Afpersing. Zoals ik op deze pagina's heb betoogd , heeft Trump zich schuldig gemaakt aan afpersingsmisdrijven die wettelijk zijn vastgelegd in de staatswetgeving, door zijn bedreigingen en dwang tegen advocatenkantoren en universiteiten. RICO rekent deze misdrijven tot de voorwaardelijke misdrijven.

Omkoping en het uitlokken daarvan. Omkoping zou wel eens het centrale principe van Trumps tweede ambtstermijn kunnen zijn, vanuit zowel binnenlandse als buitenlandse bronnen. Het op de markt brengen van een persoonlijke meme-munt en het verlenen van een audiëntie aan een selecte groep van de grootste donateurs, is in wezen een manier om geld rechtstreeks naar de familie Trump en de president zelf te sluizen – alsof het opkopen van suites in het Trump Hotel, of het betalen van miljoenen dollars om naast hem te zitten in Mar-a-Lago, dat niet al had gedaan. En dan hebben we het nog niet eens gehad over een vliegtuig van 400 miljoen dollar uit Qatar.

Belemmering van de rechtsgang. Artikel 1503 van de USC stelt dat het een misdrijf is om te proberen een ambtenaar van de rechtbank (waaronder rechters) te “beïnvloeden, intimideren of belemmeren” en bevat een algemene clausule die het belemmeren van de “behoorlijke rechtsbedeling” strafbaar stelt. Hier zijn de inspanningen openbaar. Ondanks de uitspraak van het Hooggerechtshof om de terugkeer van Kilmar Abrego Garcia naar de Verenigde Staten mogelijk te maken, heeft de regering verklaard dat hij nooit meer naar huis zal terugkeren. Stephen Miller heeft onlangs gedreigd het habeas corpus-beginsel (illegaal) op te schorten, tenzij rechters ‘het juiste doen’, en Trump zelf heeft rechters met afzetting bedreigd.

Voor de meeste van deze beschuldigingen beschikken we uiteraard niet over alle precieze details. In de zaak rond de aanklacht over slinkse praktijken weten we bijvoorbeeld niet wat de precieze afspraken zijn tussen Trump en degenen die hem en zijn gezin nu toevallig duur belonen met cadeaus en deals voor de ontwikkeling van hun geliefde. Maar daar is een rechtszaak voor. Het zal het mogelijk maken om belangrijke documenten te ontdekken en de sleutelfiguren aan te wijzen (die aangeklaagd kunnen worden voor meineed als ze liegen).

Federale rechtbanken staan ​​vijandig tegenover civiele RICO-claims , en het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Eén van de basismisdrijven is ‘fraude’. Dat heeft de rechtbanken overspoeld met civiele rechtszaken waarin fraude bij de verkoop en marketing van effecten wordt beweerd. Dat ligt voor het grootste deel ver af van wat de wet voorschrijft. Zoals een rechtbank opmerkte: ‘Eisers die RICO hanteren, missen bijna altijd hun doel.’ Een andere rechtbank klaagde: ''Eisers zijn vaak overijverig geweest in het nastreven van RICO-claims, waarbij ze federale rechtbanken overspoelden door alledaagse fraudeclaims af te schilderen als RICO-overtredingen.''

Een zaak tegen Trump en zijn medestanders kent echter geen van deze problemen. Hun acties zijn klassieke voorbeelden van georganiseerde misdaad: omkoping, afpersing en belemmering van de rechtsgang (hoewel Discovery ook onderzoek kan doen naar de mogelijkheid van doelbewuste aandelenmanipulatie door voortdurende tariefwijzigingen, evenals witwassen van geld uit Russische bronnen). En het zou precies binnen de traditionele contouren van de wet passen. Onder RICO richt de federale vervolging zich vaak op ambtenaren die hun functie misbruiken voor persoonlijk gewin. Het gaat onder meer om gouverneurs, congresleden, burgemeesters en staatswetgevers in het hele land.

Maar zoals elke recente juridische poging om Donald Trump ter verantwoording te roepen, zal dit geen makkie zijn.

Van cruciaal belang is dat het Hooggerechtshof in 1981 presidenten vrijwaart van schadevergoeding voor handelingen die zij tijdens hun ambt verrichten binnen de ‘buitengrenzen’ van de presidentiële bevoegdheden. Wat is die buitengrens? Dat weten we niet. Wat we wel weten is dat E. Jean Carroll Trump met succes heeft aangeklaagd wegens smaad toen hij als president haar beschuldigingen dat hij haar seksueel had misbruikt, ontkende. Dat was waarschijnlijk voldoende om de burgerlijke immuniteit te omzeilen.

Belangrijker nog, terwijl het Hooggerechtshof presidenten immuun maakte voor civiele schadevergoedingen , stond het rechtszaken toe voor declaratoire en gerechtelijke bevelen. Zelfs als het voorgaande van toepassing is, moet de zaak toch worden voortgezet.

En wat nog belangrijker is: ook al is de president volledig immuun voor schade, zijn medewerkers zijn dat niet. Procureur-generaal Pam Bondi gaf onlangs haar mening dat Trumps acceptatie van een 747 ter waarde van 400 miljoen dollar uit Qatar volkomen legaal was: Daarmee heeft ze zichzelf onderdeel gemaakt van Trumps omkoopschandaal. Als medewerkers aansprakelijk worden bevonden, kunnen ze verantwoordelijk worden gehouden voor driemaal zoveel schade en advocaatkosten. En dat zou ze kwetsbaar kunnen maken voor vestiging en testen.