Teorinin Önemi: Ticaret, İşler ve Ücretler

Teori dünyayı anlamak için hayati önem taşır. Hem etrafımızdaki dünyayı anlamamıza hem de tahminlerde bulunmamıza yardımcı olur. Teori bir gözlük gibidir: iyi bir gözlük daha iyi görmenizi sağlar. Kötü bir gözlük ise işleri daha da kötüleştirir. Ve hiçbir gözlük işe yaramaz değildir.

Günümüzün en büyük sorunlarından biri, Trump Yönetimi'nin ticaret politikasının korkunç derecede kötü teori tarafından yönlendiriliyor olmasıdır (eğer teori tarafından yönlendiriliyorsa). Daha da kötüsü, kolayca doğrulanabilen gerçekleri ve rakamları (örneğin, Trump'ın ABD'nin Çin ile olan ticaret açığının 1 trilyon dolar olduğu iddiası . 300 milyar dolardan az . Şahsen, temelleri bile doğru yapabilselerdi, merkezi planlamacılara nispeten daha fazla güvenirdim) kavrayamıyorlar.

Bu yazı, saçmalıkların bir kısmına yönelik düzeltici bir bakış açısı sunmayı amaçlıyor. Elbette, Gerçek İnananlar için bunların hiçbiri önemli olmayacak; bu yazı onlar için değil. Bu yazı, ticaret teorisini anlamak isteyenler içindir.

Uluslararası ticaret, yerel ticaretten farklı değildir. İster Boston'daki Bret ile, ister Baton Rouge'daki Brad ile, ister Berlin'deki Bobby ile ticaret yapın, aynı ilkeler geçerlidir. Özellikle, insanlar alım satım kararları verirken marjinal düşünürler. Bir malı üretmenin marjinal maliyeti, üretmenin marjinal faydasını aştığında satın alırlar. Başka bir deyişle, satın almanın daha ucuz olduğu zaman satın alırlar ve üretmenin daha ucuz olduğu zaman üretirler. Aynı şekilde, malı üretmenin marjinal maliyeti, üretmenin marjinal faydasından az olduğunda satarlar. Ya da, malı satarak üretmenin maliyetinden daha fazlasını elde edebilecekleri zaman satarlar.

Ricardo'nun karşılaştırmalı avantajın ticaret modellerini belirlediği basit modeli, hem bireysel düzeyde hem de uluslararası düzeyde geçerliliğini defalarca göstermiştir. Teknik ayrıntılar ortaya çıkmıştır (örneğin, Hecksher-Ohlin 'Standart Ticaret Modeli', Stolper-Samuelson ve Faktör Fiyat Eşitlemesi, Belirli Faktörler Modeli, Ürün Yaşam Döngüsü Teorisi, vb.), ancak bu ayrıntılar temel mantığı değiştirmediği için basit modele sadık kalacağız.

İnsanlar marj üzerinde düşünüp hareket ettiğinden, uluslararası ticaret kalıplarının bu marjları yansıtmasını beklemeliyiz. Başka bir deyişle, bir ulus genellikle nispeten kötü ürettiği şeyleri (yani, düşük üretkenlikli mallar/hizmetler) ithal etmeli ve nispeten iyi ürettiği şeyleri (yani, yüksek üretkenlikli mallar/hizmetler) ihraç etmelidir. Dahası, ücretler üretkenliğe bağlı olduğundan, ithalatla rekabet eden endüstrilerdeki ücretlerin nispeten düşük, ihracatla rekabet eden endüstrilerdeki ücretlerin ise nispeten yüksek olmasını beklemeliyiz. Gerçekten de gördüğümüz budur.

Peterson Uluslararası Ekonomi Enstitüsü için yazan J. Bradford Jensen ve Lori G. Keltzer, ticaret için "risk altında" olan işlerin ezici çoğunluğunun düşük üretkenlik ve düşük ücretlere sahip sektörlerde olduğunu gösteriyor . Tersine, en yüksek üretkenlik ve ücretlere sahip sektörler ihracatçılardır (bkz. Şekil 4 ve 7). Bu veriler biraz eski (rapor 2008'den), ancak rakamları güncellemek için çalışıyorum. Desen değişmiyor; sadece sayılar.

Ticaret kalıpları belirli bir mantığı izlediği ve rastgele olmadığı için, ticaretten kaynaklanan iş kayıplarının rastgele olmasını da beklememeliyiz. Korumacılar, ticaret iş kayıplarının rastgele olduğunu (ve bu nedenle ortalama ücretlerden bahsediyorlar) veya ticaret iş kayıplarının rastgele olmadığını dolaylı olarak savunmayı severler, ancak bazı nedenlerden dolayı, firmalar en üretken, en az maliyetli işlerini yurtdışına taşımayı düşünürler (bu nedenle yalnızca yüksek üretkenlikli endüstrilere ve ücretlere odaklanırlar). Ancak iş kayıpları düşük ücretli alanlarda, iş kazanımları ise yüksek ücretli alanlarda olur.

Sonuç olarak, tarifelerle "kurtarılan" işler, aynı zamanda yüksek üretkenlikli işler pahasına düşük üretkenlikli işler olacaktır. Örneğin tekstili ele alalım. ABD'deki tekstil üretimi, yurtdışından gelen sert bir rekabetle karşı karşıyadır. BLS'ye göre , tekstil üretim işçileri ortalama 17,78 dolar/saat kazanmaktadır. Bu, ulusal ortalamanın (32,66 dolar) yalnızca %54,4'üdür. Buna karşılık, en büyük ihracatlarımızdan biri olan petrol ve petrol çıkarma işçileri ortalama 28,39 dolar/saat kazanmaktadır. (Not: bu veriler yöneticileri ve diğer denetleyici çalışanları hariç tutmaktadır. Bunlar yalnızca denetleyici olmayan verilerdir.) Tarifeler bazı düşük üretkenlikli işleri "kurtarabilir", ancak daha yüksek üretkenlikli işler pahasına. (Herhangi bir itirazı önlemek için, seçilen iki endüstrinin ölçeğin tam tersi olduğu doğrudur, ancak asıl nokta aynıdır.)

Şimdi, elbette, ticaret genişledikçe, bazı tekstil işçileri işten çıkarılabilir. Alternatifleri nelerdir? Hayatlarının geri kalanında kamu parasıyla yaşamaya mı mahkûmdurlar? Sonuçta, becerilerine artık ABD ekonomisinde ihtiyaç duyulmuyor (ekonomistlerin "yapısal işsizlik" dediği şey). Cevap: muhtemelen hayır. Nispeten düşük üretkenlikteki hizmet işleri bile bu düşük kaliteli üretim işleriyle hemen hemen aynı ücreti ödüyor. Gıda hazırlama işçileri ortalama 17,32 dolar/saat kazanıyor. Perakende satış işçileri: 17,05 dolar/saat. Bunlar tekstil üretim işçisi için ücretlerde düşüş mü? Elbette. Ama bunlar oldukça karşılaştırılabilir ücretler. İşçi tekstilde sosyal yardım almıyorsa, büyük ihtimalle perakende veya gıda hazırlama işçisi olarak da çalışmazdı. Ve tüm bunlar işçinin yeniden eğitim almak için hiçbir adım atmadığını varsayıyor. Daha fazla talep olan beceriler edinirlerse, ücretlerini artırabilirler .

Hayat marjlarda gerçekleşir. Bu nedenle, ticaretteki ayarlamalar marjlarda da gerçekleşecektir. İyi teori, tarifelerin çeşitli marjlar boyunca potansiyel etkilerini görmemize (ve hangi etkilerin gerçekleşmesinin olası olmadığını göz ardı etmemize) yardımcı olur.

Lisansüstü eğitimden kişisel bir hikayeyle bitireyim:

Robin Hanson'ın Hukuk ve Ekonomi lisansüstü dersini (ECON 841) alıyordum. Notun bir kısmı için, orijinal bir makale sunmamız gerekiyordu. Çok akıllıca olduğunu düşündüğüm bir model bulmuştum. Matematik işe yaradı ve oldukça güzeldi. Makaleyi sundum ve Dr. Hanson sadece bir şey söyledi: "Bu ilginç, ama ekonomi nerede?" Bu basit soruyla modelimi havaya uçurdu. Cevaplayamadım. Matematik kesindi. Model mantıksal olarak mükemmeldi. Ama hiçbir şeyi açıklamıyordu. Teori yoktu. "Ya şöyle olsaydı?"dan biraz daha fazlasıydı . O gün iki önemli ders aldım: 1) Bir daha asla böyle utanmak istemiyorsam, teorinin dahil edildiğinden emin olmalıyım ve 2) Birine yeterli varsayımda bulunursam, istedikleri her şeyi kanıtlayabilirler.

İyi teori kötü görüşü engeller. Kötü teori, matematiksel olarak ne kadar kesin olursa olsun, içine ne kadar süslü Yunan harfleri atarsanız atın, yanıltıcı olacaktır.