Kim jest Delphine Ernotte Cunci, pierwsza kobieta, która 10 lat temu została prezesem France Télé?

W wieku 58 lat została w środę po raz trzeci mianowana szefową tej grupy publicznej, co stanowi rekord. W 2015 roku została pierwszą kobietą na stanowisku prezesa France Télé, pochodzącą z sektora telekomunikacyjnego.

Obiecała, że ​​jej nowa pięcioletnia kadencja, do 2030 r., będzie równoznaczna z „przekazaniem pałeczki nowemu pokoleniu”.

Początki jego kariery nie były łatwe, ponieważ jego nominację atakowało kilka związków zawodowych grupy.

Jego szczerość również budziła oburzenie: „Mamy telewizję z białymi mężczyznami po 50.” i „to będzie musiało się zmienić”. Odeszło kilka postaci: David Pujadas, Julien Lepers, Patrick Sébastien, William Leymergie…

„Na naszych antenach było tylko 25% kobiet, a dziś jest nas 50/50” – mówi kobieta, dla której „bycie feministką nie jest brzydkim słowem”.

„Na początku oskarżano mnie również o nieślubne pochodzenie, ponieważ nie należałam do najbliższego kręgu” – wspominała niedawno w La Tribune Dimanche szczupła i dyskretna pięćdziesięciolatka.

Zanim zajęła się telewizją, ta inżynierka, absolwentka Centrale, spędziła większość swojej kariery w Orange, a ostatecznie została dyrektorką wykonawczą Orange France i firmy zatrudniającej 80 000 pracowników.

„Dowiedziałam się o dziennikarstwie, literaturze pięknej, kinie i rozrywce” – przyznaje córka lekarzy i wnuczka byłego burmistrza Bayonne.

Matka dwójki dzieci, już wcześniej interesowała się teatrem, wspólnie ze swoim mężem aktorem Marcem Ernottem.

„Powietrze czasów”

Pragmatyczna, wtopiła się w kulturę France Télé, broniąc „reprezentacji wszystkich Francuzów i wszystkich terytoriów”.

W 2024 roku oświadczyła, że ​​na antenie „nie reprezentujemy Francji takiej, jaka jest”, lecz „staramy się reprezentować Francję taką, jaką chcielibyśmy, żeby była”.

W spolaryzowanym świecie medialnym komentarze te spotkały się z ostrą krytyką. Następnie broniła się przed chęcią „zniekształcania rzeczywistości”, zapewniając, że chodzi o „zachęcanie do większej różnorodności”.

Nadal jest znienawidzona przez media, wśród których jest ultrakonserwatywny miliarder Vincent Bolloré.

Tak więc, dla Pascala Prauda, ​​headlinera CNews, „pani Ernotte zbudziła francuską telewizję”, niczym „Eva Peron z obozu Dobra”, odnosząc się do argentyńskiej pasionaria.

Były szef M6, Nicolas de Tavernost, przyznaje, że „czasami zbyt ściśle podąża za duchem czasu”. Ale „jest jedną z najlepszych liderek służby publicznej, jakie kiedykolwiek poznaliśmy” – powiedział agencji AFP, opisując ją jako „kobietę dotrzymującą słowa”, która ma „charakter”.

„Czołg, tak”, ale „to nie wyobraźnia jest w mocy”, odpowiada inny dyrektor mediów prywatnych, wskazując na zbyt „administracyjne” zarządzanie i odnowę „między urzędnikami publicznymi”.

Polityka? „Nie moja bajka”

Do osiągnięć Delphine Ernotte Cunci zalicza się uruchomienie kanału franceinfo w 2016 r. (którego oglądalność jest jednak nadal niska), a także niedawne połączenie France 3 i France Bleu pod marką „Ici”.

Założyła również kilka platform: Okoo, Lumni i france.tv, promowaną jako „pierwsza darmowa platforma” we Francji. Jednak France Télévisions „musi przyspieszyć swoją transformację cyfrową”, aby dostosować się do nowych potrzeb i młodszej widowni – apelował w 2024 r. Generalny Inspektorat Finansów.

Obecnym konikiem szefa France Télé jest spółka holdingowa zajmująca się nadawaniem publicznym - stale opóźniana. Powinna logicznie rzecz biorąc zająć pozycję umożliwiającą jej przejęcie sterów.

Projekt ten, forsowany przez minister kultury Rachidę Dati, wywołał serię wewnętrznych strajków i wrogości w Radio France, gdzie panują obawy o dominację stacji telewizyjnej.

Kolejny spór: ze związkami zawodowymi. „Klimat społeczny znacznie się pogorszył” – szacuje związek zawodowy CGT w telewizji France TV, który odnotował „redukcję netto niemal 1000 z 10 000 miejsc pracy w ciągu dziesięciu lat” na tle cięć budżetowych.

Delphine Ernotte Cunci, osoba nastawiona na budowanie sieci kontaktów, wie, jak manewrować. Polityka? „To nie moja bajka” – zapewnia prezydent, którego siostra Marie-Christine Lemardeley jest zastępcą mera Paryża.

W zeszłym roku powiedziała magazynowi Causeur: „Jestem właścicielką firmy i niczym więcej. To, co lubię, to zarządzanie i podejmowanie decyzji”.