Tire Nichols Katillerinin Beraat Etmesi ve 2020'nin Boş Vaadi
En bilgilendirici analizleri, eleştirileri ve tavsiyeleri günlük olarak e-posta kutunuza ulaştırmak için Slatest'e kaydolun .
Tyre Nichols öldürüldü.
Öldürülmedi. Kaybolmadı. Basitçe "bitmiş" bir hayat değil. O öldürüldü. Hayatının bir önemi olmadığına karar veren insanların bilinçli tercihleri sonucu, varoluşun kırılgan ipliğinden koparılmıştı. Hayatı, devletin otoritesini göğüslerinde taşıyan adamların yumrukları, çizmeleri ve copları altında çalındı, dünyadan koparıldı.
2023 yılının Ocak ayında karanlık bir Memphis yolunda dikkatsiz sürüş yaptığı iddiasıyla arabasından sürüklendi. Beş polis memuru Nichols'u acımasızca dövdü, yumruklarını yüzüne indirdi, çizmeleri kaburgalarını parçaladı, cop havayı yararak kafatasına çarptı. O bağırırken onlar gülüyorlardı. Annesini yalvarırken onunla alay ediyorlardı. Ona "kaltak" dediler ve daha da kötüsünü söylediler; sesi titredi, korkusu açığa çıktı, onuru ayaklar altına alındı, hayatı ellerinin altında soldu.
Nichols'a tekrar sadece dikkatsiz sürüş suçlaması yöneltildi; bu, ceza, mahkeme tarihi ve para cezası tartışması anlamına gelmesi gereken bir iddia. Ölüm cezası değil. Anayasaya göre, hakların korunması altında bir süreçle, sakin bir tartışmayla, bir sohbetle karşılanması gereken bir suçlama. Yarışmak, duyulmak, görülmek için bir şans. Ancak siyahi Amerikalılar için, usulüne uygun yargılanma vaadi çoğu zaman bir serap, dokunulduğunda solan mürekkeple yazılmış bir yemindir. Onun yerine sokak kanunu var. Onun yerine rozetin hükmü var. Onun yerini şiddet aldı.
Tire Nichols'a vahşice saldıran üç polis memuru, Nichols'un dövülerek öldürüldüğü Memphis şehrinden değil, Tennessee'nin farklı bir bölgesinden, acıdan uzak, sokakları hala kanıyla lekeli olan bir yerden seçilen bir jüri tarafından suçsuz bulunarak beraat etti. Bir adamın dövülerek öldürüldüğü görüntüleri izleyen Amerikalı jüri, açık uçlu bir soruyla karşılaştı. Darbelere, çığlıklara, yalvarışlara bakıp duran, kare kare tanık oldukları acılara değil üniformalara inanmayı seçen bir jüri. Bir kez daha jüri net bir şekilde konuşuyor: Rozet hesap verebilirliğin simgesi değil. Bu bir mazeret.
Tire Nichols'a karşı vahşice şiddet uygulayan eski polis memurlarından ikisi hâlâ federal olarak cezalandırılmayı bekliyor; bu hesap verebilirlik ilkesi yalnızca Adalet Bakanlığı'nın bu kişilerin eylemlerini sadece bir görev ihlali olarak değil, aynı zamanda temel hakların ihlali olarak görmesi sayesinde kavranabildi. Ancak bu dar federal erteleme, eyalet beraatlerinin lekesini temizlemiyor. Korumaya yemin etmiş kişilerin yumrukları altında bir adamın dövülerek öldürülmesini adalet olarak gören bir sistemin alaycılığını ortadan kaldırmıyor.
Siyahların acı çekmesini suç olarak görmeyi reddeden bir sistem için federal bir mahkumiyet bir tedavi değildir. Bir devletin sokaklarındaki kana bakıp omuz silkmesi, hakikatin zaferi değildir. En yüksek suçlamanın, yalnızca başka bir hükümetin müdahalesi nedeniyle hesap verme umudunu taşıması durumunda, bu bir cevap değildir. Kanayan bir yaranın üzerine sarılan bir bandajdır. Bir mezarın üzerine fısıldanan boş bir vaattir bu.
Polis hukuksuzluğu nedeniyle devletin beraat etmesi sadece bir başarısızlık değildir. Onlar bir işarettir. Yerel adalet mekanizmasının sadece hoşgörüyle yaklaşmadığını, aynı zamanda vahşetin koruyucusu rolünü benimsediğinin bir işareti. Adaleti sağlamak için kurulan mahkemeler, adaletle alay edenlerin sığınağı haline geldi. Toplumun sesi olması gereken jürilerin suç ortaklığı korosuna dönüştüğü. Federal suçlamalar bir bakıma devletin güvenilmez olduğunun kabulüdür.
Ve o boşlukta, devlet adaletinin başarısız olduğu, toplumun sesinin susturulduğu, kanunun sırt çevirdiği yerde, kendimize şu soruyu soruyoruz: Umut edebileceğimiz tek adaletin uzak ve isteksiz bir elden gelmesi ne anlama geliyor?
Ve durum daha da kötüye gidiyor.
Donald Trump'ın başkanlığında ilerleme yalanı bir silaha dönüştü. Trump, günler önce yalnızca en şiddetli polis teşkilatları üzerindeki federal denetimi ortadan kaldıran bir yürütme emri imzaladı . Onların zulmünü kutsar. Yönetiminin "Amerika'nın kolluk kuvvetlerini güçlendirdiğini ve serbest bıraktığını" gururla ilan ederken, "kolluk kuvvetlerini şeytanlaştırma ve yasal ve siyasi kelepçeler koyma" çabalarını küçümsedi.
Yönetimi, polis vahşetini dizginlemeyi amaçlayan kırılgan anlaşmalar olan rıza kararnamelerini, memurlara hakaret olarak nitelendirip parçalamaya çalışıyor. Bir zamanlar en kötü muameleyi yapan bakanlıkları denetleyen federal gözlemciler görevden alınacak, yönetimleri gereksiz müdahaleler olarak kınanacak. Ve daha da ürkütücü olanı, kararname, polis şiddetinin hesabını soran yerel savcıların kendilerinin de incelemeye tabi tutulacağını ve eylemlerinin kamu düzenine yönelik tehdit olarak değerlendirileceğini açıkça belirtiyor.
Bu davadaki ve diğer pek çok davadaki mesaj açıktır: Kural yok, sadece güç var. Hesap sorulmaz, sadece sadakat vardır. Vahşet bir başarısızlık değildir. Bu bir erdemdir. Rozet sadece bir otorite sembolü değildir. Bu bir silahtır, egemen olma lisansıdır. Bunu kullananlar sadece korunmakla kalmıyor, aynı zamanda alkışlanıyorlar. Devlet şiddeti yalnızca hoş görülmüyor, aynı zamanda destekleniyor. Ve bu yönetim, şiddet uygulayanların vatansever olarak kutlanacağını açıkça ortaya koydu.
Bu beraat kararının, George Floyd'un beş yıl önce öldürülmesinin ardından aynı ayda gerçekleşmesi dikkat çekici. 2020 yazından bu yana sokakları Black Lives Matter (Siyahların Hayatları Önemlidir) yazısıyla boyayan millet, onları temizledi. Sosyal medya hesaplarını dayanışma mesajları ile dolduran dev şirketler, paylaşımlarını sessizce sildiler, değişim vaatleri, rahat bir sessizliğe dönüşle ortadan kalktı. Çeşitlilik girişimleri baltalandı, Kongre Binası'na serilen kente bezi katlanıp unutuldu, sembolizmi boş bir tiyatro olarak ifşa edildi.
NFL'in gol bölgeleri artık adalet çağrısı yapmıyor, sıradan bir mesaj olması gereken "Irkçılığa Son" mesajı kaldırılmış durumda. Bir zamanlar sembolik bir birlik gösterisi olarak kol kola girip diz çöken takımlar, şimdi kayıtsızlık koreografisine geri döndüler. #BlackLivesMatter hashtag'ini tweetleyen CEO'lar artık devlet şiddetinin acımasız gerçekliğini kabul etmeden "birlik" hakkında basmakalıp ifadeler kullanıyorlar. George Floyd Polislikte Adalet Yasası, milyonlarca insanın yürüdüğü ve yas tuttuğu sokaklarda doğan bir vaatti; Kongre'de partizan çekişmeleri ve yasama korkaklığı altında sessizce öldü. Terk edilmiş bir reform, asla gerçekleşmeyen bir hesaplaşma.
Tanıdığım tüm isimler için - Tyre Nichols, George Floyd, Trayvon Martin, Philando Castile, Breonna Taylor, Eric Garner, Tamir Rice, Sandra Bland, Walter Scott, Michael Brown, Alton Sterling, Freddie Gray, Laquan McDonald, Rodney King, Atatiana Jefferson, Botham Jean, Oscar Grant, Stephon Clark, Sonya Massey - daha binlercesi var. Hiçbir zaman hashtag olmamış isimler. Arka sokaklarda, ara sokaklarda, polis minibüslerinde, hapishane hücrelerinde ve boş tarlalarda son bulan hayatlar. Erkekler ve kadınlar, kameralardan uzakta, gözlerden uzakta vahşice katlediliyor, tek bir öfke fısıltısı bile duyulmadan siliniyor.
Tire Nichols, çektiği acıdan daha fazlasıydı. O, alay ettikleri çığlıklardan, parçaladıkları bedenden, kaldırımda bıraktıkları kandan daha fazlasıydı.
Tire Nichols bir oğuldu, bir babaydı, Memphis sokaklarının ötesine uzanan hayalleri olan bir adamdı; gün batımlarını seven, ayaklarının altında kaykayı ve elinde kamerası olan, ışığı yakalayan ve neşeyi kovalayan genç bir adamdı. O bir sembol ya da istatistik değildi. O, kesintiye uğramış bir hayattı.
Bu sistemin bozuk değil, canavarca olduğu gerçeğiyle yüzleşmediğimiz sürece hiçbir şey değişmeyecek.
2020 yılında bize gerçek değişimin geldiğini söylediler. Ama değişen tek şey isim oldu. Ve kan akmaya devam ediyor.
Acının altında, kimsenin bizden alamayacağı bir güç var; yapabileceğimiz tek şey bu. Sessizliği reddetme, bu şiddeti adlandırma, gerçeği söyleme gücü. Tanıdığımız isimleri anmak ve asla anmayacağımız sayısız diğerlerini anmak.
Slate'in akşam bültenine kaydolun.
