Telefonumda 31.598 adet fotoğraf var ve onları silmek istemiyorum.

En eski fotoğraf bile bana ait değil. Miras kalan bir iPhone'da belirdi. Büyükbabam ve büyükannemin evi, eski mermer lavabo, babamın yaptığı patatesli kahve... Nasıl silebilirim ki ? Sonra kamera rulosuna 31.597 tane daha geldi. Tüm arkadaşlarımın binlerce fotoğrafı var; yakın arkadaşlarımın 100.000'e ulaşan fotoğrafları var. Eminim siz de düşündüğünüzden daha fazlasını kaydediyorsunuzdur. Muhtemelen kaç tane olduğunu görmek için okumaya ara vermişsinizdir.

Neden bu kadar çok fotoğraf saklıyoruz? Neden onları silemiyoruz?

Dünya çok hızlı hareket ediyor ve bir anlık görüntüyü kaydetmek, o anı korumanın tek yolu gibi görünüyor. Başkalarının fotoğrafları üzerine bir düşünceyi okurken bunu düşünmeye başladım: "Dünyayı görmenin eski, bir nesnenin etrafında dolaşıp onu incelememize ve karşılaştırmamıza olanak tanıyan yaya yolu, teknolojik ilerlemeye yenik düşmüş gibi görünüyor. Dünya hakkında gördüklerimiz, bize bağlantısız, açıklanamaz ve tamamlanmamış, geçici, kaleydoskopik görüntüler dizisi olarak geliyor."

MoMA'nın görüntü yönetmeni tarafından 1968'de , evet, 1968'de, New York Müzesi Joel Meyerowitz'in (şu anda PHotoEspaña'da ) bir sergisini düzenlediğinde yazılmıştı. Joel, burs kazanmış ve eşiyle birlikte Avrupa'ya doğru yola çıkmıştı. Bir yıl boyunca arabayla on ülkeyi gezdi. 30.000 kilometre yol kat etti, 25.000 fotoğraf çekti ; bunların çoğu hareket halindeki arabanın içinden çekilmişti. Parisli okul çocukları, Alman yüzücüler, Malaga'lı bir cemaat üyesi...

MoMA metninde şöyle devam ediyor: " Cartier-Bresson, fotoğrafçıların sürekli kaybolan şeylerle uğraştığını söylüyor. Bunu artık eskisinden daha hızlı yapıyorlar. Ayrıca, fotoğraf dışında onları geri getirebilecek hiçbir araç olmadığını da ekliyor."

Günümüzde her şey 1960'larda olduğundan daha hızlı kayboluyor. Anılarımızdan çok anlık görüntülere güveniyoruz. Bauman , içinde yaşadığımız bu akışkan zamanlarda kendimizi güvende hissettirecek şeylere ihtiyacımız olduğunu söylüyor. İşte karşımızda: rahatlatıcı görüntüler. Yediğimiz yemeklerin, gittiğimiz konserlerin, sarıldığımız arkadaşların fotoğrafları.

31.598 fotoğrafım olmasına rağmen, seyahat ederken yaşadığım en büyülü anlardan birinin tek bir karesine bile sahip değilim. St. Petersburg'daki Hermitage Müzesi'ndeydim. O zamanlar cep telefonlarında tuşlar, fotoğraf makinelerinde ise film vardı. Rusya'ya dönmenin zor olacağı için mi, yoksa henüz sürekli bir dikkat yoğunluğu içinde yaşamadığımız için mi, yoksa sadece anılarım olduğu için mi bu kadar özel olduğunu bilmiyorum. Beni en çok etkileyen tabloyu bile gözümde canlandıramıyorum. Bir Rembrandt olduğunu biliyorum, o ışığı biliyorum... Hiç fotoğrafım olmadığı için üzgün olduğumu biliyorum.