Danışmanımın kanser komplikasyonumla ilgili tuhaf tepkisi beni şaşkına çevirdi
Aynaya baktığımda, kuaförümün saçlarımı yavaşça kesmesini izledim. Yıllar içinde aynı sandalyeye defalarca oturmuştum, genellikle iş görüşmelerinden, Noel'den önce ya da tatile çıkmadan önce "oh la la" hissi yaşamak için. Yıllar geçtikçe, yeni "saçım"la salondan çıktığımda hep bir mutluluk duygusuyla ayrılırdım. Kuaförümle mutluluk anları paylaştım ve Slovakların Noel'i nasıl kutladıkları hakkında çok şey öğrendim.
Aşkta şanssız olduğumdan bahsettik ve onu tanımadan önce nasıl tanımış olabileceğimi tahmin ettik; çünkü o, 20 yıl önce yakındaki O'Neill's barında kalabalıktan sıyrılan kadınlardan biriydi. Ve tabii ki, İngiltere'de olduğumuz için hava durumu ve tatiller hakkında çok konuştuk.
Ama bu sefer farklıydı. Yeni "saçımı" gururla sergilemek yerine, daha önce hiç olmadığı kadar kısa bir kesimle ve kanser olduğumdan hiç şüphe duymadan ayrıldım.
Hastalığım, hastanede tartılmadığım, kan tahlilleri yaptırmadığım, sağlık ekibim tarafından ishal olup olmadığım sorulmadığı ve saatlerce kemoterapi serumuna bağlı kalıp Mini Cheddar yemediğim zamanlarda her iki haftada bir unutabileceğim bir şeydi.
Ama şimdi, evimden çıkmadan önce aynaya her baktığımda, beni hatırlatan kalıcı bir şey var. Kısa saçlarım, attığım her adımın mezarıma doğru bir adım daha olduğunu hatırlatıyor.
Böyle olması beklenmiyordu. İki yaz önce, tedavisi olmayan bağırsak kanseri teşhisi konduğunda, saçlarımın dökülmeyeceği söylendi. Danışmanım bir bakıma haklıydı çünkü saçlarımın tamamını kaybetmedim. Ama aylar geçtikçe gurur ve neşe kaynağım, yavaş yavaş seyrelerek, tamamen gülünç bir hal alana kadar kıvırcık, koyun gibi bir saç teliyle yer değiştirdi.
Saçma derken, yanlarda büyük uzun saçlarım ve başımın ortasında kalın bir çizgi halinde uzanan neredeyse hiçbir şeyi olmayan bir tutam saçım vardı.
Yakın zamanda bir randevum sırasında bir danışmana bundan bahsettim ve kimliğimi yavaş yavaş kaybetmenin benim için ne kadar üzücü olduğunu fark edemedi.
Ya insanların beden dilini okumakta berbattı ya da hiçbir akıl sağlığı becerisine sahip değildi çünkü 40'lı yaşlardaki insanların kel kaldığını söyledi.
Ailesinde durum böyle olabilir, çünkü 30'lu yaşlarında saç çizgisi ciddi şekilde gerilemeye başlamıştı, ama benim ailemde böyle bir şey duyulmamış. Saçlarımızı mezara kadar götürüyoruz.
Kuaförüme saçlarımı olabildiğince normal göstermesini söylediğimde aklımda mezar vardı. Eskiden, o tuhaf, yamalı saçlara göre çok daha iyi görünüyor. Ama şimdi ölüm yolculuğumun sürekli bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor.
Kemoterapiyi bırakırsam saçlarım tekrar uzayacaktı. Ancak kanserim tedavi edilemez olduğu için, ancak tedavim işe yaramazsa ve tümörler vücudumu harap ederse veya NHS'nin ilaçlarımı karşılayacak parası kalmazsa durdurulabilir.
Kanserin gittiği veya tıbbi tabirle "hastalığa dair hiçbir belirti olmadığı" sözlerini duyacak kadar şanslı olanlardan değilim.
Bu, tıbbi ekiplerin hastalarını gerektiğinde uzmanlara yönlendirebilmesini ve böylece kanserle ilgili tüm duyguları, saç dökülmesi ve karşılaştıkları diğer sorunlar konusunda onlara yardımcı olunabilmesini içerecek.
Ve yakın zamanda danışmanla yaşadığım karşılaşmadan yola çıkarak, bir kanser hastasının saç dökülmesi konusunda neler hissedebileceğini anlayamadığını söyleyebilirim; tıbbi ekiplerin de ruh sağlığı sorunları konusunda daha bilinçli olmaları için eğitim verilmesi gerekiyor.
Lütfen dilekçeyi imzalayarak mücadelemizde bize yardımcı olun, böylece Hükümet ve NHS'nin bizi dinlemesini ve kanser hastaları için ruh sağlığı desteğinin sağlanmasını sağlayalım.
Daily Express
