Conservatief zijn in tijden van losbandigheid

Wereldwijd leven we in turbulente tijden, tijden die de meest gevoelige aspecten van staten raken: de politiek, de economie en de samenleving. Meningen veranderen en daarmee ook de keuzes die worden gemaakt. De geest is verdwenen in een situatie die niet in de smaak valt bij met name degenen die niet meer weten hoe ze zich moeten opstellen in een wereld die zo overspoeld wordt door ongefundeerde ideologieën, culturele satire en een slechte en onaangepaste politiek. Te midden van deze scenario's blijft de vraag: hoe moeten we zijn in een wereld die niet weet wat hij is?

Tegenwoordig is alles wat we ooit zeker wisten, onzeker geworden: de rol van gezinnen, de rol van democratieën, sociaal beleid, de vrede die blijkbaar niet eeuwig zal duren. Tegenwoordig verandert niet alleen wat goed was, maar we vragen ons ook af wat dit recht dat zo verdedigd werd, eigenlijk inhoudt: wat is een gezin? Werkt het systeem van democratieën? Welke rol moet de staat spelen ten opzichte van de bevolking? Is oorlog de nieuwe vrede?

De vragen vormen het nieuwe niveau van karakterisering en definitie van gedrag, iets wat gewenst is, net als de decontextualisering van wat zeker is en de assimilatie van nieuwe morele waarden van wat onzeker is. Laten we eens denken aan de figuur van Jezus Christus zelf, die altijd centraal staat in verschillende debatten, en die zo vaak uit zijn context wordt gehaald, maar die vandaag de dag als een politiek lichtpuntje voor de extremisten wordt gebruikt: voor de idealisten van extreemrechts is het Christus die de uitroeiing van degenen die Hem niet volgen heeft bevolen en die heeft geleid tot de opbouw van een natie die buitengewoon trots is op haar geloof en een blinde verdediger is van de autoriteiten die haar regeren; Voor extreemlinkse revolutionairen is hij de socialistische Christus die onmetelijke offers eist voor een verenigde samenleving, waarin de staat alles aan iedereen geeft. Ook is hij een van de voornaamste voorstanders van immigratie, omdat hij zelf ook een immigrant was in Egypte. Beide definities zijn onjuist. Het gaat hier om zeer uitgebreide en beperkende interpretaties van kleine passages die Jezus Christus heeft uitgesproken en geopenbaard, zonder dat het hele verhaal wordt geanalyseerd. Dit probleem wordt veroorzaakt door het gebrek aan contextualisering van de feitelijkheid, ook opgevat als een perceptie, in een gebeurtenis die de geschiedenis lijkt te transformeren in geschiedschrijving.

Niet alleen in het voorbeeld van Jezus Christus, maar in diverse andere beelden en figuren die gevormd werden door een zekerheid van karakterisering en die nu onzeker worden en ontvouwen ten gunste van een overtuigende mening aan één kant: een grof voorbeeld in deze kwestie is de politiek, of beter gezegd de campagne, waarin de partijen de feiten lijken te moeten veranderen of verkeerd moeten interpreteren om het beeld van zelfvertrouwen over te brengen dat de mensen moeten inslikken om op hen te stemmen. Het is net als het voorbeeld dat Jezus Christus gaf: de partijen sturen het roer niet naar de volledige context waarin we leven, maar naar de utopische verbeelding die voortkomt uit kleine uittreksels, krantenkoppen of toetsen van politieke maatregelen waarin we graag zouden willen leven – ofwel wordt de perceptie geconstrueerd dat alles slecht is, ofwel de perceptie dat alles goed is, en uit beide is het niet mogelijk de ware feiten te halen.

In deze context, als de wereld louter geleid wordt door percepties over de feiten die het politieke, economische en sociale plan vormen, is het belangrijk om in gedachten te houden dat wij als autonome en denkende wezens de beproefde en geworteld waarden en principes van onze natuur in gedachten moeten houden, deze vormen de hoeksteen van ons bestaan. Want in een mondiale ruimte waar we op zijn kop staan ​​door dagelijkse verwarring en voortdurende twijfels, waar niets is opgelost en alles in twijfel wordt getrokken, is het juist om de kant van de feiten te kiezen en niet van de percepties, omdat de feiten ons bestaan ​​tot nu toe hebben beïnvloed, terwijl de percepties ons bestaan ​​op aarde lijken uit te putten.

In dit plan wordt de rol van de conservatief voorgesteld. Iemand die vecht tegen de libertijnse ideologische aanvallen die het historische en culturele geheugen, de eer van het verleden en de overwinningen van momenten en tijden, van oorlogen en strijd die zijn uitgevochten, dreigen uit te putten, zodat we vandaag de dag beschikken over de waarden en principes die de samenlevingen waarin we leven en sterven, besturen en in stand houden. De conservatief is iemand die de horizon van het verleden terugbrengt naar het heden, iemand die het bewustzijn van het verleden wil vergroten en die zich omringd ziet door ongefundeerde beschuldigingen over ethiek en moraal, of die ervan beschuldigd wordt de natuurlijke orde der dingen te willen handhaven. Hij wordt de ‘brandstichter’ van de openbare orde genoemd, iemand die geen respect heeft voor de vrije wil van de mens. Toch zijn al deze beledigingen en beledigingen aan hem gericht en niet door hem aan anderen. Het is dus duidelijk dat hij niet de brandstichter en respectloos persoon is, maar degene die opkomt voor de vrijheid van iedereen, en die zich alleen richt op degenen die hetzelfde denken als hij, en niet op een conservatieve manier, omdat ‘hun idealen verouderd zijn en de mensen niet meer hetzelfde zijn’. In deze zin wordt begrepen dat zelfs de libertines niet weten waarvan zij de conservatieven beschuldigen, aangezien de mensen inderdaad hetzelfde zijn. Wat veranderd is, is hun vrijheid om zichzelf uit te drukken op de manier waarop zij dat zouden moeten doen, een valse vrijheid geworden waarin de media en politici kwesties als "controversieel" bestempelen, waardoor een heel land dezelfde perceptie krijgt - een perceptie die, zoals reeds vermeld, nu als een feit wordt beschouwd en het feit als louter een perceptie.

Het is terecht om deze overwegingen en oordelen te beëindigen met de belangrijkste definitie die behouden moet worden en die iedereen zich eigen moet maken en niet door anderen mag worden opgelegd: conservatief zijn is in staat zijn om te vechten voor vergeten waarden, gedevalueerde feiten en voor een identiteit die op het punt staat verloren te gaan; conservatief zijn betekent iemand zijn die zijn plaats kent in de politieke barometer, ver van de linkse libertines en buiten de extreemrechtse bewegingen; Conservatief zijn betekent vooral iemand zijn. Want tegenwoordig, door de ongefundeerde en zwarte hervormingen die de maatschappij en de media ons opleggen, zitten we allemaal met een onrustige gedachtewereld, een scepsis die ons karakter aan het wankelen brengt, een wereld waarin we niet eens meer weten wie we zijn.