„Nadszedł już najwyższy czas” – mówi Mathieu van der Poel, który wygrywa etap i zdobywa żółtą koszulkę w Tourze

Obok wysepki drogowej w centrum Boulogne-sur-Mer, Mathieu van der Poel leży na ziemi. Ponownie, tak jak leżał na asfalcie po zwycięstwie w Amstel Gold Race w 2019 roku po niepowtarzalnym wyścigu doganiającym. Albo jak w 2021 roku, gdy przewrócił się na plecy, wyczerpany, po udanym pięćdziesięciokilometrowym solo w Tirreno-Adriatico.

Van der Poel po raz kolejny dodał do swojej listy osiągnięć szczególne zwycięstwo. Drugi etap Tour 2025 – 209 kilometrów, najdłuższy w przewodniku po trasach i z trzema naprawdę stromymi wzniesieniami w finale, niczym wiosenny klasyk – należał do niego, po sprincie alfa z pretendentami do klasyfikacji generalnej Tadejem Pogacarem i Jonasem Vingegaardem. Przyniósł on również Holendrowi żółtą koszulkę, którą przejął od kolegi z drużyny, Jaspera Philipsena.

Van der Poel nie mógł się doczekać tego Tour de France, powiedział w zeszłym tygodniu. W przeszłości było inaczej. Holender był jednym z największych krytyków budowniczych tras Tour de France w ciągu ostatnich dwóch lat. W jego oczach było tylko kilka etapów, w których miał szansę. A jeśli nie może wygrać, to Van der Poel nie przywiązuje do tego większej wagi.

Pod pięknie zdobionymi sklepieniami Opery w Lille Holender pokazał w ostatni czwartek, że nie może się doczekać tego roku. „To będzie miły pierwszy tydzień” – powiedział, odnosząc się do co najmniej czterech etapów w ciągu pierwszych dziesięciu dni z krótkimi podjazdami w finale, które są skrojone na miarę jego wybuchowego przyspieszenia pod górę.

Van der Poel rozpoczął drugi etap jako wielki faworyt i nie czekał dłużej niż było to konieczne, aby zaspokoić swoją potrzebę zwycięstw. Chociaż w niedzielny poranek minęło trochę czasu, zanim etap mógł się rozpocząć. W miejscowości startowej Lauwin-Planque, wiosce liczącej nieco poniżej 1600 mieszkańców, wydawało się, że peleton znów wylądował na flamandzkiej wiośnie. Padał deszcz jak z cebra, a jedyna droga dojazdowa do wioski w ogóle nie była w stanie poradzić sobie z przybyciem cyrku Tour. W rezultacie kolarze wystartowali piętnaście minut później; autobusy drużynowe po prostu nie dotarły na start na czas. Po odjeździe peletonu traktory musiały wyciągnąć z błota samochody i autobusy organizacji Tour oraz dziennikarzy.

W przedfinałowym finale, który prowadził przez pola kukurydzy i pola Opal Coast, Van der Poel umiejętnie stawiał opór każdemu atakowi. A na zdradliwie stromej drodze pod górę do mety pozostał cierpliwy, upewnił się, że pierwszy wjedzie w ostatni zakręt, a następnie miał wystarczająco dużo sił, aby utrzymać się przed Pogacarem w sprincie.

„Nie rozpoznałem trzech przedostatnich podjazdów, które były trudniejsze, niż się spodziewałem” – powiedział później Van der Poel, mając na ramionach jaskrawożółtą koszulkę. „Na szczęście udało mi się przetrwać tę fazę, a gdy zaczął się ostatni kilometr, wiedziałem, co muszę zrobić. Najpierw ostatni zakręt, a potem zostało tylko 150 metrów”.

To był drugi raz, kiedy Van der Poel wygrał etap Tour, po tym jak był najlepszy na Mur-de-Bretagne w 2021 roku. „Minęły cztery lata od mojego ostatniego zwycięstwa tutaj, więc nadszedł czas, żeby to powtórzyć”.

Van der Poel kontynuował, mówiąc, że w ostatnich latach miał problemy ze swoją wydajnością w Tourze. Podczas gdy był w stanie regularnie osiągać szczyt formy tuż przed lub po największym wyścigu kolarskim roku, z tytułem mistrza świata w 2023 r. jako najlepszym przykładem, nie był w stanie tego zrobić w Tour de France.

„Dlatego w tym roku wypróbowaliśmy inne przygotowanie” – powiedział Van der Poel. Skopiował swoje podejście treningowe do klasyków wiosennych, najpierw obóz treningowy na wysokości, a następnie tygodniowy wyścig etapowy, aby uzyskać najlepszą formę. Kilka tygodni temu Van der Poel przegrał sprint z Pogacarem i Vingegaardem w Criterium du Dauphiné, teraz ich pokonał. „To był więc dobry wybór”.

Dla jego belgijskiego zespołu Alpecin-Deceuninck był to podwójny dzień świętowania w ten otwierający Tour weekend, po tym jak sprinter Philipsen wygrał pierwszy etap. „Tak Matje!”, krzyknął Belg po finiszu w niedzielę, zanim mocno przytulił odzyskanego Van der Poela. „Mam wrażenie, że cały nasz zespół jest w lepszej formie na początku Tour niż w zeszłym roku” — powiedział kierownik zespołu Philippe Roodhooft przy autobusie. „I jasne jest, że w tej chwili wszystko idzie nam dobrze”.

Przez długi czas Van der Poel myślał, że Philipsen może pozostać w żółtej koszulce, czemu pomógł wiatr przeciwny, który spowolnił tempo na podjazdach w finale. Ale gdy podjazdy były rozczarowujące i Belg został w tyle, Van der Poel spróbował swojej szansy. „To marzenie dla naszego zespołu, a wszystko, co teraz nadchodzi, jest bonusem”.

Wszystko jest jeszcze możliwe dla Van der Poela. W tym roku po raz pierwszy trenował poważnie do czasówek, co dobrze mu posłuży, aby utrzymać żółtą koszulkę, gdy w przyszłą środę w programie będzie 33-kilometrowa jazda na czas w Caen. Van der Poel zaprzeczył w zeszłym tygodniu, że trenował jazdę na czas z myślą o tym. „Przez godzinę jeździłem na rowerze do jazdy na czas, ale myślę, że jazda na czas jest za długa, aby utrzymać żółtą koszulkę”.

Przede wszystkim w tym tygodniu są jeszcze trzy etapy (4, 6 i 7) z podobnymi fazami końcowymi jak w niedzielę, kończące się siódmym etapem w przyszły piątek na Mûr-de-Bretagne. „Będzie miło tam wrócić, to dla mnie wyjątkowe miejsce” — powiedział Van der Poel — „ale myślę, że będzie dla mnie sporo okazji”.