Spokój w bramce: kulisy awansu Gwyneth Philips do pierwszej piątki Ottawa Charge

Kilka dni po tym, jak ponad 11 000 fanów drużyny przeciwnej skandowało jej imię w Xcel Energy Center w Minnesocie, Gwyneth Philips została sama w lesie ze swoimi myślami.

Debiutantka na pozycji bramkarza poprowadziła drużynę Ottawa Charge do finałów PWHL przeciwko Minnesota Frost. Ottawa nie zdołała jednak wygrać czterech meczów z aktualnymi mistrzami Walter Cup.

Żadnej winy nie można zrzucić na Philips. 25-latka, która została wystawiona na pozycję pierwszej zawodniczki po kontuzji Emerance Maschmeyer na początku wiosny, prowadziła wśród bramkarek ze średnią goli straconych na mecz wynoszącą 1,23. Nie przegrała ani jednego meczu w regulaminowym czasie gry w dwóch rundach play-off.

Dzięki temu występowi Philips otrzymała nagrodę Ilany Kloss MVP Playoff, mimo że jej drużyna przegrała. Ostatecznie zapewniło jej to miejsce w wyjściowym składzie Ottawy, ponieważ drużyna zdecydowała się chronić ją zamiast Maschmeyer w drafcie rozszerzającym.

Ale kilka dni po zakończeniu jej pierwszego sezonu PWHL, Philips była sama w kamperze, modelu TAXA TigerMoth, którego kupiła dwa miesiące wcześniej od faceta z Florydy za pośrednictwem Facebook Marketplace. Jej mama i ciotka pomogły jej w spłacie długu, gdy Philips była za granicą, a jej tata pojechał nim do ich domu w Ohio.

„To futurystyczne i takie proste” – powiedziała. „Wszystko jest dobrze przemyślane. To jest niesamowite”.

Był to pierwszy duży zakup, jaki zarejestrowała na swoje nazwisko.

Przejechała kamperem przez Park Narodowy Zion w stanie Utah, zniosła suchy upał Doliny Śmierci i przejechała przez Kalifornię, aż do Parku Narodowego Redwood w pobliżu granicy z Oregonem.

Część podróży opisała na TikToku, w tym swoje odkrycie z pierwszego wieczoru: zapomniała spakować poduszki.

„Myślę, że to było swego rodzaju uzdrowienie” – powiedziała Philips w wywiadzie dla CBC Sports podczas gali PWHL Awards, kilka dni po powrocie z samotnej wyprawy kempingowej.

Uwielbiam spędzać czas na świeżym powietrzu, biwakować i szczerze mówiąc, bardzo lubię prowadzić samochód. W ciągu ostatnich kilku miesięcy tego sezonu miałem trudny okres. Sytuacja bardzo szybko się pogorszyła i myślę, że potrzebowałem chwili wytchnienia, zarówno psychicznego, jak i fizycznego.

Samotne biwakowanie na pustyni może nie być sposobem, w jaki każdy hokeista lubi odprężyć się po długim sezonie. Ale Philips nie jest taki jak wszyscy inni hokeiści.

Philips nie ogląda meczów hokejowych wieczorami po treningu. (Jeśli w ogóle ogląda telewizję, to woli „zgniliznę mózgu”). Znalazła równowagę między lodowiskiem a życiem poza nim, co daje jej spokój, który zdaje się udzielać graczom siedzącym przed nią.

Ale gdy już jest na lodowisku, bardziej niż czegokolwiek innego zależy jej na zatrzymaniu krążka.

„Jej osobowość idealnie uzupełnia jej ducha rywalizacji, ponieważ choć jest osobą beztroską i szczęśliwą, uwielbia wygrywać” – powiedział Pierre Groulx, trener bramkarzy Ottawa Charge. „Uwielbia rywalizację”.

Kopia zapasowa

Dorastałem w małym miasteczku w stanie Ohio, więc w moim domu telewizor Philips nie oferował transmisji sportowych.

Ich miasto, Athens, było siedzibą Uniwersytetu Ohio, który miał drużynę hokejową. To skłoniło brata Philipsa do zainteresowania się hokejem, a ona chciała być taka jak on. Grali w tych samych drużynach, dorastając, i ostatecznie poszli do tej samej szkoły przygotowawczej.

Philips grała w drużynie w Pittsburghu, gdy główny trener Northeastern University, Dave Flint, po raz pierwszy zobaczył ją w akcji na krajowym turnieju do lat 14.

Flint wspomina, że nastolatka straciła zaledwie parę goli podczas całego turnieju i poprowadziła swoją drużynę do finału mistrzostw kraju.

„Chodziło o jej sprawność fizyczną i łatwość poruszania się przy siatce” – powiedział.

„W tym wieku dzieci zazwyczaj nie panują jeszcze nad swoim ciałem. Wciąż próbują zrozumieć pewne rzeczy. Ale ona była taka płynna i sprawiała, że wszystko wydawało się łatwe”.

Jej drużyna przegrała ten turniej, ale Flint nadal podążał za Philips i ostatecznie namówił ją do przyjazdu do Bostonu, by grała dla Huskies.

Ale nie było pewne, że od razu będzie pierwszą zawodniczką drużyny. Była numerem dwa za utalentowaną bramkarką Aerin Frankel.

Philips spędziła pierwsze trzy lata swojej kariery studenckiej za Frankel, która obecnie jest starterką Boston Fleet. Wzajemnie się motywowały, a Philips starała się uczyć od niezwykle ambitnej Frankel.

Mogła pójść do innej uczelni, gdzie miałaby zapewnione miejsce w pierwszym składzie. Ale Philips pozostała, dostrzegając wartość w dyplomie inżynierskim, który zdobywała w Northeastern.

Kiedy na czwartym roku studiów, po ukończeniu studiów przez Frankel, nadarzyła się okazja, Philips wykorzystała ją w pełni.

„Przez całą swoją karierę nigdy nie straciła więcej niż trzech goli w jednym meczu, a to ponad 90 meczów” – powiedział Flint.

Jest rekordzistką NCAA w kategorii najwyższego procentu obronionych strzałów w karierze, wyprzedzając Ann-Renée Desbiens i Frankel z Montrealu.

Philips nie dostała się do reprezentacji swojego kraju do lat 18, ale jej występy na studiach przykuły uwagę skautów USA Hockey. Grała dla USA w Collegiate Series przeciwko Kanadzie, zanim znalazła się w kadrze na Mistrzostwa Świata 2024 i zdobyła srebrny medal.

Zawsze marzyła o dostaniu się do drużyny olimpijskiej, ale kiedy na studiach nie grała zbyt wiele i nie grała w reprezentacji, poczuła, że te marzenia zaczynają blaknąć. Jednak powrót do najlepszych w kraju przywrócił je.

„To nie tylko ogromny zaszczyt, ale szczerze mówiąc, to po prostu świetna zabawa” – powiedział Philips. „To tak emocjonujące. Jako osoba lubiąca rywalizację, nie mam sobie równych”.

Tej samej wiosny, kiedy zdobyła srebro na Mistrzostwach Świata, została wybrana do drużyny Ottawa Charge z 14. numerem w drafcie.

Kilka miesięcy później Philips wyruszyła w podróż ze swoim ośmioletnim buldogiem francuskim, Parisem, do nowego domu w mieście, którego nie znała.

„Ona jest zbudowana inaczej”

Podobnie jak Flint, Groulx od razu dostrzegł atletyzm Philips i chęć walki o krążki, niezależnie od tego, czy jej drużyna wygrywała, czy przegrywała. Zauważył, jak dobrze potrafiła czytać grę, co trochę przypominało jej innego zawodowego bramkarza, którego trenował: Craiga Andersona.

Poza lodem zawsze miała uśmiech na twarzy. Ciężko pracowała na lodowisku, a kiedy odeszła, zostawiła hokej za sobą.

„Jest bramkarką, która żyje chwilą, co jest niezwykle ważne, ponieważ ani dobre, ani złe momenty nie robią na niej wrażenia” – powiedział Groulx. „Bardzo szybko przewraca kartkę, a potem idzie do domu z psem i po prostu zapomina o meczu”.

Rola Philips w Ottawie miała być podobna do tej, którą grała w pierwszych trzech sezonach studiów. Miała być zmiennikiem Maschmeyera.

„[Maschmeyer] była świetną osobą, z którą można było grać w tym sezonie i od której można było się uczyć” – powiedział Philips. „Wchodząc do drużyny, chciałem po prostu być najlepszą wersją siebie, być gotowym na Masch, gdyby potrzebowała przerwy, jednocześnie tworząc solidny impuls, który zmusiłby ją do ciężkiej pracy. To typ osoby, która tego nie potrzebuje, ale rola rezerwowej bramkarki to w pewnym sensie rola rezerwowej”.

Philips zastąpiła Maschmeyer, która w marcu doznała kontuzji.

Kiedy dowiedziała się, że Maschmeyer będzie pauzować długoterminowo, Philips wiedziała, że musi sprostać temu zadaniu.

Chociaż wyglądała, jakby nic jej nie zbiło z tropu, gdy prowadziła drużynę Ottawa do pierwszego miejsca w play-offach, przyznała, że „zdecydowanie odczuwała wiele nerwów”.

„Nie miałem dużego doświadczenia, ale mój zespół naprawdę mnie wspierał” – powiedział Philips. „Masch, zmagająca się z kontuzją, była przy mnie przez cały czas i mnie wspierała. Z drugą bramkarką, Logan [Angers], bardzo się zaprzyjaźniliśmy. Zawsze bardzo mnie wspierała”.

W trakcie swojej drogi do zostania bramkarką drużyny Ottawa znalazła się w Czechach, gdzie była zmiennikiem Frankel w drużynie USA.

Kiedy Frankel upadł w drugiej tercji meczu o złoty medal w zaciętym meczu z Kanadą, Philips stanął na wysokości zadania i pomógł Amerykanom wygrać 4-3 po dogrywce.

„Niewiele osób to potrafi” – powiedział Groulx. „Ale ona ma inną budowę i jej osobowość do tego pasuje”.

MVP play-offów

W Xcel Energy Center gracze Charge pozostali na lodzie i oglądali, jak drużyna Frost świętuje zwycięstwo w Walter Cup przed własną publicznością.

Philips była zdziwiona, dlaczego jej koleżanki z drużyny nie wracają do szatni.

„Nie oglądam zbyt wielu meczów hokeja, więc nie wiem, co oni robią” – powiedziała.

To właśnie Groulx powiedział jej, że zostają z nią, ponieważ została wybrana MVP play-offów.

Philips kazała swoim kolegom z drużyny zejść z lodowiska. Nie chciała, żeby musieli oglądać świętującą drużynę przeciwną, pogrążoną w bólu.

„Powiedziałem: nie, zasłużyłeś na to” – wspominał Groulx. „Są tu dla ciebie. Wierzą w ciebie i chcą być tu dla ciebie”.

Po meczu Philips powiedziała reporterom, że jej nagroda indywidualna została zastąpiona przez porażkę drużyny. Po chwili refleksji, samotnie w lesie, poczuła dumę z tego, co jej koleżanki z drużyny zrobiły tamtego wieczoru.

„Uważałam, że to było bardzo wspierające, ale nie mogłam patrzeć na ich twarze” – powiedziała. „Chciałam po prostu, żeby mogli usiąść i poczuć to, co chcą, a nie na oczach opinii publicznej. Ale właśnie taką szatnię mieliśmy, gdzie wspieraliśmy się nawzajem, niezależnie od tego, co czuliśmy”.

W przyszłym sezonie, kiedy Maschmeyer będzie już w Vancouver, Philips będzie prawdopodobnie podstawowym zawodnikiem Chargers.

Ma też szansę dostać się do reprezentacji USA i pojechać na swoje pierwsze igrzyska olimpijskie, a nawet powalczyć z Frankel o starty – dynamikę, z którą oboje są bardzo dobrze zaznajomieni. Ten duet może być najgorszym koszmarem Kanady w meczu o złoty medal.

Po drodze będzie próbowała zachować spokój, który dawał jej koleżankom z drużyny w Ottawie tyle pewności siebie w czasie rozgrywek play-off.

Wie, że jej zachowanie może mieć wpływ na zawodników, z którymi gra, dlatego stara się skupić na hobby, które pozwalają jej opuścić lodowisko i oderwać się od gry.

„Może sprawy nie idą po naszej myśli, ale jeśli bramkarz nie panikuje, to zazwyczaj jest to dobry znak” – powiedziała.