Livestream Letland vs. Engeland, waar kun je de WK-kwalificatie online bekijken: Elliot Anderson zet zijn claim opzij

Engeland verlangt al zo lang naar een tempobepalende passer op het middenveld dat hun afwezigheid een vast onderdeel is geworden van de voetbalmythe. Alleen al de naam Owen Hargreaves of Michael Carrick zal de fans van de Three Lions ongetwijfeld aan het klagen maken over wat er op eerdere toernooien bereikt had kunnen worden.

Ook al heeft Engeland erkend dat Sven Göran Eriksson misschien een van de grote jongens had moeten laten vallen om plaats te maken voor iemand die niet op het middenveld wilde spelen, de afwezigheid van een diepliggende spelmaker heeft aanhoudend voor hoofdpijn gezorgd. Een flink aantal van de uitdagingen in hun moeizame progressie naar de finale van het EK 2024 hadden wellicht verzacht kunnen worden als er naast Declan Rice een controlerende middenvelder had gestaan. Kobbie Mainoo leek een talent, maar niet iemand die de progressieve passes naar voren kon maken om Engeland uit de impasse te slepen. Trent Alexander-Arnold had die man kunnen zijn als hij niet had hoeven leren spelen op het middenveld.

En nu, net als in Londense bussen, zouden twee van wat Engeland nodig heeft, zich wel eens tegelijk kunnen voordoen. Voorlopig heeft Thomas Tuchel er maar één nodig, terwijl Elliot Anderson aan de twee belangrijkste eisen voldoet die een middenvelder moet voldoen om in dit team te spelen. Hij vormt een goed duo met Declan Rice en geeft snelle ballen aan de directe, gevaarlijke aanvallers.

Tijdens de nauwkeurige, allesomvattende vroege afbraak van Wales op vrijdag was het gemakkelijk om jezelf ervan te overtuigen dat je naar het Engelse middenveld keek voor de komende vijf jaar. Anderson zakt iets dieper om de bal te ontvangen en naar voren te krijgen. Wanneer het op die gevaarlijke plekken gebeurt, heeft Rice de vrijheid om late pijltjes te maken naar gevaarlijke gebieden die zo effectief zijn voor Arsenal.

Dit is een duo dat beide spelers in staat stelt te doen waar ze het beste in zijn voor hun club. Voor Rice is dat de motor: de ruimte vinden en erin schieten, met of zonder de bal aan zijn voeten. Hij is de typische Engelse middenvelder: grote tackles aan de ene kant, grote kansen aan de andere kant. De aanvoerdersband past hem goed. Je kunt de discussies bijna horen eindigen met "als Rice vertrekt, zit Bellingham".

Er is geen reden om te debatteren over bewijsmateriaal met Rice en Anderson. Ze klikken gewoon, zoals de senior partner opmerkte na de overwinning op Wales. "Hij heeft het op zijn gemak genomen en speelt precies zoals hij dat voor zijn club doet. Je hebt een jongen die zo zelfverzekerd is en het veld opkomt en het gevoel heeft dat hij niets anders hoeft te doen, hij gaat het veld op en alles verloopt als op de automatische piloot, zoals hij speelt."

"We hebben een heel sterke relatie opgebouwd op het middenveld. We hebben daar een hechte band. We spelen meer op elkaar ingespeeld, hij laat me wat meer naar voren spelen. We bouwen aan een mooi partnerschap."

Als Rice de glorieuze old school is, dan is Anderson waar Engeland naar verlangt. Die gast passt. Veel. Niemand in de Premier League heeft meer geprobeerd. Dit is niet zomaar de bal zijwaarts slaan, het balbezit een beetje laten schommelen totdat iemand anders het spel versnelt, maar ook passen. Zijn 83 progressieve passes voeren de hoogste divisie met ruime voorsprong aan, vergeleken met Bruno Fernandes. Hij staat ook in de top vijf van progressieve passes. Zorg dat de bal naar zijn voeten komt en je team komt op het veld.

U zult zich echter herinneren dat er twee kandidaten zijn voor de rol van partner van Rice. Het zou toch wel een heel bijzondere speler moeten zijn om Anderson te evenaren, toch? Adam Wharton zou zich daar wel eens voor kunnen bewijzen. Hij is zeker een soort cause célèbre geworden gezien zijn afwezigheid bij de Engelse selectie, een afwezigheid die zelfs Tuchel niet "verdiende".

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom zijn verzoek om in de selectie te komen zoveel aandacht trekt. Wharton is een genot om naar te kijken, technisch uitmuntend met een linkerbeen dat je uitdaagt om het geen toverstaf te noemen. De speler van Crystal Palace lijkt zich volkomen op zijn gemak te voelen in de Premier League sinds hij als tiener bij Blackburn Rovers vertrok en had terecht spijt dat Southgate zich nooit tot hem wendde toen het Engelse middenveld afgelopen zomer in drijfzand terechtkwam.

Wharton heeft als weinigen een neusje voor de pass en schuwt het niet om een ​​riskante pass te geven als Palace daardoor in gevaarlijke zones terechtkomt. Dat verklaart misschien wel deels waarom een ​​speler die bekendstaat als tempomaker van afstand dit seizoen de vijfde meeste verwachte assists in de Premier League heeft. Per 90 minuten staat hij op de derde plaats, na Jeremy Doku en Jack Grealish, van de spelers met meer dan zes uur speeltijd.

Kijkinformatie Letland vs. Engeland

• Datum : dinsdag 14 oktober | Tijd : 14:45 uur ET
• Locatie : Daugavas stadions - Riga, Letland
• TV: Fox Sports 2 | Livestream: Fubo (gratis proberen)
• Kansen: Letland +5500; Gelijkspel +1100; Engeland -2000

Is dat genoeg om hem in de mix te gooien met Rice? Waarschijnlijk niet. Dat hangt deels af van het systeem en de rol die hij vervult. Sinds zijn trainerscarrière hem naar een aantal van de grootste posities in de sport bracht, is Tuchel op zoek gegaan naar middenvelders die de bal kunnen vasthouden. Weinigen doen dat beter in de Premier League dan Anderson, met 80 passes per 90 minuten en een nauwkeurigheid van bijna 90%. Wharton voltooit, om redenen die misschien specifiek zijn voor zijn club, 81% van zijn ongeveer 38 passes.

Whartons agressieve aanpak van balbezit past goed bij Palace, waar hij drie centrale verdedigers achter zich heeft staan. Tuchels Engeland lijkt niet op die manier te gaan spelen. Anderson ziet er verdedigend ook beter uit.

Voorlopig zou er dus niet veel discussie moeten zijn over wie er naast Rice start. Blijf spelen zoals hij speelt voor Engeland en Nottingham Forest en het shirt zou van Anderson moeten zijn. Er zou een terechte vraag kunnen zijn of er een plek in de selectie moet worden gevonden voor Wharton, hoewel de kwaliteiten van Jordan Henderson in dat opzicht wat al te gemakkelijk worden genegeerd. Afgelopen zomer waren er rond de Engelse selectie mensen die, volgens bronnen bij CBS Sports, vonden dat Southgates definitieve selectie te weinig ervaring had. Op 35-jarige leeftijd zou Henderson volgende zomer wel eens de typische goede toerist kunnen zijn.

Whartons tijd komt misschien wel. Maar nu zit Tuchel voor het soort dilemma waar zijn voorgangers wel van droomden. Hij heeft meer dan één speler die met zijn passing op het middenveld zou kunnen spelen in een groot toernooi. Om het nog beter te maken, is de beste van die opties ook vrij duidelijk.