Welk stadium van het kwaad is dit?

Wat is erger? Kies!

• Mensen misleiden door te liegen dat hij kanker heeft en geld inzamelen.
• De laatste dagen van een vrouw met kanker vergiftigen door haar van liegen te beschuldigen.

Wat is erger?

• Misleid door een oplichter die loog over zijn kanker.
• Detective spelen en een terminale kankerpatiënt pesten om zijn intelligentie en ego te bewijzen.

Zullen we doorgaan met de vragen? Laten we het doen.

Wat is erger?

• Een zoon vermoordt zijn zingende moeder door haar uit het raam te gooien.
• Een kind beschuldigen van moord, omdat zijn moeder uit een raam is gevallen en is overleden.

Wat is erger?

• Een moedermoordenaar zijn.
• Een onschuldig persoon die zijn moeder door moord heeft verloren, zwartmaken.

***

Ik schreef de titel van dit artikel dat u nu leest half augustus, vlak voordat Evre Başak Clarke overleed. Een week later begon ik het stuk met een verwijtend "Evre is dood; mogen uw ogen gezegend zijn." Ik wilde niet schrijven, praten of horen over kanker of iemand met kanker. Als iemand die nog steeds in behandeling is, die niets wil weten over haar eigen proces en afhankelijk is van haar artsen, ben ik sprakeloos en penloos over dit onderwerp. Kanker, tumor, uitzaaiingen, chemo, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Dit zijn woorden die ik niet wil horen. Ik wilde schrijven terwijl Evre Başak Clarke nog leefde, terwijl de hamers van de gerechtigheid(!) alles in een bloedbad veranderden op sociale media. Ik wilde schreeuwen: "Stop!", ik wilde schreeuwen: "Hou je mond!" Maar ik hield mijn mond; ik wilde niet dat ze me pijn zouden doen zoals Evre deed.

Na Evre's dood heb ik een paar tweets geschreven. Sommigen vertelden me zelfs dat ze geen kanker had en dat zo'n vrouw nooit heeft bestaan.

O mijn Heer! O mijn God! Zelfs Satan zou niet zo'n kwaad begaan, zo opscheppen over zijn kwaad. Ik verstijfde. Ik schaamde me tot in de vezel van mijn lichaam.

***

"Achter elke gevallen vrouw staat een man." Ja, ik heb die zin jaren geleden bedacht. Er zijn zoveel vrouwenmoorden, zoveel verdachte sterfgevallen van vrouwen... En zoveel nieuwsberichten over vallende vrouwen(!)... Het is normaal, zelfs noodzakelijk, om sceptisch te zijn. MAAR! Een grote MAAR... Zangeres Güllü viel uit een raam en verloor haar leven. Moeten we sceptisch zijn? Natuurlijk, maar – die grote MAAR is juist hier nodig – om zo ver te gaan haar kinderen van moedermoord te beschuldigen, haar zoon, die er die dag niet bij was, schuldig te verklaren omdat hij "niet boos genoeg leek", om over verdenkingen te spreken alsof het absolute waarheden zijn, is een maatschappij die gek is geworden. Ik word liever bedrogen door een vrouw die sterft met een baby achter zich dan haar pijn te doen in haar laatste dagen. Voor mij is het eerste erger, zo duidelijk! Ik zoek iemand die wanhopig genoeg is om zijn moeder uit het raam te gooien en haar te vermoorden, zodat ze de straf krijgt die ze verdient. Maar het is niet minder erg dan moedermoord: een onschuldig persoon zwartmaken met 'moedermoord'.

Een reden hiervoor is het gebrek aan vertrouwen in de wet en de instellingen in de samenleving; ik weet het. Ik begrijp dat deel, maar wat ik niet begrijp, is de normalisering van zoveel wreedheid, tirannie en kwaad, en het gebrek aan schaamte daarin. We worden geconfronteerd met een kwaad dat geen schaamte kent, dat zich niet kan verbergen.

*** Over schaamteloosheid gesproken: we waren getuige, en zijn nog steeds getuige, van de grootsheid en zelfingenomenheid van het kwaad in de moord op Ahmet Minguzzi. De poging van de advocaten van de verdachten om de straf te verminderen door een invaliditeitsrapport voor de verdachten te verkrijgen, zou Satan nooit zijn opgekomen. De wet is geen contract dat keer op keer kan worden geschonden. Zullen we een snelle racismetest uitvoeren op Ahmet Minguzzi? - Wilt u dat de moordenaars van Ahmet Minguzzi een langere straf krijgen, simpelweg omdat ze Koerd zijn? - Wilt u dat de moordenaars van Ahmet Minguzzi een lagere straf krijgen, simpelweg omdat ze Koerd zijn?

Iedereen die op deze twee vragen "ja" antwoordt, is een racist. Een lange discussie of debat is niet nodig.

***

De verachtelijke mensen schamen zich niet. Ze waren ooit schaamteloos, maar ze zijn ervoor gemaakt. De slechteriken verbergen zichzelf. Voor het eerst in de menselijke geschiedenis zijn we getuige van zo'n schaamteloosheid van het kwaad. De glorie van het kwaad! Zij die trots hun kwaad tonen op sociale media, zij die hun misdaden aan de kaak stellen... Dit is wat het einde van de beschaving zal betekenen: de schaamteloosheid van het kwaad. Er wordt besloten de arrestatie van Fatih Altaylı voort te zetten, en ze dansen rond met bellen. Zoals Hande Altaylı zei: soms is het beter om tot de gearresteerden te behoren dan tot degenen die arresteren. En soms is het beter om degene te zijn die bedrogen wordt dan degene die bedriegt.

Ayşe Barıms familie haalt haar op bij het tankstation en zegt: "Mogen ze lijden. Je zult ze zo verpletteren." Wanneer er een nieuw arrestatiebevel tegen Barım wordt uitgevaardigd, zijn ze niet blij! Blijkbaar was ze niet ziek(!) en niet dun genoeg(!). Burgemeester Murat Çalık van Beylikdüzü is niet ziek genoeg(!) om aan de verwachtingen van deze razende schurken te voldoen.

Ik zal je vertellen dat je moet sterven om te bewijzen hoe ernstig je gezondheidstoestand is. Maar zelfs als je sterft zoals Evre, kan het zijn dat je nog steeds niet kunt omgaan met het kwaad dat je niet kunt overtuigen.

*** Waar mensen zich niet schamen voor hun kwaad, breekt de dag aan voor de verslaafden en de smerigen. Vuiligheid, samen met het kwaad, bloeit. Deze mensen waren vroeger schandelijk; nu worden ze in hoog aanzien gehouden. Houding overstijgt ideologieën, overtuigingen, tradities en nog veel meer. Waar hoop je heen te gaan met dit kwaad, deze vuiligheid, dit onrecht? Bedenk dat ook jij op een dag beroofd kunt worden van wat je anderen onthoudt. Ook jij hebt misschien ooit de compassie, rechtvaardigheid, het respect en de liefde nodig die je anderen onthoudt.

Mijn leven heeft me de kans gegeven om degenen te zien die werden opgegeten door het monster dat ze zelf hadden opgewekt. Niet allemaal, maar ik heb de meesten gezien; ze ontdekten wat ze hadden gedaan en smeekten dat wat ze hadden gedaan, hen niet zou worden aangedaan. Ik heb het niet over goddelijke of kosmische gerechtigheid, want ik weet niet of zoiets bestaat. Maar ik begrijp dat wat je ook niet hebt gegeven, je op de proef wordt gesteld door de afwezigheid ervan.