Kontrowersje wokół nowego serialu o Amandzie Knox, skazanej i uniewinnionej we Włoszech za morderstwo koleżanki

Miniserial The Twisted Tale of Amanda Knox ukazuje słynną pomyłkę sądową, która doprowadziła do skazania – a następnie uniewinnienia – Amandy Knox od zarzutu morderstwa jej współlokatorki Meredith Kercher.

Ośmioodcinkowy serial telewizyjny o tej sprawie został zapowiedziany w zeszłym roku, 17 lat po zamordowaniu 21-letniej brytyjskiej studentki Meredith Kercher w Perugii we Włoszech.

Na początku zdjęć Stephanie, siostra ofiary, powiedziała brytyjskiej gazecie The Guardian: „Nasza rodzina przeszła przez wiele i trudno zrozumieć, jaki jest cel tego wszystkiego”.

Premiera serialu The Twisted History of Amanda Knox w środę (20.08) na platformie streamingowej Hulu w Stanach Zjednoczonych oraz na Disney+ w innych krajach, m.in. w Brazylii, zapewne sprawi, że wielu widzów zadaje sobie to samo pytanie.

Odpowiedź na to pytanie brzmi: pomysłodawcą serialu była Amanda Knox, amerykańska współlokatorka Kercher, która — wraz ze swoim ówczesnym chłopakiem Raffaele Sollecito i włóczęgą Rudym Guede — została pierwotnie skazana za morderstwo w 2007 roku.

Po tym, jak Knox spędziła prawie cztery lata w więzieniu za zbrodnię, której zawsze twierdziła, że ​​jest niewinna, jej i Sollecito wyroki skazujące zostały uchylone, a oni sami wyszli na wolność w 2011 r., ale zostali ponownie skazani w ponownym procesie w 2014 r., a ostatecznie uniewinnieni przez Sąd Najwyższy Włoch w 2015 r.

Tymczasem Guede odsiedział 13 lat z 16-letniego wyroku i wyszedł na wolność w 2021 roku.

Knox stał w obliczu rażącej pomyłki sądowej — włoski Sąd Najwyższy nazwał śledztwo „zaskakująco wadliwym”, a Europejski Trybunał Praw Człowieka w 2019 r. nakazał Włochom zapłatę mu 18 400 euro (około 24 000 dolarów) po stwierdzeniu nieprawidłowości w jego przesłuchaniu przez policję.

Była również ofiarą procesu medialnego. Oprócz głównego oskarżyciela w tej sprawie, Giuliano Migniniego, prasa przedstawiała ją jako „kobietę rozwiązłą” – „Foxy Knoxy”, jak lubiła ją nazywać tabloidy.

Początkowo oskarżenie twierdziło, że zaaranżowała śmierć Kercher wraz z dwoma mężczyznami w ramach nieudanego rytuału satanistycznego.

Ostatecznie Knox i Sollecito zostali uniewinnieni, głównie dlatego, że dowody DNA łączące ich z miejscem zbrodni również okazały się błędne.

Wyzwania i problemy serialu

Od tego czasu Knox otwarcie mówiła o swoich przeżyciach we Włoszech oraz o nienawiści i wstydzie, których doświadczyła na całym świecie po niesłusznym skazaniu.

Jej pierwsza książka, Waiting to Be Heard: A Memoir , ukazała się w 2013 roku. W marcu tego roku opublikowała książkę Free: My Search for Meaning.

W 2016 roku dokument Netflixa pt. Amanda Knox ponownie rzucił światło na jej sprawę, za sprawą obszernych wywiadów.

„The Twisted History of Amanda Knox” po raz kolejny obnaża jej cierpienia. Jednak po dwóch wspomnieniach, filmie dokumentalnym i kilku podcastach – jednym z nich zatytułowanym „Hard Knox” – trudno zrozumieć, co ta nowa produkcja ma wnieść.

Pod względem tonu dramat - dzieło showrunnera KJ Steinberga, producenta takich seriali jak This Is Us i Gossip Girl - jest niespójny.

Knox, grana przez Grace Van Patten, jawi się jako zaskakująco pogodna, niemal komiczna postać w roli ekscentrycznej studentki, która uwielbia przesadzone sceny z Kercher, a następnie wygłasza niestosowne i mrocznie zabawne komentarze na temat wydarzeń, które mają miejsce w trakcie śledztwa i procesu.

Chwilami narracja wydaje się przesadnie romantyzowana. Serial próbuje nawet naśladować „Amelię” – film, który Knox i Sollecito (Giuseppe De Domenico) opowiadali, że oglądali w noc morderstwa Kercher – z barwnymi winietami i elementami realizmu magicznego, takimi jak scena, w której banda pluszowych misiów klaszcze Knoxa, który w dzieciństwie występował jako klaun.

„Hołd złożony Amelii był świetnym sposobem na przedstawienie widzom osoby Amandy, zanim jej zniekształcona wersja na stałe zakorzeniła się w powszechnej wyobraźni” – powiedział producent Steinberg w wywiadzie dla „The Seattle Times”.

Pełno tu także stereotypów — od głosów, które znikają i powracają w czasie przesłuchania policyjnego, po wymuszoną metaforę uwięzionego ptaka, który nie może uciec.

Kolejnym problemem serialu jest niekonwencjonalna narracja w tonie milenijnym prowadzona przez Van Pattena w roli Knoxa, przywodząca na myśl niedawne seriale kryminalne, takie jak „Inventing Anna” czy „Apple Cider Vinegar” .

Próba naśladowania „lżejszego” stylu tych produkcji prowadzi do zmniejszenia powagi rzeczywistej sprawy.

Fala „ponownego zawłaszczania” narracji

Jednak biorąc pod uwagę ogromną niesprawiedliwość, jaką spotkało ją oskarżenie o morderstwo, którego nie popełniła, można zrozumieć, że Knox chciała opowiedzieć swoją historię jeszcze raz i „odzyskać” swoją narrację.

W ciągu ostatniej dekady fala filmów dokumentalnych, podcastów i adaptacji popkultury pomogła znanym kobietom zrobić to samo, rzucając nowe światło na gwiazdy lat 90., takie jak Britney Spears , Pamela Anderson, Monica Lewinsky i Tonya Harding, które zostały publicznie zdemonizowane po skandalach.

Co ciekawe, Lewinsky jest producentką wykonawczą The Twisted History of Amanda Knox , u boku samej Knox, po tym jak w 2021 roku współprodukowała miniserial Impeachment: American Crime Story autorstwa Ryana Murphy'ego, w którym Lewinsky opowiadała o swoim romansie z ówczesnym prezydentem USA Billem Clintonem ze swojej perspektywy.

Niektóre z tych projektów, jak ten Lewinsky, powstały z bezpośrednim udziałem odgrywanych postaci; inne, jak Pam i Tommy produkcji Hulu, opowiadają o skandalu seksualnym z udziałem Pameli Anderson.

Jak pytała Jessica Bennett w „New York Timesie” o ten podgatunek produkcji „ponownie wykorzystujących narrację”.

„Nie jest tajemnicą, że ludzie uwielbiają konsumować spektakle – a kochamy je podwójnie, gdy dotyczą kobiet i seksu. Ale w którym momencie fikcyjna reprezentacja tego spektaklu i nasz akt jego oglądania stają się tak samo złe, jak oglądanie oryginału?”

Cel Knoxa

Knox stwierdził, że celem serialu jest ukazanie, że prawdziwym zabójcą był Rudy Guede, co jest trafne. Guede miał „szybki” proces i został skazany za morderstwo z dala od opinii publicznej, bez narażania się na tak intensywną uwagę mediów jak Knox.

W niedawnym wywiadzie dla magazynu „Newsweek” Knox powiedział: „Nikogo nie obchodzi facet, który zamordował moją współlokatorkę. Myślę, że to wiele mówi o tym, co działo się wtedy i co zawsze działo się w tej sprawie, [czyli] o przekonaniu, że tak naprawdę nigdy nie chodziło o Meredith… Prawda o tym, co się z nią stało, i prawda o osobie, która faktycznie popełniła tę zbrodnię, całkowicie zginęła na rzecz skandalicznej historii”.

Mimo to dramatyzacja jest błędna. Ta historia ma dwie ofiary, ale centralizując doświadczenia Knox, ostatecznie spycha śmierć Kercher na dalszy plan, zaburzając delikatną równowagę sprawy, w której jedna z ofiar nie była w stanie opowiedzieć swojej wersji wydarzeń.

Dwa ostatnie, egocentryczne odcinki podkreślają ten fakt. Większość czasu ekranowego poświęcona jest przerysowanym scenom, w których Knox spotyka się ze swoim prokuratorem, Migninim (Francesco Acquaroli), w kościele we Włoszech, aby skonfrontować go z jego przekonaniem o popełnieniu przez nią przestępstwa.

Ku zaskoczeniu wszystkich, spotkanie to rzeczywiście miało miejsce w Perugii w 2022 roku. W serialu, melodramatycznie, Mignini kończy płacząc i mówiąc do niebios: „Bóg widzi, że oboje cierpimy”.

Nawet w krótkim hołdzie złożonym Kercher pod koniec serialu — w montażu przypominającym domowe wideo, ukazującym młodą kobietę (grana przez Rhianne Barreto) uśmiechającą się, śmiejącą i dobrze bawiącą się we Włoszech — Knox jest ponownie w centrum uwagi.

W narracji mówi, że „to był los, że Meredith była tamtego wieczoru w domu, a ja nie. Miałam szczęście”.

Następnie kontynuuje: „Nienawidzę tego, że muszę przekopywać się przez dekadę mojej traumy, żeby odnaleźć wspomnienia o niej. Nigdy nie miałem okazji naprawdę opłakać jej śmierci… Wracam. Opłakuję nas oboje”.

Można argumentować, że fakt, iż siostra Kercher — wypowiadając się w imieniu rodziny — nie chciała mieć nic wspólnego z produkcją, powinien był skłonić Knox, Lewinsky i innych odpowiedzialnych do zakwestionowania projektu i zastanowienia się, czy nie został on zrealizowany kosztem innej, równie pokrzywdzonej ofiary.