Xevi Verdaguer, psychoneuroimmunoloog: "Het is normaal dat je, als je niet genoeg slaapt, het gevoel hebt dat je je afzondert en geen mensen wilt ontmoeten."

Voel je je moe, futloos en heb je geen zin in sociaal contact? Zo ja, dan zul je misschien verbaasd zijn dat je lichaam je probeert te beschermen. De bekende psychoneuroimmunoloog Xevi Verdaguer onthulde onlangs op sociale media hoe ontstekingen, vaak gekoppeld aan slaapgebrek, chronische stress of een verstoorde darmflora, mogelijk de oorzaak zijn van deze behoefte aan isolatie en apathie.

In een recente post die de aandacht van duizenden volgers trok, breekt Verdaguer met het idee dat een gevoel van "gebrek aan energie" of "depressiviteit" simpelweg een kwestie van houding of een geïsoleerd symptoom van het moderne leven is. Volgens de expert bestaat er een complex verband tussen ons immuunsysteem, de toestand van onze darmflora en onze emoties en gedrag. "Het is normaal dat als je weinig slaapt of dysbiose of een ziekteverwekker hebt, je je sociaal wilt isoleren en geen zin hebt om mensen te ontmoeten", zegt Verdaguer in de video.

De sleutel tot dit fenomeen ligt in ontsteking . Wanneer ons lichaam ontstoken is, of dit nu komt door slecht slapen, langdurige stress of een disbalans in de bacteriën in onze darmen (dysbiose), activeert het lichaam afweermechanismen die, verrassend genoeg, ook gedragsveranderingen met zich meebrengen. Het belangrijkste doel is om ons veilig te houden. Het is alsof het lichaam een signaal afgeeft voor "tijdelijke sluiting voor de bouw" zodat het zich kan richten op herstel.

Verdaguer legt in de video uit dat ontstekingen ertoe kunnen leiden dat we ons isoleren: "Zet het volume van de radio of televisie zachter en wees alleen, kalm." Dit gedrag is geen bevlieging, maar een fysiologische reactie die is ontworpen om energie te besparen en genezing te bevorderen. We kunnen zelfs houdingen aannemen die deze eenzaamheid garanderen. "En je gedraagt je in de omgang met anderen op een manier die ervoor zorgt dat ze je met rust laten. Je zou te boos kunnen worden en alleen kunnen eindigen," benadrukt hij.

Interessant genoeg kent deze neiging tot wijdverbreide isolatie één uitzondering. In tijden van ziekte, wanneer de ontsteking sterker aanwezig is, neemt onze behoefte aan nabijheid met mensen in onze vertrouwde omgeving toe. "Maar het is interessant dat je, wanneer je ziek bent en een ziekteverwekker hebt, meer verbondenheid en genegenheid voelt bij dierbaren die mogelijk deel uitmaakten van je vertrouwde omgeving, die je verzorgers zouden kunnen zijn, en dat je ze dichterbij nodig hebt," benadrukt Verdaguer.

De invloed van ontsteking beperkt zich niet tot stemming en de behoefte aan isolatie. Verdaguer legt ook een verband tussen deze processen en 'hersenmist', aanhoudende vermoeidheid en slaperigheid. En in een wereld waarin het levenstempo ons vaak tot het uiterste drijft, is het gemakkelijk om deze symptomen uitsluitend toe te schrijven aan stress of gebrek aan rust. De expert benadrukt echter dat onderliggende ontsteking een cruciale rol speelt. "Iedereen kan last hebben van hersenmist, moe en slaperig zijn en gedragsveranderingen vertonen wanneer we allemaal last hebben van ontstekingen," waarschuwt hij.