Instrukcja obsługi dla kobiet w pracy

Wchodzimy na rynek pracy z CV w ręku i ambicjami w oczach. Ale nikt nam nie mówi, że zanim poznamy Excela, musimy nauczyć się innego języka: języka niewidzialnej choreografii.

Uśmiechaj się, ale nie za dużo – zbyt duży entuzjazm rodzi rozpacz. Ubierz się dobrze, ale nie „za bardzo” — zbyt wysokie obcasy krzyczą „pewnością siebie”, a pewność siebie, gdy pochodzi od kobiety, jest irytująca. Bądź kompetentny, ale z delikatnością kogoś, kto przeprasza za swoją kompetencję. „Jeśli mógłbyś nam choć trochę pomóc, byłoby wspaniale”. Tłumaczenie:Rozwiązuje cały problem, ale sprawia, że ​​wygląda on na przypadkowy.

Jesteśmy subtelnie szkoleni, aby uczynić talent przyjemnym. Właściwa ilość inteligencji to taka, która potwierdza komfort innych. Nadmiar można pomylić z arogancją. Przywództwo kobiet musi być ukryte pod maską życzliwości, z lekkim tonem macierzyńskim, tak jakby przepraszały za wydawanie rozkazów.

Nie jest to przedmiotem dyskusji na spotkaniach negocjacyjnych. Ale można wyczuć ciszę, która następuje po złożeniu przez ciebie propozycji, którą akceptujesz dopiero po sformułowaniu jej na nowo przez kolegę z brodą. Należy ci się gratulacje za to, że jesteś „tak stanowczy, bez bycia agresywnym” — jakby asertywność była czymś naturalnie męskim, a gdy pochodzi od ciebie, jest cudem.

To gra polegająca na żonglowaniu emocjami, w której musimy sprawiać wrażenie pewnych siebie, ale jednocześnie zawsze dostępnych. Silny, ale z empatią. Kompetentny, ale skromny. Jeden fałszywy krok i stajesz się „skomplikowany”, „wrażliwy”, „trudny we współpracy”.

Nie jest to powiedziane wprost, ale oczekuje się, że będziesz wiedział, jak zająć przestrzeń, nie sprawiając wrażenia, że ​​ją zajmujesz. Jakbyśmy zawsze byli na drodze do własnego sukcesu.

I to jest męczące. Ale to zmęczenie, które uczysz się maskować rumieńcem i serdecznymi e-mailami kończącymi się słowami „przytulenie”. Ponieważ bycie kobietą w pracy nie polega tylko na udowadnianiu, że jesteś dobra. Musisz to udowodnić w taki sposób, który nie będzie sprawiał wrażenia, że ​​cokolwiek udowadniasz.

To jest taniec. To jest przebranie. To jest opór.

A pewnego dnia, kto wie, może przestaniemy tańczyć i zaczniemy chodzić po linii prostej, własnymi krokami — w pełni, swobodnie, bez instrukcji obsługi.

(Gdyby tak bardzo dbano o to, aby człowiek przebywał w pracy, to już dawno uznano by to miejsce za niezdatne do użytku.)