Przed kamerą Judit Elek zwyczajne życie w czasach komunizmu

Nieco zapomniane nazwisko Judit Elek ponownie przyciągnęło uwagę kinomanów tego lata wraz z wznowieniem trzech pełnometrażowych filmów fabularnych o niezwykłej wrażliwości portretowej ( „Pani Konstantynopola” , „Być może jutro” , „Uczta Marii” ). To samo zamiłowanie do ludzkich osobliwości przenika jej filmy dokumentalne, w których początkowo była doświadczoną postacią.

Urodzona w 1937 roku, ocalała z budapeszteńskiego getta, rozpoczęła naukę w szkole filmowej w 1956 roku, w roku powstania robotniczego, które przyjęła, przyjmując „bezpośredni” styl związany z rzeczywistością. To właśnie ten fascynujący aspekt jej twórczości ujawnia La Cinémathèque du documentaire w swoim cyklu filmów z okazji powrotu do szkoły „Judit Elek, sztuka otwartych oczu”, który odbywa się od 17 września do 23 listopada w paryskich kinach Forum des images.

Jak filmować rzeczywistość za żelazną kurtyną, na Węgrzech w latach 60. i 70., na siłę przywiązanych do bloku sowieckiego? To fundamentalne pytanie, na które filmy Judit Elek odpowiadają same: skupiając się na zwykłych ludziach, przechodniach w wielkich miastach, robotnikach i chłopach na wsi. Kontrastując wycinek jednostki z abstrakcyjnymi masami, którymi emanuje oficjalna doktryna.

Pozostało Ci 75,31% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.