Climáximo, de nieuwe Greenpeace van het slechte gedrag?

Verf naar politici gooien, erfgoed vernielen en dat ‘activisme’ noemen is net zo duurzaam als plastic verbranden bij een ecologisch protest. Climáximo zegt dat ze de wereld willen veranderen, maar begint met het beledigen van de intelligentie van de luisteraars.

Milieuactivisme is essentieel. Maar er is een verschil tussen vechten voor een zaak en misbruik maken van collectief geduld. In Portugal is de laatste tijd een reeks acties gaande die, in naam van duurzaamheid, elk idee van fatsoen onderuit halen. En degenen die deze daden uitvoeren, zijn geen mensen zonder reden. Het zijn mensen die in naam van een rechtvaardige zaak het verkeerde pad kiezen.

Het gooien van verf in het gezicht van politici, het vernielen van monumenten van historische waarde of het verstoren van openbare evenementen is respectloos en niet moedig. Het is lawaai, geen transformerende actie. En het wordt steeds duidelijker dat Climáximo schandalen boven strategie verkiest.

Willen we dit soort gedrag echt normaliseren? Als dit de nieuwe manier is om ‘het systeem te veranderen’, dan hoeft het systeem misschien niet zozeer te veranderen als wel dat wij ons gezonde verstand moeten herwinnen. Want als we één ding hebben geleerd van de recente gebeurtenissen, is het wel dat er een dunne grens bestaat tussen legitiem protest en complete onwetendheid. En die grens wordt systematisch overschreden.

Deze handelingen zijn meer dan alleen vervelend: ze zijn in veel gevallen illegaal. De grondwet van de Portugese Republiek garandeert de vrijheid van meningsuiting, maar beschermt ook het erfgoed, de eer, de goede naam en de morele integriteit van burgers. De vrijheid van de één mag niet langer dienen als schild tegen de vrijheid van een ander. Soms is het nodig dat de staat deze gebeurtenissen niet als folklore behandelt, maar als wat ze zijn: misdaden.

Het is dringend nodig om het juridisch kader voor deze acties te herzien. Niet om iemand het zwijgen op te leggen, maar om de openbare ruimte, het erfgoed en, ironisch genoeg, zelfs de bewegingen zelf te beschermen. Want iedereen die werkelijk in het milieu gelooft, zou de eerste moeten zijn die van dit gratis spektakel wegblijft. Beleefdheid is een minimale voorwaarde om een ​​boodschap serieus te nemen.

Historisch gezien is het waar dat de meest radicale bewegingen een belangrijke rol hebben gespeeld in maatschappelijke verandering. Maar de tijden zijn veranderd. Tegenwoordig is het de balans tussen standvastigheid en respect waarin moreel gezag wordt opgebouwd. De oorzaken gaan verloren in de schreeuw. Wanneer radicalisme zijn gevoel voor verhoudingen verliest, is het niet langer revolutionair en wordt het belachelijk.

Willen wij een duurzamer land? Ja. Maar we willen ook een land waar beleefdheid, verantwoordelijkheid en consequenties heersen. Waar de vrijheid om te protesteren niet wordt verward met het recht om aan te vallen. Waar niemand met verf in het gezicht wordt gegooid om zijn of haar gelijk te bewijzen.

Climáximo zegt dat het de planeet wil redden. Maar misschien moeten we beginnen met het redden van respect, want daar zou het allemaal mee moeten beginnen.