Müzik, No Kings protestolarını nasıl besledi ve besledi
Geçtiğimiz hafta internette dolaştıysanız muhtemelen No Kings protestolarından görüntüler görmüşsünüzdür.
ABD Başkanı Donald Trump'a karşı düzenlenen devasa gösteri, ABD'nin dört bir yanında ve Kanada'nın bazı bölgelerinde gerçekleşti; ancak her iki gösteriyi birbirine bağlayan ortak bir özellik vardı: müzik.
Kaliforniya'nın Auburn kentinde kalabalık bir grup tarafından seslendirilen Sefiller'in coşkulu "Halkın Şarkı Söylediğini Duyuyor Musun?" adlı eseri de vardı.
Atlanta'daki karşı protestocuların sesini bastırmak için bir bando tarafından seslendirilen Bella Ciao adlı eser, 1940'lardaki İtalyan anti-faşist hareketiyle güçlü bir şekilde bağlantılı, daha az bilinen bir eserdi.
Ve No Kings gösterilerine katılmak isteyen müzisyenlerin seslendirdiği yeni ve eski birçok müzik parçası da vardı.
New York'taki Stony Brook Üniversitesi'nde eleştirel müzik çalışmaları alanında doçent olan Benjamin Tausig, "Yeni müziklerin yanı sıra eski şarkıların da karışıma dahil edildiği büyüleyici bir karışım var" dedi.
"Bu, şu anda protesto bağlamında insanlara ilham vermek."
Bunun sebebinin, müziğin politik eylemle ayrılmaz bir bağlantısı olması ve bu eyleme ilham verme yeteneği olduğunu söylüyor.
Belirli bir şekilde kullanıldığında, bazı şarkılar neredeyse karşı konulamaz eylem çağrıları haline gelebilir. Ve protesto hareketlerinin başlangıcı genellikle hem maruz kaldığımız müziği hem de müzik sanatçılarının yayınlamayı seçtiği müziği temelden değiştirir, diyor Tausig.
Ancak protesto müziği söz konusu olduğunda, tüm şarkılar eşit yaratılmamıştır, diyor Indiana Üniversitesi Müzik Teorisi Bölüm Başkanı ve yakında çıkacak olan Oxford Handbook of Protest Music'in yardımcı editörü Noriko Manabe. Ve bu müzikle etkileşim kurma şeklimiz, diyor, son protestolarda en yaygın kullanılan şarkılardan bazılarının neden eski, daha az geleneksel popüler şarkılar olduğunu anlatıyor.
Bella Ciao, Do You Hear the People Sing? veya hatta protestolarda kendine özgü anları olan The Star-Spangled Banner gibi şarkılar, belirli bir türe ait olma eğilimindedir, diyor. "Katılımcı"dan ziyade "sunumsal"dırlar.
Sunumsal müzik tek bir yetenekli icracı için tasarlanmışken, We Shall Overcome gibi diğer ikonik protesto şarkıları gibi katılımcı müzikler öyle değildir.
"İnsanların daha kolay katılabilmesi için daha tekrarlayıcı," dedi. "Aslında mesele usta olup olmadıkları değil. Mesele mümkün olduğunca çok insanı dahil etmek."
Katılımla birlikte ideolojinin de ortaya çıktığını söylüyor.
"Ses tellerini ve kasları birlikte hareket ettirme fikri, diğer insanları dinlemek ve hareketlerini hissetmek zorunda olmanız —" dedi Manabe. "Sadece bunu seslendirme eylemi bile bunun inanç sisteminizin bir parçası olduğunu hissettiriyor."
Ele geçirilmiş müzikTausig, katılımcı yönün şarkının aslında ne hakkında olduğunu bile gölgede bırakabileceğini söylüyor. Tarihsel olarak, diyor, en popüler protesto şarkıları herhangi bir siyasi hareketle doğrudan veya görünür bir bağlantısı olmadan sahiplenilme eğilimindedir. Bunun nedeni, onlarla ilişkilendirilen kültürel ikonografinin daha fazla ağırlık taşıma eğiliminde olmasıdır.
Örneğin Kendrick Lamar ve Beyonce, Black Lives Matter hareketinde çok önemli isimler oldular.
"Şarkılarının Black Lives Matter'a özel olarak değinmesine bile gerek yoktu, böylece insanları harekete geçirmede gerçekten etkili olabiliyorlardı," dedi.
Bazı şarkılar açıkça karşı oldukları görünen hareketler tarafından bile benimsenir. Örneğin, Tausig, Bruce Springsteen'in hayal kırıklığına uğramış bir Vietnam Savaşı gazisini konu alan Born in the USA adlı şarkısının, ABD Başkanı Ronald Reagan tarafından 1984'teki bir seçim konuşmasında meşhur bir şekilde referans verildiğini belirtiyor.
Daha yakın bir zamanda, Creedence Clearwater Revival'ın asker kaçağı şarkısı Fortunate Son bir askeri geçit töreninde çalındı ve bunun bir protesto biçimi mi yoksa şarkının anlamının yaygın bir yanlış yorumlanmasından mı kaynaklandığı konusunda spekülasyonlara yol açtı.
Her iki durumda da şarkının aslında ne söylediğinden çok neyi temsil ettiği önemliydi.
Ancak Manabe, yine de şarkıların siyasi tartışmaların her iki tarafı tarafından da kullanılmasının protesto müziğinde uzun bir geçmişi olduğunu söylüyor.
1600'lerde Britanya'ya geri dönersek, Kraliyetçiler ve Parlamentocular'ın savaşan grupları, taraflarını destekleyen genellikle kafiyeli sözler içeren büyük kağıt parçaları olan "geniş sayfalar" dağıtırdı. Ancak bunların hatırlanmasının kolay olduğundan emin olmak için, iyi bilinen melodilere ayarlanırdı.
Bu, "contrafacta" ile sonuçlandı: her iki taraf da aynı "şarkıyı" söylüyordu, ancak tamamen farklı kelimelerle ve tamamen farklı idealleri destekliyordu.
Bu olgu bugün de devam ediyor. Manabe, demokrasi hareketinin hem savunucularının hem de eleştirmenlerinin Do You Hear the People Sing? sloganını kullandığı 2014 Hong Kong protestolarına işaret ediyor.
Bu arada rock, country, EDM ve hip-hop sanatçıları da protestolarda müzikal mihenk taşları ve viral anlar yaratarak politik müziklerini yayınlamak veya yeniden yayınlamak için bu trene atlamış gibi görünüyor.
Haberlerle bağlantılı şarkılar yayınlayarak sosyal medyada ün kazanan Arkansas halk müzisyeni Jesse Welles, YouTube'da 150.000'den fazla izlenme sayısına ulaşan yeni parçası No Kings'i tanıttı. Salt Lake City'de EDM müzisyeni Subtronics , performansına "No Kings" bölümünü ekleyerek TikTok'ta iki milyondan fazla izlenme elde etti.
Bu arada Dropkick Murphys , Soundgarden ve Pavement , müziklerini, eski ve yeni, protestolarla ilişkilendiren paylaşımlarda bulundular. Bunlara Kanadalı Grammy ödüllü Allison Russell , daha az bilinen blues , country ve bluegrass müzisyenleri ve hatta YouTube'da 750.000'den fazla izlenme sayısına ulaşan No Kings adlı bir AI hip-hop parçası da dahildi.
"Muhalefeti veya otoriteye karşı direnci şiddetsizlik yoluyla ifade etmek, kullanabileceğimiz en etkili silahlardan biridir" diyor No Kings protestolarıyla doğrudan bağlantılı yeni müzikler yayınlayan Kanadalı müzisyen Jordan Benjamin (sanatsal olarak Grandson olarak bilinir).
Bir sanatçının bakış açısından bakıldığında, bu ani yükseliş mantıklı: Pop kültürünün döngüsel yapısı göz önüne alındığında, daha önce modası geçmiş veya çağdışı görülen müzikler aniden daha fazla talep görmeye başladı.
Tausig, bu tür yön değişikliklerinin başlangıcında hangi şarkıların bu hareketi tanımlayacağının önemli bir soru haline geldiğini söylüyor.
"Müzik olmadan bir protestoyu hayal etmek zor," dedi. "Ancak bir hareketin estetiğini oluşturmada da çok önemli hale geliyor."
cbc.ca
