Ana Carolina Amaral: Lula test idee voor nieuw fonds en Itamaraty tempert standpunt over fossiele brandstoffen.

In een tabel van het document worden de doelen van elk agendapunt vermeld waarover wordt onderhandeld, de gevolgen ervan, welke groepen bereid zijn te onderhandelen over het verwijderen van fossiele brandstoffen uit dat agendapunt en welke groepen het voorstel niet zouden accepteren.

De OPEC-lidstaten verzetten zich tegen elke mogelijkheid van formele onderhandelingen over fossiele brandstoffen. Ontwikkelde landen, met name de Europese, zouden de kwestie liever bespreken binnen de Global Balance Dialogue – een vervolg op het document waarin twee jaar geleden op de COP28 werd besloten tot een "transitie weg van fossiele brandstoffen".

In de context van de agenda voor een rechtvaardige transitie, die eveneens deel uitmaakt van de formele onderhandelingen, verandert het scenario: sommige ontwikkelde landen vrezen dat de kwestie zal leiden tot een "lastenoverdracht", waardoor de taak om de export van fossiele brandstoffen te ontsluiten bij de rijkste landen terechtkomt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist binnen deze agenda de export van fossiele brandstoffen meer steun krijgt in de ontwikkelingslanden.

Volgens het document wordt deze mogelijkheid gesteund door landen in het zogenaamde Globale Zuiden, kleine eilandstaten, en zou het zelfs weerstand van India en Zuid-Afrika overwinnen. Dit komt doordat de term "rechtvaardige transitie" een evenwicht tussen sociaaleconomische variabelen impliceert dat deze landen in staat zou stellen klimaatrechtvaardigheid te bereiken.

De enige mogelijkheid die niemand bevalt, en die het meest waarschijnlijk gevolgd zal worden, is dat de routekaart als politieke verklaring op de agenda komt te staan, zonder juridische binding.

Itamaraty (het Braziliaanse ministerie van Buitenlandse Zaken) is ook zeer te spreken over de routekaart om uit de onderhandelingen te komen. De Braziliaanse diplomatie maakt zich zorgen over het conflict dat van buitenaf komt, aangezien ontwikkelingslanden bereid zijn de COP-agenda te vertragen totdat ze erin slagen de onderhandelingen over de financiering te heropenen – wat op COP29 tot frustratie leidde.