Nieuwe ‘slimme therapieën’ tegen kanker: ze vallen cellen aan en vertragen de groei van eierstoktumoren.

CRIS Against Cancer, een toonaangevende organisatie op het gebied van onderzoek naar deze ziekte, leidt twee innovatieve projecten voor de behandeling van eierstokkanker op basis van 'slimme antilichamen'. Deze vallen uitsluitend tumorcellen aan, behouden het gezonde weefsel van de patiënt en blokkeren de tumorgroei.

De onderzoeksgroep CRIS Against Cancer, onder leiding van Dr. Atanasio Pandiella Alonso , mededirecteur van het CRIS Ovarian Cancer Project, gevestigd in het Cancer Research Center (CIC) in Salamanca, ontwikkelt baanbrekende therapeutische strategieën: de zogenaamde antilichaam-geneesmiddelconjugaten of ADC's.

Deze technologie combineert antilichamen (biologische moleculen die specifiek tumorproteïnen kunnen herkennen) met de effectiviteit van zeer krachtige medicijnen. Met andere woorden: 'geleide raketten' die tumorcellen herkennen en een zeer krachtige therapeutische lading afvuren. Hierdoor wordt de tumor vernietigd en blijft de schade aan gezond weefsel tot een minimum beperkt.

Eierstokkanker is een van de grootste uitdagingen van de huidige oncologie. In de meeste gevallen wordt de diagnose pas laat gesteld, wanneer de ziekte zich al door het lichaam heeft verspreid en de behandelmogelijkheden beperkter zijn. Bovendien is het terugvalpercentage nog steeds hoog vanwege late diagnose en kunnen conventionele behandelingen de progressie van de ziekte niet altijd onder controle houden.

In een van de meest geavanceerde projecten van CRIS Against Cancer hebben onderzoekers een eiwit geïdentificeerd dat voornamelijk aanwezig is in eierstokkankercellen en slechts zelden in gezonde cellen.

Deze bevinding is belangrijk om te voorkomen dat het antilichaam tegen het medicijn , de ADC die tegen dat eiwit werkt, normale cellen beschadigt. Dankzij deze ontdekking hebben onderzoekers een biologische raket ontwikkeld in de vorm van een ADC, die tumorcellen effectief kan herkennen en vernietigen. Uit testen met celmodellen, waarbij gebruik werd gemaakt van menselijke eierstokkankercellen, en met dieren is gebleken dat tumoren veel minder groeien, zelfs in metastatische cellen van echte patiënten, en dat ze veel agressiever zijn.

Bovendien is aangetoond dat het veilig en krachtig is bij lage doseringen , wat de ontwikkeling ervan als nieuwe therapie zou vergemakkelijken. Er bestaan ​​momenteel een aantal doelgerichte therapieën voor deze ziekte, maar dit nieuwe ADC zou nog effectiever kunnen zijn dan sommige van de momenteel beschikbare behandelingen.

"Dat de behandeling zelfs in metastatische cellen kan werken, is uitstekend nieuws, want juist de uitgezaaide ziekte vormt bij eierstokkanker de grootste uitdaging", benadrukt dr. Atanasio Pandiella , mededirecteur van het CRIS Ovarian Cancer Project.

De andere parallelle onderzoekslijn waaraan de onderzoekers werken, betreft een tweede eiwit, dat ook aanwezig is bij eierstokkanker. Met behulp van een antilichaam dat al bekend en goedgekeurd is voor andere soorten tumoren, hebben ze een nieuwe behandeling ontwikkeld, eveneens in de vorm van een ADC, die de mogelijkheid van tumorcellen om zich te delen blokkeert en hun dood in gang zet.

Deze therapie heeft in experimentele modellen een grote doeltreffendheid laten zien bij het vertragen van de tumorgroei , waarbij celdood binnen 24 uur wordt geïnduceerd. Deze ADC verstoort het proces van celvermenigvuldiging, het proces waarmee tumorcellen ongecontroleerd groeien.

Beide projecten hebben niet alleen veelbelovende resultaten in het laboratorium laten zien, met cellen van patiënten met eierstokkanker die verkregen zijn dankzij de samenwerking tussen het CIC en het Hospital de Salamanca, maar het team van wetenschappers is al bezig met de ontwikkeling van hun eigen antilichaam om door te kunnen gaan naar toekomstige klinische proeven, met een duidelijk doel: dat de resultaten van dit onderzoek zo snel mogelijk het ziekenhuis en de patiënten met eierstokkanker bereiken.

Bovendien onderzoeken onderzoekers de mogelijkheid om deze antilichamen te gebruiken als prognose-instrument, door bloedmonsters te gebruiken (wat wij vloeibare biopsie noemen) om te bepalen of iemand reageert op therapieën.

Als deze strategie wordt bevestigd, zou dit niet alleen leiden tot een effectievere kankerbehandeling, maar zou het ook mogelijk zijn om de reactie van patiënten op deze proteïne op een eenvoudige en minder invasieve manier te monitoren, door dit eiwit te bestuderen met een simpele bloedtest.