Evde sergilenen duygusal bir bölge

Bir metne ne kadar emek verilirse verilsin, bu sergiyi anlamak için onu ziyaret etmek, içinde yürümek, her bir kartın üzerinde, ziyaretçiye büyük bir kolektifin her bir katılımcısı hakkında bir dizi tanım açan kodun her olası taramasının üzerinde uzun uzun durmak gerekiyor. Bununla birlikte, Riobamba Caddesi'ndeki Ulusal İki Yüzüncü Yıl Evi'nin bir katını ve In Situ Ödülü adı verilen bir katını kaplayan koleksiyonu güçlendiren bazı verileri belirtmek önemlidir. Buenos Aires, Chaco, Chubut, Córdoba, Corrientes, Catamarca, Entre Ríos, Jujuy, La Rioja, Mendoza, Misiones, Salta, Santa Fe ve Tucumán'dan 120 sanatçının 200 resim, heykel, enstalasyon, tekstil, çizim, seramik ve fotoğrafının yoğunlaştığı iki kat.

Bir ev. Ev. Abel Guaglianone ve Joaquín Rodríguez Koleksiyonu'nu oluşturan eserlerin ilk halka açık sergisi olan Domestic Becomes Territories , temmuz ortasına kadar ziyaret edilebilecek. Küratörlüğünü, Santa Fe'deki Rosa Galisteo de Rodríguez İl Güzel Sanatlar Müzesi'nin müdürü olan ve Arjantin federal sanat koleksiyonunun seçilmesinde bakış açısı önemli rol oynayan Analía Solomonoff üstlendi. Açılışta da belirtildiği gibi, bu, tek bir sergide bir araya getirilebilecek kadar geniş bir yelpazedeki coğrafyaları, vizyonları, malzemeleri ve kişisel jestleri barındıran ilk koleksiyoncu sergisi.

Evden kamusal alana bu geçişi vurgulamak için koleksiyoncuların evinin duvarlarında kullanılan koyu gri renk kullanıldı; ev büyük bir alan olmasına rağmen asılı eserlerle doluydu. Bu ilgi 25 yıl önce modern soyut sanata odaklanarak başladı.

Ülke genelinde, MAC (Córdoba) gibi daha geleneksel olanlardan, ArteCo (Corrientes), FAS (Salta), MicroFeria de Arte (Rosario), a.362 (Chaco) veya Plateada (La Plata) gibi fuarlara kadar yeni sanat fuarlarının çoğalmasını takiben gerçekleştirilen ardışık seyahatler, Joaquín ve Abel'in "bağlantıcılık" adını verdiği şeyle bir araya gelen koleksiyon yapma arzusunun yaşandığı alışverişlere yol açtı. Bu yeni sözcük, bugün galeride bulunan parçaların her birinin, sanatta var olan olası bağlantıları anlamanın yeni yollarının, sohbetlerin ve fikir alışverişinin bir parçası olduğu sonucuna varmamızı sağlıyor.

Bir yanda sanatçı ve onun şiirsel evreni, diğer yanda alıcı ve satıcı olarak etkileşimde bulunanların aracılığı ile. Bu dünyaları birleştirmek, olasılıkları fark etmek ve bunları sanatçının profesyonelleşme aşamasına bağlamak, nerede yaşarsa yaşasın, sanatla dolu bu evi artık kamunun gözü önünde olması nedeniyle çok ilginç kılan bir değerdir.

Bir diğer değeri ise monoton bir yolculuk olmaması; Her maddiyat, tasarlandığı o topraksal kökün bir parçasını taşır. Küratörün sunumda belirttiği gibi, "hassas düşünceyle ilgili bir küratoryal kurgu yoktu." Amaç, "soyutlamalar, doğalar ve bedenler olmak üzere üç ana odaklanan bir bakış açısıyla sağlam bir zemin bulmamızı sağlayacak bir anlatı bulmak için tüm bu sesleri temsil etmekti."

Ancak bu, coğrafi bir tur değil, daha çok, kendi geleneklerini, topraklarını, topraklarının ikonik imgelerini ve Batı sanatının tarihini farklı açılardan yeniden yorumlayan farklı insanların duyarlılıklarını birbirine bağlıyor. Solomonoff, küratöryal metinde bir anahtar daha bıraktı: "Sergi duygusal bir coğrafya", zira sadece farklı yerleşim alanlarını değil, aynı zamanda birçok mizah anını da içeriyor, bu da A House'un bir diğer anahtarı. Ev .

"Sanırım bu sergi, bir bakıma tefekküre geri dönmeyi, onu teşvik etmeyi öneriyor. Bir sanat eseri dikkatinizi çekiyor, orada kalmanızı sağlıyor, sanatçının kim olduğunu, neden o eserin orada olduğunu sormanızı sağlıyor," diye düşündü Joaquín açılışta.

Kâğıt üzerinde sıkıştırılmış toprak kullanan ve "yaşayanları da taşır, ölüleri de" ifadesini kullanan Cordoba'lı sanatçı Rodrigo Shiavoni ; La Plata'dan Carlos Garnica , karton üzerine kalemle çizdiği eserinde "Sanat" sözcüğünü kullanıyor; Tucumán'lı Gustavo Nieto bir başka eserinde şöyle diyor: "Başkalarını ikna etme ihtiyacından vazgeçtim"; Edgar Murillo'nun Jujuy'dan yağlıboya tablosunda "Tefekkürün çözülmesi" ifadesi yer alıyor.

Salta’dan Romina Postigo, “ben”i, “ruhunuzun hissettiği gibi” netliğini de içinde barındıran yoğun bir tuvalde kullanıyor; Mónica Rojas, cennet fikrini dile getiren coşkulu bir doğa resmediyor; La Rioja'dan Mariana Casas , seramikleri yeniden yorumlayarak oldukça renkli bir totem yaratıyor; Santa Fe'den Leonel Collazo , “Aguará Guazú Anıtı”nda bisque seramikler kullanıyor; Öte yandan Gaspar Núñez de Tucumán, esnek bir kalıptan elde ettiği krom kaplı bir alçıda başın hareketini deforme ediyor.

Buenos Aires'li Daniel Fite'nin örneğinde olduğu gibi bir manzara geleneğine duyulan saygıdan, César Bernardi'nin "El Noya" adlı eserinde nehirle işaretlenen doğanın şenlikli bir şekilde konumlandırılmasına kadar. Corrientes'in Alberto Ybarra'sında sahte bir Poseidon'un bir timsahı kucakladığı gelenekler arası etkileşimden, Cordoba'lı Manuel Molina'nın işinde "Yattığım tüm insanlar"dan "Yattığım tüm fikirler"e kadar uzanan İngiliz sanatçı Tracey Emin'in göndermesine kadar.

Salta yerlisi Clara Johnston'ın "In situ" kelimesini taşıyan eseri, 2022'den beri geliştirilmekte olan projenin temelini oluşturuyor. Aynı adı taşıyan eser, Buenos Aires hariç ülkenin her yerinden gelen sanatsal projeleri finanse etmek için verilen bir ödül. Joaquín, Casa'nın üçüncü katında "ödülün farklı edisyonlarından 41 kazananı, bunların arasında 27 bireysel sanatçı, 14 kolektif proje ve bir küratöryel proje" görebileceğinizi söyledi.

Bazı videolar Misiones Görsel Hikayeleri kolektifinin projelerini anlatıyor; veya Chaco'daki Resistencia'daki Chorizo ​​galerisi ve Santa Fe'deki Mor Proje. Evsiz insanlara çevrelerini kaydedebilmeleri için kamera sağlayan bir kolektif olan Sokak Projesi ve şehrin çeşmelerinden ve anıtlarından esinlenerek kalıplar kullanarak yemeklik yağları geri dönüştürerek sabun üreten Rosario yerlisi Nicolás Biolatto'nun Köpük Projesi , hedef kitleleri için yeni fırsatlar yarattı.

Buenos Aires Galeri Ağı ve Rosario'daki Espacio Barraco da sanat ile toplum arasındaki diyaloğu teşvik ederek kapsayıcılığı ve düşünmeyi teşvik ediyor. Salta'dan bir Wichi sanatçısı olan Eugenio Martínez , atalarını şekillendiren seramiklerle çalışıyor; Lisandro Maranzana ise trafik ışıklarında eserlerini satmaktan galeride çalışmaya geçti. Bu grupların ve bireylerin çoğu için, bu iki "bağlantıcı" ile tanışmak, sanat alanında profesyonelleşme ve tanınma yolunda bir açılım anlamına geliyor.