Het einde van de Russische droom van eigen chips: Project Baikal mislukt
Volgens Sergey Plastinin, CEO van Nanotech, behaalde het bedrijf na het voltooien van het experiment met de Baikal M-processorbehuizing 74-85 procent van zijn totale productiewaarde. "Gezien de complexiteit van het product is dit een zeer opmerkelijk resultaat", merkte hij op, eraan toevoegend dat het bereiken van 98 procent defectvrije chips een aanzienlijk groter aantal kristallen vereist. Om het massaproductieproces te stroomlijnen, is het noodzakelijk om minstens 1000 microprocessoren per maand te assembleren. "In ons geval hadden we het slechts over tientallen stuks", legde hij uit.
"De Russische markt voor microcircuit-encapsulatiediensten heeft een enorm potentieel. Om deze te ontsluiten, moeten we eerst terugkeren naar de implementatie van Russische microcircuits in civiele apparatuur", aldus Ivan Pokrovsky, hoofd van ARPE. Hij merkt op dat dergelijke plannen bestonden tot 2022 (vóór Poetin Oekraïne binnenviel – red.), maar werden onderbroken door sancties.
Wat hij niet uitlegt, is dat meer dan 80 procent van de chips die Rusland nodig had voor zowel civiele als militaire doeleinden, vóór de oorlog werd geïmporteerd. Sancties hebben deze import stopgezet. En Rusland heeft maar één fabriek die chips produceert.
\N
\n Thema van het nummer: Kosmische apocalyps\n <\>\n <\>\n \n
Het resultaat was bijvoorbeeld dat de grootste bank van Rusland, Sberbank, in juli 2022 toegaf dat ze chips van ongebruikte kaarten overzette naar nieuwe. Olga Maklashina, directeur van Sberbank, legt uit: "Chips zijn zeldzaam geworden (in Rusland – red.), ze zijn duur. En onze collega's bij het uitgiftecentrum bedachten een briljante oplossing voor het probleem: het opnieuw implanteren van microchips in bankpassen. We begonnen met het verwijderen van chips van inactieve kaarten en het plaatsen ervan in nieuwe. We gebruiken kaarten die zijn uitgegeven nadat de oude waren verlopen, maar niemand heeft ze opgehaald," verzekerde de manager.
Het hele proces bestaat uit drie fasen. De eerste fase omvat het inzamelen van kaarten bij bankfilialen, het verpakken ervan in veilige verpakkingen en het transporteren ervan naar de uitgiftecentra. Daar verwijderen medewerkers de gegevens van de kaarten en leveren deze af bij de fabrikant. In de fabriek halen ze de chips uit oude kaarten en plaatsen deze in nieuwe. Dit recyclingproces leidde echter tot talloze afkeuringen van dergelijke kaarten in Rusland en daarbuiten.
