Gwiazda Xena: Wojownicza księżniczka ujawnia wyczyn kaskaderski, który poszedł strasznie źle

Gdyby lata 90. miały Mount Rushmore telewizyjnych ikon, twarz Lucy Lawless byłaby wyrzeźbiona tuż obok Mr Blobby'ego, Davida Duchovnego i Fresh Prince'a z czapeczką z daszkiem odchyloną do tyłu. Od 1995 do 2001 roku Lucy grała tytułową rolę w Xena: Wojownicza księżniczka. Z charakterystycznym dla siebie okrzykiem bojowym rozbijającym szkło, odziana w skórę Nowozelandka rzucała swoim „czakramem” w kształcie obręczy po starożytnej Grecji, naprawiając krzywdy, które kiedyś wyrządziła jako bezwzględna watażka.

Po zakończeniu serii Xena w 2001 r. Lawless pojawił się w serialach Battlestar Galactica, Spartacus i Parks and Recreation.

A teraz rozwala jako kochająca koty była detektyw Alexa Crowe w kryminalnym dramacie z Auckland My Life is Murder. Pomyśl o Midsomer Mur-ders, ale mądrzejszym, sarkastycznym i, szczerze mówiąc, całkiem zajebistym. To połączenie kryminału z feministycznym noir – z modną białą kawą i trenczem.

„Alexa jest jedną z niewielu „prawdziwych” kobiet, jakie kiedykolwiek grałam, i to naprawdę wyzwalające”, wyjaśnia Lucy. „Na początek mogę nosić nowoczesne ubrania, co jest świetne po wszystkich tych gorsetach. Powiem wam, że guma robi wielką różnicę! Alexa to w zasadzie ja, ponieważ serial został napisany z myślą o mnie. Gram też z moim rodzimym akcentem Kiwi, co jest dla mnie rzadkością. W pewnym sensie jest to równie wyzwalające, jak nie noszenie gorsetu. Jestem też kociarą, chociaż w tej chwili nie mam żadnego – prawdopodobnie dlatego, że mam teraz ogromnego psa”.

Lucy dzieli pierwsze miejsce w serialu z niemym współgwiazdorem – samym miastem Auckland. Serial jest raczej listem miłosnym do największego miasta Nowej Zelandii.

„Cieszę się, że o tym wspomniałaś” – mówi. „W Nowej Zelandii Auckland jest uważane za trochę duże, trochę brzydkie i trochę zapomniane. Ale ma kilka niesamowitych części i tak, wygląda seksownie, malowniczo i nowocześnie w My Life is Murder.

„Naprawdę sprawia mi przyjemność dzielenie się z całym światem moim pięknym rodzinnym miastem”.

Mówiąc o kopniakach, musimy porozmawiać o wszystkim, co dotyczy Xeny. Trzydzieści lat później, jak ona wspomina tamten czas?

„Z wielką miłością i uczuciem” – uśmiecha się. „Cały czas przebywaliśmy na łonie natury, wszyscy byliśmy młodzi i podobało nam się, że odnieśliśmy taki sukces, mając bardzo mało pieniędzy, żeby to zrobić. To pasuje do nowozelandzkiego sposobu myślenia. To była cholernie ciężka praca – rutynowo pracowaliśmy po 14 godzin dziennie – i była tak fizyczna”.

Tak było. Program był znany ze swoich wyczynów OTT – walk na miecze, rzucania bronią, salt i salt, skoków z dużych wysokości, wbiegania na ściany, szybkiej jazdy i skoków z konia... lista jest długa

„Wykonałam kilka wyczynów kaskaderskich” – mówi Lucy. „Mam na myśli, że kiedy filmujesz walkę, musisz zrobić swoją stronę tej walki. Jeśli kamera jest skierowana na twoją twarz, to musisz być ty. Pamiętam jeden wyczyn kaskaderski, który poszedł spektakularnie źle, wręcz śmiertelnie źle. Inna aktorka mogła zginąć.

„To było podczas pierwszej serii. Wszyscy wtedy dopiero próbowaliśmy zrozumieć, jak robić rzeczy – naprawdę lecieliśmy na chybił trafił. Była tam ta cudowna aktorka, Mary Elizabeth [McGlynn]. Grała w scenie, w której jej postać miała zostać zlinczowana – oczywiście ponura sprawa, ale miała być bezpiecznie zaplanowana.

„Siedziała na grzbiecie konia z rękami związanymi za plecami i pętlą na szyi, która była przywiązana do drzewa. Pomysł był oczywiście taki, że pętla była odrywalna. Rekwizyt. Powinna pęknąć pod wpływem jakiegokolwiek nacisku. To samo dotyczyło lin na jej nadgarstkach. Wszystko miało być sztuczne i bezpieczne. Ale idioci na planie – a ja zaliczam do nich wszystkich – nie wiedzieli, jak zrobić właściwą pętlę odrywalną. Nie opracowaliśmy mechaniki.

„I tak, gdy wszyscy statyści przebrani za wieśniaków zaczęli szydzić i machać widłami, zgodnie z instrukcjami sceny, koń wpadł w panikę i rzucił się do ucieczki. Nagle Mary została wciągnięta do przodu z prawdziwą pętlą zaciskającą się wokół jej szyi i rękami związanymi za plecami. To była kompletna katastrofa. Totalny chaos. Ludzie krzyczący, wpadający. Nadal robi mi się niedobrze, gdy o tym myślę.

„Wiele lat później – musiało to być sześć lub siedem lat temu – byłam za kulisami na konwencie i podeszła do mnie kobieta. Powiedziała: „Pamiętasz mnie?”. Spojrzałam na nią i jej włosy po prostu uruchomiły coś w moim mózgu. Wykrzyknęłam: „Czy prawie cię powiesiliśmy?”. A ona się roześmiała i powiedziała: „Tak, jestem Mary Elizabeth”.

„Byłam zawstydzona. Zaczęłam natychmiast przepraszać. Ale ona była niesamowicie uprzejma. Dla mnie jednak zawsze było to powodem wstydu. Byliśmy tak nieostrożni. Naraziliśmy człowieka na niebezpieczeństwo, bo nie wiedzieliśmy, co robić. To nie jest zabawna historia. Ale to ta, którą pamiętam najbardziej wyraźnie. Wryła mi się w mózg”.

Xena zginęła w 2001 roku, gdy została stracona strzałami, a następnie ścięta – choć na szczęście to wydarzyło się poza ekranem.

Jej śmierć była kontrowersyjna wśród fanów, wielu było zszokowanych i zdenerwowanych, że ich bohaterka umarła tak brutalnie i trwale. Lucy również uważa, że ​​to było złe posunięcie.

„Ubolewam nad faktem, że zrobiliśmy to w ten sposób. Nie żebym miał jakikolwiek wpływ na decyzję, ale nikt z nas nie wziął pod uwagę wpływu, jaki to będzie miało na fanów. To ich zniszczyło. Ucięliśmy jej głowę, na litość boską! To wszystko było dawno temu, ale wiesz, nadal jestem rozpoznawany za Xenę.

„Zostałam zauważona zaledwie kilka dni temu w Santa Barbara w Kalifornii. To wspaniałe, że ludzie nadal to pamiętają, ale wtedy zwyczaje oglądania były zupełnie inne. Telewizja kablowa była w powijakach i wszyscy oglądali to samo. Przez lata byliśmy na tym samym kanale w tym samym czasie. To był mój wielki przełom i dał mi wejście do szalonego świata kultowych programów. Pamiętam, że w tamtym czasie martwiłam się, że zostanę zaszufladkowana, ale nie mogłam nic z tym zrobić.

„Chociaż moja kariera podążała pewną ścieżką, robiłem różne rzeczy. My Life is Murder jest tego dowodem”.

Lucy, 57 lat i jej mąż producent Rob Tapert – który nawiasem mówiąc współtworzył Xenę – dzielą swój czas między Nową Zelandię i USA, chociaż uważają tę pierwszą za swój główny dom. Mają dwóch synów, Juliusa i Judaha. Lucy ma córkę, Daisy, z poprzedniego małżeństwa.

Trójka dzieci dorosła i opuściła już gniazdo, co, jak mówi Lucy, dało jej czas i energię na realizację nowych, ekscytujących projektów twórczych, takich jak wyreżyserowanie filmu dokumentalnego pt. „Never Look Away” o nieustraszonej nowozelandzkiej, nagradzanej kamerzystce i fotoreporterce Margaret Moth, która zmarła w 2008 roku.

Moth relacjonowała największe kryzysy na świecie – wojnę w Zatoce Perskiej, zamieszki Indiry Gandhi, niepokoje w Tbilisi, wojny domowe na Bałkanach, w Libanie, Somalii, Czeczenii, Zairze – i wiele innych. W lipcu 1992 r., podczas kręcenia filmu w niesławnej „Aleji Snajperów” w Sarajewie, została postrzelona w szczękę, a jej twarz została roztrzaskana przez kulę snajpera. Przeżyła dzięki pilnej operacji, a później przeszła ponad tuzin operacji rekonstrukcyjnych.

Choć bełkotliwa, w 1994 r. wróciła do Sarajewa, by znów kręcić film, wykazując się niezwykłą odpornością. Wcześniej proszono mnie o reżyserowanie projektów, ale zawsze je odrzucałam, ale tym razem skorzystałam z okazji” — mówi Lucy. „Byłam zdecydowana znaleźć pieniądze, znaleźć producentów i zrealizować projekt. Czasami myślałam: „Boże, Lucy, po co obiecujesz to wszystko? Nigdy wcześniej tego nie robiłaś”. Ale byłam w tym po prostu za głęboko. To było tak, jakbym miała to zrobić.

„Film miał premierę na zeszłorocznym festiwalu filmowym Sun-dance. Więc w wieku 50 lat moje życie zaczęło się w zupełnie nowym kierunku. Podobnie jak wiele kobiet w moim wieku, czuję, że moje 50-te urodziny to dekada ogromnej mocy”.

Choć od czasów Xeny minęło 30 lat, Lucy Lawless nadal jest wojowniczą księżniczką.

Seria 4 serialu My Life is Murder oraz seria 1-4 w pudełku są już dostępne na DVD i w wersji cyfrowej w Acorn Media International