Arbeidsmarkt hervorming: De regering gaat door met haar plan, maar de spanningen met de CGT nemen toe vanwege vakbondsvoordelen.

De Raad van Mei komt aanstaande maandag bijeen met een focus op de veranderingen die de regering van Javier Milei wil doorvoeren als mogelijke arbeidshervorming . De CGT neemt deel aan het forum, maar verwacht nu al weerstand tegen een mogelijke herinvoering van punten uit decreet 70, die door de rechtbanken zijn geblokkeerd en die direct van invloed waren op de privileges van de vakbond. Binnen het kabinet zelf bestaan er tegengestelde standpunten.

Arbeidsmarkthervorming is een van de strategische prioriteiten van de regeringspartij voor de rest van het jaar. De president heeft al aangekondigd dat hij deze hervorming na de verkiezingen van 26 oktober grondig zal doorvoeren, hoewel de regering ernaar streeft dat er zo snel mogelijk consensus wordt bereikt . In dit kader brengt de Raad van Mei opnieuw ambtenaren, bedrijfsleiders en vakbondsleden bijeen om een concrete agenda te schetsen.

Tot de kwesties die de CGT zorgen baren, behoren de afschaffing van solidariteitsbijdragen, het einde van de overactiviteit in collectieve arbeidsovereenkomsten en de decentralisatie van de arbeidsonderhandelingen . Deze voorstellen, oorspronkelijk opgenomen in decreet 70, werden door de rechtbanken opgeschort, maar zouden met nieuwe formats weer in de wetgevende discussie kunnen worden opgenomen.

Achter deze harde lijn staat minister van Deregulering en Staatshervorming Federico Sturzenegger , de auteur van decreet 340, dat het stakingsrecht reguleert. Zijn standpunt staat haaks op de meer dialooggerichte sectoren van de regeringspartij, zoals Guillermo Francos , stafchef, en presidentieel adviseur Santiago Caputo , die regelmatig contact onderhouden met enkele vakbondsleiders.

President Milei heeft er vertrouwen in dat een overweldigende overwinning bij de verkiezingen zijn plan voor structurele hervormingen zal consolideren. Binnen dit kader debatteert het kabinet over hoe verder te gaan zonder de dialoog met het bedrijfsleven en de vakbonden volledig te verbreken. Sommige functionarissen, zoals Luis Caputo en Karina Milei , steunen een assertievere aanpak, terwijl anderen zich inzetten voor minimale overeenkomsten om openlijke conflicten te voorkomen.

De boodschap van de CGT is dubbelzinnig. Terwijl sommige sectoren elke wijziging van het huidige arbeidsregime afwijzen, geven andere, zoals die van Gerardo Martínez (UOCRA), toe dat bepaalde aspecten gemoderniseerd zouden kunnen worden als de cao-onderhandelingskanalen gerespecteerd worden.

Een van de meest gevoelige kwesties voor vakbondsleiders is de toekomst van solidariteitsbijdragen, een belangrijke financieringsbron. Decreet 70 stelde voor dat deze bijdragen alleen met de expliciete toestemming van de werknemers mochten worden gedaan, wat de vakbondsfondsen in feite verzwakte. Hoewel deze clausule onder druk van de oppositie uit de Basiswet werd geschrapt, bestaat er nog steeds angst voor herinvoering ervan.

Martínez erkende zelf dat er nog geen concrete definities zijn, maar waarschuwde dat de regering campagne voert en dat sommige voorstellen mogelijk opnieuw in het verkiezingsdebat zullen opduiken. Hij benadrukte echter ook dat er bereidheid is om een arbeidsagenda te bespreken als deze wordt ingebed in een plan dat prioriteit geeft aan productie, werkgelegenheid en investeringen.

In de praktijk zal de uiteindelijke inhoud van de arbeidshervorming afhangen van de uitslag van de verkiezingen. De conclusies van de Raad van mei zullen pas in december beschikbaar zijn, wanneer de nieuwe wetgevers aantreden. Als de regeringspartij overweldigende steun behaalt bij de stembus, is de weg vrij voor verdere hervormingen die momenteel op weerstand stuiten.

Ondertussen handelt de regeringspartij pragmatisch: ze luistert, onderhandelt en blijft vastberaden in haar streven naar modernisering van een arbeidssysteem dat een halve eeuw achterloopt. Voorlopig speelt de CGT een dubbel spel: ze neemt deel aan de Raad, maar probeert zich ook te beschermen tegen wat zij ziet als een poging om haar structurele macht te verzwakken.