Gelukkiger alleen

SZ-Magazin: Mevrouw Kullmann, u schreef ooit dat u de ruzies en onrust in langdurige relaties, de overtredingen en de uitputting liever vanaf de zijlijn bekijkt, als alleenstaande vrouw. Wat observeer je bij koppels? Katja Kullmann: Ik merk dat er in de liefde veel voorgeprogrammeerde patronen of scripts, rollenspellen en rolverdelingen zijn. Ik zag ze voor het eerst in mijn eigen liefdesverhaal, maar daarna werden ze steeds duidelijker zichtbaar vanaf de zijlijn. Alsof iedereen eindeloos hetzelfde stuk opvoert, met kleine wijzigingen. Er is een semi-ironische uitspraak die vrouwen soms tegen elkaar gebruiken: “Nou ja, hij is maar een man.” Of: “Zo zijn mannen nu eenmaal.” Of andersom, bij mannen geldt: »Typisch vrouw. Ze praat gewoon altijd zoveel met haar vriendinnen." Zulke uitspraken zijn misschien tekenen van vermoeidheid. Dit zijn de fasen waarin mensen zich herhaaldelijk bewegen in hun relaties. En dat maakt ze onvrij.