Cannes onderneemt actie tegen naakte sterren, Depardieu wordt veroordeeld. . . Komt er een keerpunt in het Frans?

Wat is er aan de hand in Frankrijk? In Cannes is men beledigd door te veel naakt, dat is het eerste verrassende nieuws.

Het 78ste filmfestival hanteert etiquetteregels. De jurken van de sterren mogen niet langer te doorschijnend zijn. Iedereen die de trappen naar het Festivalpaleis beklimt, mag zich niet blootstellen, zoals vermeld in het "Charte du festivalier": "Uit fatsoensoverwegingen is naaktheid op de rode loper verboden."

Is de zedenpolitie nu aan het paraderen op de Croisette? Ook te grote gewaden zijn verboden. Omdat door het slepen files ontstaan ​​voor de ingang. Ook in de hal ontstaat er een conflict, wanneer hoge hoeden het zicht belemmeren. Cannes ziet de noodzaak tot actie.

En toen kwam Depardieu – dat was het volgende onverwachte nieuws: de nationale heilige werd veroordeeld tot anderhalf jaar gevangenisstraf met uitstel wegens seksueel misbruik. De tijd dat de grootste ster van het land zich tegenover vrouwen kon gedragen zoals hij wilde, is voorbij. Dat oordeelde de Parijse strafrechter dinsdagochtend, enkele uren voor de première in Cannes.

Dit werd vervolgens gedaan met de film van een jonge Française. Daarmee wordt meteen de toon voor het festival gezet: het heeft immers de reputatie een onverbeterlijk bolwerk van oude mannen te zijn. Twee jaar geleden zorgde een film met de vermeende rokkenjager Johnny Depp (“Jeanne du Barry”) bij de première voor veel verontwaardiging. Maar dit jaar kozen ze voor een gezinsvriendelijke, luchtige en volledig schandaalvrije opening met een feministische ondertoon.

“Partir un jour” is de titel van de debuutroman van Amélie Bonnin, die de volgende dag alweer vergeten is. Het verhaal van een beroemde tv-kok die het tankstation van haar ouders langs de snelweg moet runnen, gaat, zoals verwacht, over een conflict tussen stad en platteland, dat wordt opgevrolijkt door muzikale elementen. Alledaagse Franse kost, die het vermelden niet waard is.

Er komen veel dingen samen: een neiging tot preutsheid in het Festivalpaleis, de uitsluiting van Depardieu, het gemakkelijk te verteren feminisme in het begin. Is er een keerpunt in het Frans op komst? Terwijl in Amerika de #MeToo-beweging vaak wordt gebagatelliseerd en bijvoorbeeld Harvey Weinstein nieuwe aanhangers vindt, slaat het sentiment in de Grande Nation juist de andere kant op.

Moralisme lijkt in de mode te zijn. Ook bij de openingsceremonie was er geen gebrek aan grote woorden. In bombastische toespraken maakten de sterren zichzelf duidelijk hoe belangrijk ze waren. Er werd van de autocue een hoop wereldse verhalen voorgelezen.

Te beginnen met Juliette Binoche. De juryvoorzitter, die de nieuwe dresscode volgde in een lichtroze jurk in Madonna-stijl, hield een preek voor de filmwereld: "Oorlog, ellende, klimaatverandering, primitieve vrouwenhaat, de demonen van onze barbarij geven ons geen rust", aldus Binoche in haar geforceerde toespraak, die in ieder geval haar best deed om evenwichtig te zijn. De actrice noemde “De gijzelaars van 7 oktober” en ook de Palestijnse fotojournaliste Fatima Hassouna, die omkwam bij een Israëlische luchtaanval in Gaza.

Binoche verdient ook lof omdat hij weigerde de zoveelste open brief tegen Israël te ondertekenen, die de anti-Israëlische stroming, van Richard Gere tot Susan Sarandon tot Javier Bardem, aan het begin van het festival liet circuleren.

Robert De Niro, aan wie Leonardo DiCaprio de Erepalm uitreikte, bemoeide zich ook met de politiek: beiden waren het erover eens dat de democratie in hun thuisland niet in al te beste staat verkeerde. De Niro prees zijn landgenoten voor hun strijd voor hun rechten. “In mijn land vechten we met man en macht voor democratie”, zei de veteraan, zonder erbij stil te staan ​​dat hij namens hooguit de helft van de Amerikanen sprak. Dat is het probleem. Hollywood heeft het contact met grote delen van het land verloren.

De Niro sprak van een ‘barbaarse president’ die zich verzet tegen de kunsten omdat ze staan ​​voor ‘inclusie en diversiteit’. Omdat kunst mensen samenbrengt, “zien autocraten en fascisten ons als een bedreiging”, aldus De Niro.

Hij noemde ook Trumps dreigement met importheffingen op films die niet in Amerika zijn geproduceerd. Wat hij niet noemde: Het gaat niet goed met de Amerikaanse filmindustrie en de sector maakt zich zorgen dat banen steeds vaker naar het buitenland verhuizen. Als kaskrakers in Hongarije, waar de lonen laag zijn, worden gemaakt in plaats van in Californië, heeft dat gevolgen voor de lokale filmarbeiders. Tarieven zullen hem waarschijnlijk niet veel helpen. Maar ook niet met de goedkope woorden van een superster.